- Konu Sahibi Desdemonarch
-
- #1
Arkadaşlar,
27 yaşındayım, yüksek lisansımı yapıyorum hem de istediğim bölümde, çok büyük umutlarla geldim Ankara'ya hatta başta her şey de yolundaydı ama 3 yıl kadar ilişkim beni inanılmaz yıprattı. Çok kötü şeyler yaşadım, kendimi eve kapattım. Son bir yıldır iyiydim antidepresan gerçekten işe yaramıştı. Sonra ilişkiye ara verdik, tiyatroyla ilgili daha fazla iş yapmaya başladım enerjim vardı hatta bildiğiniz etrafımda bir ışıltı vardı bu bahar. Yeni insanlarla tanıştım, çalıştığım işte başarılı oldum, yalnız yaşamaya alıştım vesaire..
Ama ne olduysa erkek arkadaşım iki aydan sonra geri döndüğünde oldu. Bildiğiniz düştüm. Tekrar umutsuzluk geldi. Tezimi ertelettim bu sene yazarım inşallah.. Yurtdışı turne organizasyonları vardı onları salladım, yönettiğim oyunu bıraktım, ders verdiğim kuruma karşı soğudum, akşamdan karar da versem ısrarla her seferinde geç kalıyorum ve bunu kasti yaptığımı düşünüyorum artık. Arkadaşlarımın ailemin telefonlarına yine çıkmamaya başladım. Çevrem küçüldü. İçime kapandığım için iş yerindeki kızlar da kendi aralarında kamplaştı ve beni dışlamaya başladılar. Kimsenin ne derdin var diye sorduğu yok, herkes kendi havasında bir afra tafra, biz sabahtan beri burdayız sen iki saat gelip benden çok alıyorsun demeler.. Hatta bu lafın üstüne ne olduysa oldu günde iki saat olan derslerim bir saate düştü yani ordaki gelirim yüzde elli azaldı. Bunlar ufak şeyler, yaptığım başka işler de var çeviri gibi ama elimdeki on sayfayı Tübitak gibi bir kuruma bir aydır yollamadım. İstanbul'daki şirket en son telefonumu zırıl zırıl çaldırınca kendimi kaldırıp yolladım. İnanın bunlar benim için zor işler değildi ve büyük fırsat aslında ama bilerek kendimi sabote ediyorum.
Yarın kk üyeleriyle buluşmamız var, orada tatlı insanlarla tanışacağıma eminim ama ne olacak biliyorum, ben öyle düşük enerjide oluyorum ki evdeyken, sonrasında bir arayacaklar iki arayacaklar üçüncüsünde ben yine dışarda kalacağım.
Kendimi neden yalnızlaştırıyorum, neden hiçbir şey bana umut vermiyor neden sürekli uykum var.. Majör depresyonu atlatmıştım ve daha evvel de psikoloğa ve psikiyatra gittim, son kullandığım ilaç gerçekten iyi geliyor onunla ilgili sorunum yok ama şimdi daha sinsi daha kötü durumdayım. Beni her halimle anlayan alınıp gücenmeyen tek bir arkadaşım var o da İstanbul'da.. Onun dışında herkes iki üç aramadan sonra "demek ki istemiyor" deyip benden umudu kesiyor. Halbuki öyle değil.. Benim gücüm yok. Başkalarının enerjisine yetişemiyorum.
Festivalde her gün değişik saç makyaj tarzla uça uça giden ben şimdi saçımı bile taramıyorum işe giderken. Zombi gibiyim, mutsuzum, çirkin ve işe yaramaz hissediyorum. Antidepresanı içmeyi unuttuğum gecelerde bilinçaltım ortaya çıkıyor. Yıllarca psikoloji okuduğum için sıkıntının ne kadar derinde olduğunu da algılıyorum. Ama çok yalnızım. Bıktım artık yeni insanlarla tanışıp sonra onları bu yüzden kaybetmekten.
Sizce ne yapayım? Terapi diyeceksiniz belki ama onun da nihayetinde vardığı sonuç, hayatında radikal değişiklikler yap olumlu bakmaya çalış oluyor. Düşünün bugün ayakkabı, makyaj malzemesi falan almıştım şu saat oldu daha açıp da bakmadım neymiş diye. Bu kadar salmış durumdayım kendimi. Dünya umrumda değil. Bazen öyle oluyor ki öğlen 3 buçuktaki dersime geç kalıyorum.. 12 saate yakın uyuduğum halde.
Çok mutsuzum, ağlayamıyorum, hiçbir düşünce (tatil, aşk, tiyatro...) beni harekete geçirmiyor sadece atıl biçimde oturayım istiyorum.
