Babam. Şimdiye kadar bir taşı bir taşın üzerine koyamamış, gençliğinde önüne çıkan iş fırsatlarını tepmiş, köyden bir adım dışarı adım atamayan, atmaya korkan, her şeyi çok iyi bildiğini düşünen, oturduğu müstakil ev ve biraz meyve ağaçları hariç(kaldı ki kardeşleriyle toprak kavgası yüzünden arsalarını bölemediği için oturduğu yer de bizim değil) hiç bir birikimi yok.
Akşama kadar malum kanalların haberlerini izler, maddi sorumluluk almaz, evde her işe karışır annemin burnundan getirir. Kardeşleri de bilhassa öyledir. Oturdukları yerden her işe karışırlar. Annesiz büyüdükleri için itilip kakılarak büyümüşler, sorunlu bir ailesi var.
Biz kız kardeşimle bize yaşattığı ekonomik rezilliklere rağmen okuduk, iyi konumlardayız.
Bir kavgada ilk söylediği şey "sizi okuttum daha ne istiyorsunuz" olur. Oysa ki biz küçükken bizi rencide etmişliği vardır. Başkalarının yanında bize bağırıp, kızıp ezik konuma düşürmüşlüğü vardır.
Kız kardeşimin eski nişanlısını cuma namazına gitmediği için rencide edip aralarını bozmuşluğu vardır.
Erkek kardeşim liseden sonra okumayı tercih etmedi. Köyde domates yetiştiriciliği yapmaya karar verdi. Çocuğu sürekli zarar edersen ben karışmam diyerek bunaltmışlığı vardır. Geçmişte mülakatlarda torpil faktöründen elendiğimiz zamanlarda bunu bildiği halde başarısız ve suçlu damgası vurmuşluğu vardır. Kırıcı siyasi tartışmalara girmişliği vardır.
Hiç mi iyi yanları yok diyeceksiniz. Annemin her istediğini alır. Mağdur etmemeye çalışır. Ama çoğunlukla bizi rezil eder. Eksiler artıları götürüyor gibi.
Ve artık içimde bir sevgi saygı hissetmiyorum. Bu aralar sabrımızı çok deniyor. Söylediği her söz batıyor ve karşılık veriyorum. Annem babanı kırıyorsun diyor, dini olarak anne baba hakkından bahsediyor. Evladın hakkı yok mu? Babama karşı sevgi hissetmiyor gibiyim ama bunu kendime itiraf edince de vicdanen rahatsız hissediyorum ilerde de pişman olurum diye korkuyorum. Önerileriniz nelerdir. ?
