Yok, bir türlü başaramıyorum iyi olmayı, sürekli yalnızlık hissine katlanamıyorum artık. Evde anne ve babamla yaşıyorum. Evde kalamıyorum, ruhum daralıyor, vakit sanki durdurulmuş gibi geliyor. Sürekli dışarıda bir şeyler yapmak, bir yerlere gitmek... Bunu yapınca da mutlu olmuyorum. Depresyona mı girdim anlamadım ki, kendimi bildim bileli hep böyle hissediyorum. Beni hayata bağlayan hiçbir şey yok. Eğer inancım olmasa korkmadan canıma defalarca kıymıştım. Şükretmeme değil halime binlerce şükür olsun bana çok güzel bir aile verdi Allah ım, ama bu öyle bir şey değil. Elimde değil,acı çekiyorum sadece, nedenli nedensiz...
Hiçbir şey yapmak istemiyorum. Yaşamak umrumda değil, mutlu olmak ya da olmamak... Ben bu dünyada daha fazla kalmak istemiyorum...
Hiçbir beklentim de yok, umudum da yok, sevincim de nefretim de...
Saçma sapan şeyler belki bu yazdıklarım da... İnsanlar neler neler yaşıyorken ben buğuzluk yapıyor gibi de görünüyor olabilirim, farkındayım. Ama dedim ya bu öyle bir şey değil...
Yapamıyorum artık, katlanamıyorum...
Hiçbir şey yapmak istemiyorum. Yaşamak umrumda değil, mutlu olmak ya da olmamak... Ben bu dünyada daha fazla kalmak istemiyorum...
Hiçbir beklentim de yok, umudum da yok, sevincim de nefretim de...
Saçma sapan şeyler belki bu yazdıklarım da... İnsanlar neler neler yaşıyorken ben buğuzluk yapıyor gibi de görünüyor olabilirim, farkındayım. Ama dedim ya bu öyle bir şey değil...
Yapamıyorum artık, katlanamıyorum...
4yıllık üniv.de iyi bir bölüm okudum ve hala iş bulamadım, bir iş bulsam gerisi gelicek belki ama olmuyor işte, bütün gün evde oturuyorum
kendi kabuğuma çekldim tek başıma yaşamaya çalışıyorum şu an...
