Bu derece olmadım hiç ama çok yakın bulduklarıma anlatırdim bende her şeyimi. Gizli saklı hicbir şeyim yoktu onlardan. Ne zaman karşılığında onların benim gibi olmadığını fark ettim, ben orda kendimi frenledim. Artık çok yakınlarım bile her şeyimi bilmiyor biraz karşı taraftan darbe yemek ise yarıyor galiba ☺sen yakin görüp paylaşırken o senin hayatın hakkında istediği yorumları yapma imkanı bulurken, kendini de korumaya almış oluyor anlatmayarak bir sınır çizmiş oluyor sana. Şimdi bir şey yaşadığımda o an çok anlatmak istersem hemen eşimi ararım rahatlamak için. Bazen de anneme ve ablama yazarım. Foruma girip kafa dağıtırım biraz zaman geçtikten sonra normallesiyor insan. Anlık anlatma ihtiyacı kayboluyor ☺ bir başka acıdan da doğru bulmamaya başladım o da benim hayatımdaki tüm detaylar başkasını neden ilgilendirsin? Bu artık bana muhabbet gibi gelmiyor. Bir taraf sürekli konuşuyor öteki taraf sürekli dinliyor bu bi iletişim değil. Siz de anlatırsınız elbet ihtiyaçtır, karşı tarafta anlatır sohbet akar gider. Bazen kendinizi konuşursunuz bazen bir genel olaya gider muhabbet normal sınırlar bunlar ancak sürekli biri detaylıca kendini anlatır diğer taraf daha sessiz kalırsa bir dengesizlik oluyor o ilişkide. Bana anlatıldığı kadar anlatıyorum o yüzden artık. Yeni tanıdıklarıma zaten anlatmam o acıdan bir şey diyemedim☺