- Konu Sahibi umutgulsevcan
- #1
Konuşmaya, içimdekileri dökmeye o kadar ihtiyacım varmış ki buraya kadar geldim.Hayatım boyunca hep verdiğim kararların sıkıntılarını çektim.Olaylara mantiķtan çok duygusal yaklaşıyorum hep kaybeden ben oluyorum. Zaman zaman kendime güvenim geliyor,dimdik ayaktayım tek başıma iki çocuk buyutuyorum diyorum.Isyerindeki işleyişe ayak uyduramadiğim anlarda o hatayı kendime yetiremiyor hata üstüne hata yapıyorum.O anlik verilecek bir kararım genelde yanlış oluyor ve çevremdekilerin arkamdan konuşmaları beni küçümsemeleri benden sonra gelen kişinin benden üstte tutulmasi bana kendimi değersiz hissettiriyor ve çok üzülüyorum
O an var ya sanki dünya yıkılmış,yer yerinden oynamiş,benim o an yok olmam filan lazım.O derece kendimi kötü hissediyor,çok içerliyorum.Ben bugun yanlis bise yaptım ya ben kendimi ifade edemiyorum kalıyorum oyle iki kelime edemeden.Pasif kaliyorum.Ama böyle işleyişe olumlu katkı sağladığımda ve bu sayede insanların davranışlarındaki övgü dolu farkliliklar benim özgüvenimin tavan yapmasını sağlıyor.O zaman bülbül kesiliyorum.Mantikli konuşup düzgün cümlelerle kendimi ifade ediyorum.Ama bu başarı durumu çok nadir oluyor.
Her anım mücadele.Aman hata yapmamam lazım,eksik yapmamam lazım. Boyle seyler düşünmekten işime konsantre olamıyorum.NEe yapmalıyım bu durumu aşabilmek için?Öyle çok zeki bir insan da değilim ki,kıvrak zekamla durumu kurtarabileyim.Aksine beynim o kadar yorgun ve dolu ki.Yanlis bir evlilik neticesinde 10 yıl süren cehennem hayatı.Yıllarca maruz kaldığım fiziksel ve psikolojik siddet.Ve çocuklarımın büyümesini fırsat bilerek bu cehennem hayatindan kurtulma çabalarım.Son nokta yaşadığım şehri değiştirip hiç bilmediğim başka bir şehirde iki çocuğumla hayata tutunma çabalarım.Okyanusta hayatta kalip derede boğulmak gibi birşey bu.Ama çok ağır,taşıyamıyorum
Kullandigim antideprasaninda faydalı olduğu söylenemez.Bu ruh hali içersinde bugünüde sabah ettim.Ama ben hala bu durumla nasıl basa çıkacağım, nasıl konsantre olup isimde verimli olacağım bilmiyorum.BILMIYORUM.
O an var ya sanki dünya yıkılmış,yer yerinden oynamiş,benim o an yok olmam filan lazım.O derece kendimi kötü hissediyor,çok içerliyorum.Ben bugun yanlis bise yaptım ya ben kendimi ifade edemiyorum kalıyorum oyle iki kelime edemeden.Pasif kaliyorum.Ama böyle işleyişe olumlu katkı sağladığımda ve bu sayede insanların davranışlarındaki övgü dolu farkliliklar benim özgüvenimin tavan yapmasını sağlıyor.O zaman bülbül kesiliyorum.Mantikli konuşup düzgün cümlelerle kendimi ifade ediyorum.Ama bu başarı durumu çok nadir oluyor.
Her anım mücadele.Aman hata yapmamam lazım,eksik yapmamam lazım. Boyle seyler düşünmekten işime konsantre olamıyorum.NEe yapmalıyım bu durumu aşabilmek için?Öyle çok zeki bir insan da değilim ki,kıvrak zekamla durumu kurtarabileyim.Aksine beynim o kadar yorgun ve dolu ki.Yanlis bir evlilik neticesinde 10 yıl süren cehennem hayatı.Yıllarca maruz kaldığım fiziksel ve psikolojik siddet.Ve çocuklarımın büyümesini fırsat bilerek bu cehennem hayatindan kurtulma çabalarım.Son nokta yaşadığım şehri değiştirip hiç bilmediğim başka bir şehirde iki çocuğumla hayata tutunma çabalarım.Okyanusta hayatta kalip derede boğulmak gibi birşey bu.Ama çok ağır,taşıyamıyorumKullandigim antideprasaninda faydalı olduğu söylenemez.Bu ruh hali içersinde bugünüde sabah ettim.Ama ben hala bu durumla nasıl basa çıkacağım, nasıl konsantre olup isimde verimli olacağım bilmiyorum.BILMIYORUM.
