İnsanların gece gibi karanlık, gündüz gibi aydınlık olabileceğini kabullendim. Benim sosyal anlamda pek hayatım kalmadı. İşim ise çok stresli bir iş. İşimi iyi yaptığımda tanımadığım insanların küfürlerini, tehditlerini işittim. Savcılığa suç duyurusunda bulunayım diyordum acemiliğimde, şimdi bırak diyorum biraz da ahirete kalsın, yeter ki o gün geçsin. Onların demesiyle öyle olmadığımı, işimi iyi yaptığım için bunlarla karşılaştığımı anladım. Geçmişte mesleği bıraktım, sonra geri döndüm. Bir ara kısa bir süre ilaç kullandım, antidepresan değildi, ama rahatlatıyordu. Şimdilerde hiiiç tınmıyorum. Savcılığa şikayet edeceğim mi diyor, et diyorum. Adın, adresin bende mi diyor, buyur gel diyorum. Belli ki bekarsın çok yaşamak istemiyorsun diyor, saydırıyorum. Kavga dövüş günler geçiyor. Bazen nasıl bir dünyada yaşıyoruz diyorum, sonrasında kendi ellerimle var ettiğim küçük dünyama sığınıyorum. Artık çok takmıyorum.