27 yaşındayım, yüksek lisansımı yapıyorum hem de istediğim bölümde, çok büyük umutlarla geldim Ankara'ya hatta başta her şey de yolundaydı ama 3 yıl kadar ilişkim beni inanılmaz yıprattı. Çok kötü şeyler yaşadım, kendimi eve kapattım. Son bir yıldır iyiydim antidepresan gerçekten işe yaramıştı. Sonra ilişkiye ara verdik, tiyatroyla ilgili daha fazla iş yapmaya başladım enerjim vardı hatta bildiğiniz etrafımda bir ışıltı vardı bu bahar. Yeni insanlarla tanıştım, çalıştığım işte başarılı oldum, yalnız yaşamaya alıştım vesaire..
Ama ne olduysa erkek arkadaşım iki aydan sonra geri döndüğünde oldu. Bildiğiniz düştüm. Tekrar umutsuzluk geldi. Tezimi ertelettim bu sene yazarım inşallah.. Yurtdışı turne organizasyonları vardı onları salladım, yönettiğim oyunu bıraktım, ders verdiğim kuruma karşı soğudum, akşamdan karar da versem ısrarla her seferinde geç kalıyorum ve bunu kasti yaptığımı düşünüyorum artık. Arkadaşlarımın ailemin telefonlarına yine çıkmamaya başladım. Çevrem küçüldü. İçime kapandığım için iş yerindeki kızlar da kendi aralarında kamplaştı ve beni dışlamaya başladılar. Kimsenin ne derdin var diye sorduğu yok, herkes kendi havasında bir afra tafra, biz sabahtan beri burdayız sen iki saat gelip benden çok alıyorsun demeler.. Hatta bu lafın üstüne ne olduysa oldu günde iki saat olan derslerim bir saate düştü yani ordaki gelirim yüzde elli azaldı. Bunlar ufak şeyler, yaptığım başka işler de var çeviri gibi ama elimdeki on sayfayı Tübitak gibi bir kuruma bir aydır yollamadım. İstanbul'daki şirket en son telefonumu zırıl zırıl çaldırınca kendimi kaldırıp yolladım. İnanın bunlar benim için zor işler değildi ve büyük fırsat aslında ama bilerek kendimi sabote ediyorum.
Yarın kk üyeleriyle buluşmamız var, orada tatlı insanlarla tanışacağıma eminim ama ne olacak biliyorum, ben öyle düşük enerjide oluyorum ki evdeyken, sonrasında bir arayacaklar iki arayacaklar üçüncüsünde ben yine dışarda kalacağım.
Kendimi neden yalnızlaştırıyorum, neden hiçbir şey bana umut vermiyor neden sürekli uykum var.. Majör depresyonu atlatmıştım ve daha evvel de psikoloğa ve psikiyatra gittim, son kullandığım ilaç gerçekten iyi geliyor onunla ilgili sorunum yok ama şimdi daha sinsi daha kötü durumdayım. Beni her halimle anlayan alınıp gücenmeyen tek bir arkadaşım var o da İstanbul'da.. Onun dışında herkes iki üç aramadan sonra "demek ki istemiyor" deyip benden umudu kesiyor. Halbuki öyle değil.. Benim gücüm yok. Başkalarının enerjisine yetişemiyorum.
Festivalde her gün değişik saç makyaj tarzla uça uça giden ben şimdi saçımı bile taramıyorum işe giderken. Zombi gibiyim, mutsuzum, çirkin ve işe yaramaz hissediyorum. Antidepresanı içmeyi unuttuğum gecelerde bilinçaltım ortaya çıkıyor. Yıllarca psikoloji okuduğum için sıkıntının ne kadar derinde olduğunu da algılıyorum. Ama çok yalnızım. Bıktım artık yeni insanlarla tanışıp sonra onları bu yüzden kaybetmekten.
Sizce ne yapayım? Terapi diyeceksiniz belki ama onun da nihayetinde vardığı sonuç, hayatında radikal değişiklikler yap olumlu bakmaya çalış oluyor. Düşünün bugün ayakkabı, makyaj malzemesi falan almıştım şu saat oldu daha açıp da bakmadım neymiş diye. Bu kadar salmış durumdayım kendimi. Dünya umrumda değil. Bazen öyle oluyor ki öğlen 3 buçuktaki dersime geç kalıyorum.. 12 saate yakın uyuduğum halde.
Çok mutsuzum, ağlayamıyorum, hiçbir düşünce (tatil, aşk, tiyatro...) beni harekete geçirmiyor sadece atıl biçimde oturayım istiyorum.
Son düzenleme: