- 14 Aralık 2018
- 343
- 194
- 28
Merhabalar herkese.
Bugün 5. Yılımı doldurmuşum KK'de...
Merak ettim neler yazmışım diye. Bir bakayım dedim, ve baktım...
Çok saçma şeyler de yazmışım. Hayatıma isyan edercesine, dertlerimi sizlere "haykırdığım" şeyler de... Çeşit çeşit...
Ama geçen zaman diliminde neler yaşadığıma gelelim isterseniz. Belki o zaman sizlere ilham olabilirim.
En son yazımı 2021'de yazmışım. Şu anda sene 2024. Yani 3 senedir doğru düzgün bu platformda değilim, demek oluyor bu.
Peki neler oldu geçen zaman diliminde?
️Öncelikle; bize maddi - manevi anlamda zulmün Allah'ını yaşatan; bize yeri geldiğinde psikolojik, yeri geldiğinde ekonomik ve hatta fiziksel şiddet ve işkence uygulayan; sorumsuz, bencil, narsist, egoist; hiçbir şey yapmadığı halde her şeyi kendisinin yaptığını iddia eden; annemin küçücük arsa hissesine göz dikip belki bundan gelen parayı sömürürüm ümidiyle işi gücü salıp bırakabilecek kadar alçak, namussuz; farz-ı misal bizler evde yırtık eşofmanla gezerken kendisi gidip kahvehanelerde millete çay ısmarlayan; kredi borçlarımı bizim başımıza yıkmaya kalkıp, anneme operatör faturalı hattı üzerinden taksitle telefon aldırıp akabinde telefonu sattıracak kadar adi; daha türlü türlü örnekler verebileceğim ama şimdilik bu kadar yeter dediğim, İkizler burcu olan aşağılık üvey babamdan nihayet KUR-TUL-DUK!!!...
Kolay oldu mu? Hayır tabii ki de... Ama değdi mi? Kesinlikle...
13 veya 14 haziran 2021 günüydü tam hatırlamıyorum. O evden çıkışımız. Annem ve kız kardeşimle zaten bunu aylar öncesinden organize etmiştik. Süreçte, öncesinde bir kadın vakfını aradık ne yapabileceğimizle ilgili. Onlar kendilerine ait kadın sığınma evinde yer olmadığı için, bizi bulunduğumuz şehrin belediyesinin kadın sığınma evine yönlendirdi. 14 haziran sabahı, o pislik uyurken biz - önceki eşyalarımızı çantalara, bunları da çöp poşetlerine koyduk - ve bunları sırtlanarak sabah saatinde evden çıktık. Annem ayakkabılığa bir mektup bıraktı önceki gece yazdığı. Ve gittik. Sonsuza dek. Öncesinde bir taksiye bindik, belediyenin kadın biriminin yerini bulmak için. (Adres önceden verilmişti, önceden irtibata geçmiştik şimdi de onların yanına gidecektik.) Ardından aynı gün içinde işlemlerimiz yapıldı, ve kadın sığınma evine yerleştirildik.
Burada iyi günlerimiz de oldu. Kötü günlerimiz de. Zorlu günlerimiz de. Annem bilhassa barodan avukat talep ettikten sonra çok zorlandı. Avukat iyi biri çıkmadı. Ardından tekrar avukat talep ettik, bu çok zor olmasına rağmen. Ama başardık.
Nitekim iyisiyle kötüsüyle, acısıyla tatlısıyla çok uzun zaman kaldık burda. Dile kolay!!!... Orada çok iyi arkadaşlıklar da kurduk. Dikkatli olmamız gereken anlar da oldu haliyle. Bu devirde herkese güven olmuyor çünkü. Malum.
️'O adam'ı terk etmekle kalmadık. Annem bilhassa onu "boşadı". Öncesinde zaten delilleri toplamıştık; banka kredi borç dökümleri, borç kağıtları; daha neler neler... bazı yerlere yazdığı mektuplar...Ben ve kardeşimin tanikliklari... daha neler neler... bunlar da boşanma sürecini çok hızlandırdı haliyle. Kardeşimle pedagog eşliğinde görüşmeler yapıldı mesela. Bunları da dosyaya ekledik. (O zaman 14 yaşındaydı, şimdi ise 16 yaşında.)
(Siz de böyle sıkıntılı birisi ile yaşıyorsanız ve süreçle ilgili daha detaylı bilgi almak isterseniz, özelden yazabilirsiniz. Her şeyin, her kurumun ismini burdan vermem doğru olmaz ne yazık ki.)
️16 aylık kadın sığınma evi maceramızın sonunda kendi düzenimiz kurduk. Kendi evimize çıktık yani.
️ Geçmişte şu gibi konular açtığımı fark ettim:
Aşırı özgüvensizlik ve değersizlik hissi
İşsizim ve hayata küsmüş durumdayım...
Bende depresyon mu, yoksa motivasyon eksikliği mi var?
Her telefon çaldığında yüreğim ağzıma geliyor, kalbim çarpıyor...
https://www.kadinlarkulubu.com/konu/24-yasinda-bir-kizin-hala-kendi-kararlarini-verememesi-normal-mi.1156441/
Farkettim ki bu ve bu gibi şeylerin ana sebebi, aslında kişisel problemlerinizden ziyade, çevrenizdeki bazı insanların aşağılık olması... Sonuçta evinizde huzursuz bir ortam varken başka şeyleri düşünmeye de fırsatınız olmuyor haliyle... düşünsenize, evinizde sizin iş bulmanız için aportta bekleyen, siz iş bulur bulmaz da hepten oturma organını yayacak birisi var. Zaten kağıt üzerinde evli olduğu kadına da benzer bir muamele ediyor. Ne hissederdiniz?
️ Annemle daha iyi empati kurabildim, her ne kadar yanlış davranışları olsa da, ona hak vermeye başladım yeri geldi mi... Sonuçta iki evliliğinden de hayır görmemiş, aşka küsmüş bir insandı annem. Hele de son evliliği onu psikolojik anlamda bayağı yıpratmıştı... bazı hatalı davranışları olması onunla empati yapmayacağım anlamına gelmiyordu. Sonuçta bu davranışları sergilemesindeki gerekçeleri anladıkça, ona olan sevgim arttı, diyebilirim.. Çünkü onu anlıyordum artık... Sadece evlatlarını önceliği haline getiren ve onları korumaya çalışan bir anneydi o... Zaten sığınma evindeki süreçte ona hayranlığım daha da arttı. Çok güçlü bir kadın profili çizdi çünkü. Tüm kurum, ona hayrandı, yetkililer dahil olmak üzere.
️ Tam demeyi unutuyordum, iş buldum. Ama kendi alanimla ilgili değil... 
bir mağazada. Hayatın çetin yollarını görmeme vesile oldu ama. Olgunlaştım. Burada çeşitli deneyimler yaşadım. Olumlu olumsuz, karışık...
️ Maddi gücümü elime almamla beraber, borçlarım da oldu... Kredi kartı borçları. Şu anda onları kapatmaya uğraşıyorum. Ama maddi açıdan rahatladığım şu zaman diliminde aldığım en doğru kararlar:
1-) Sınav kitaplarımı almak (Kpss gibi)
2-) online terapiye baslamak. (Bu birkaç aydır oluyor. Ama çok faydasını gördüm, kesinlikle.)
3-) Küçüklüğümden beri hayalim olan, kendi kütüphanemi oluşturmak...
️ Son olarak, belirtmem uygun mu, onu da bilmiyorum tabii ama, "aşık oldum"... Benim için doğru kişi olmadığını anladım, çok uzun zaman geçince. Zaten platonik bir histi, çok sonraları ve uzun zaman geçince açtım hislerimi ona... Havalandı haliyle... 
belki size bunu başka bir topikte anlatırım, çok uzun oldu zira. Farkındayım 
Hayat, sizin kırıldığını zannettiğiniz yerden başlar özetle. Hiçbir şey için geç kalmadınız. Hiçbir şey için geç değil. Hayatım alt üst olur diyorsanız, hayatınızın altının üstünden daha iyi olup olmayacağını bilemezsiniz.
Yaşıyorsanız, umut hala var. Umudunuzu ytirmeyin. Bunu umudunu zamanında tamamen yitirmiş ve sonrasında dua ile hayata tutunmayı başarabilmiş genç bir kız kardeşiniz olarak yazıyorum. Ben de Küçüklüğümden beri maddi manevi sıkıntı çekiyorum, ama bu döngü bir yerden sonra kırılıyor. Kaderin çarkları sonunda sizin için de dönmeye başlıyor.
Hayat güzel aslında. Sadece onu yaşamayı öğretmiyorlar bize, keşke okullarda hayatı öğrenmek için de dersler verilse. Belki her şey daha kolay olurdu öyle olsaydı.
Lafı çok uzattım, umarım ilham verebilmişimdir sizlere... Saygılar.
Bugün 5. Yılımı doldurmuşum KK'de...
Merak ettim neler yazmışım diye. Bir bakayım dedim, ve baktım...
Çok saçma şeyler de yazmışım. Hayatıma isyan edercesine, dertlerimi sizlere "haykırdığım" şeyler de... Çeşit çeşit...
Ama geçen zaman diliminde neler yaşadığıma gelelim isterseniz. Belki o zaman sizlere ilham olabilirim.
En son yazımı 2021'de yazmışım. Şu anda sene 2024. Yani 3 senedir doğru düzgün bu platformda değilim, demek oluyor bu.
Peki neler oldu geçen zaman diliminde?
️Öncelikle; bize maddi - manevi anlamda zulmün Allah'ını yaşatan; bize yeri geldiğinde psikolojik, yeri geldiğinde ekonomik ve hatta fiziksel şiddet ve işkence uygulayan; sorumsuz, bencil, narsist, egoist; hiçbir şey yapmadığı halde her şeyi kendisinin yaptığını iddia eden; annemin küçücük arsa hissesine göz dikip belki bundan gelen parayı sömürürüm ümidiyle işi gücü salıp bırakabilecek kadar alçak, namussuz; farz-ı misal bizler evde yırtık eşofmanla gezerken kendisi gidip kahvehanelerde millete çay ısmarlayan; kredi borçlarımı bizim başımıza yıkmaya kalkıp, anneme operatör faturalı hattı üzerinden taksitle telefon aldırıp akabinde telefonu sattıracak kadar adi; daha türlü türlü örnekler verebileceğim ama şimdilik bu kadar yeter dediğim, İkizler burcu olan aşağılık üvey babamdan nihayet KUR-TUL-DUK!!!...Kolay oldu mu? Hayır tabii ki de... Ama değdi mi? Kesinlikle...
13 veya 14 haziran 2021 günüydü tam hatırlamıyorum. O evden çıkışımız. Annem ve kız kardeşimle zaten bunu aylar öncesinden organize etmiştik. Süreçte, öncesinde bir kadın vakfını aradık ne yapabileceğimizle ilgili. Onlar kendilerine ait kadın sığınma evinde yer olmadığı için, bizi bulunduğumuz şehrin belediyesinin kadın sığınma evine yönlendirdi. 14 haziran sabahı, o pislik uyurken biz - önceki eşyalarımızı çantalara, bunları da çöp poşetlerine koyduk - ve bunları sırtlanarak sabah saatinde evden çıktık. Annem ayakkabılığa bir mektup bıraktı önceki gece yazdığı. Ve gittik. Sonsuza dek. Öncesinde bir taksiye bindik, belediyenin kadın biriminin yerini bulmak için. (Adres önceden verilmişti, önceden irtibata geçmiştik şimdi de onların yanına gidecektik.) Ardından aynı gün içinde işlemlerimiz yapıldı, ve kadın sığınma evine yerleştirildik.
Burada iyi günlerimiz de oldu. Kötü günlerimiz de. Zorlu günlerimiz de. Annem bilhassa barodan avukat talep ettikten sonra çok zorlandı. Avukat iyi biri çıkmadı. Ardından tekrar avukat talep ettik, bu çok zor olmasına rağmen. Ama başardık.
Nitekim iyisiyle kötüsüyle, acısıyla tatlısıyla çok uzun zaman kaldık burda. Dile kolay!!!... Orada çok iyi arkadaşlıklar da kurduk. Dikkatli olmamız gereken anlar da oldu haliyle. Bu devirde herkese güven olmuyor çünkü. Malum.
️'O adam'ı terk etmekle kalmadık. Annem bilhassa onu "boşadı". Öncesinde zaten delilleri toplamıştık; banka kredi borç dökümleri, borç kağıtları; daha neler neler... bazı yerlere yazdığı mektuplar...Ben ve kardeşimin tanikliklari... daha neler neler... bunlar da boşanma sürecini çok hızlandırdı haliyle. Kardeşimle pedagog eşliğinde görüşmeler yapıldı mesela. Bunları da dosyaya ekledik. (O zaman 14 yaşındaydı, şimdi ise 16 yaşında.) (Siz de böyle sıkıntılı birisi ile yaşıyorsanız ve süreçle ilgili daha detaylı bilgi almak isterseniz, özelden yazabilirsiniz. Her şeyin, her kurumun ismini burdan vermem doğru olmaz ne yazık ki.)
️16 aylık kadın sığınma evi maceramızın sonunda kendi düzenimiz kurduk. Kendi evimize çıktık yani.️ Geçmişte şu gibi konular açtığımı fark ettim:Aşırı özgüvensizlik ve değersizlik hissi
İşsizim ve hayata küsmüş durumdayım...
Bende depresyon mu, yoksa motivasyon eksikliği mi var?
Her telefon çaldığında yüreğim ağzıma geliyor, kalbim çarpıyor...
https://www.kadinlarkulubu.com/konu/24-yasinda-bir-kizin-hala-kendi-kararlarini-verememesi-normal-mi.1156441/
Farkettim ki bu ve bu gibi şeylerin ana sebebi, aslında kişisel problemlerinizden ziyade, çevrenizdeki bazı insanların aşağılık olması... Sonuçta evinizde huzursuz bir ortam varken başka şeyleri düşünmeye de fırsatınız olmuyor haliyle... düşünsenize, evinizde sizin iş bulmanız için aportta bekleyen, siz iş bulur bulmaz da hepten oturma organını yayacak birisi var. Zaten kağıt üzerinde evli olduğu kadına da benzer bir muamele ediyor. Ne hissederdiniz?
️ Annemle daha iyi empati kurabildim, her ne kadar yanlış davranışları olsa da, ona hak vermeye başladım yeri geldi mi... Sonuçta iki evliliğinden de hayır görmemiş, aşka küsmüş bir insandı annem. Hele de son evliliği onu psikolojik anlamda bayağı yıpratmıştı... bazı hatalı davranışları olması onunla empati yapmayacağım anlamına gelmiyordu. Sonuçta bu davranışları sergilemesindeki gerekçeleri anladıkça, ona olan sevgim arttı, diyebilirim.. Çünkü onu anlıyordum artık... Sadece evlatlarını önceliği haline getiren ve onları korumaya çalışan bir anneydi o... Zaten sığınma evindeki süreçte ona hayranlığım daha da arttı. Çok güçlü bir kadın profili çizdi çünkü. Tüm kurum, ona hayrandı, yetkililer dahil olmak üzere.️ Tam demeyi unutuyordum, iş buldum. Ama kendi alanimla ilgili değil... bir mağazada. Hayatın çetin yollarını görmeme vesile oldu ama. Olgunlaştım. Burada çeşitli deneyimler yaşadım. Olumlu olumsuz, karışık...️ Maddi gücümü elime almamla beraber, borçlarım da oldu... Kredi kartı borçları. Şu anda onları kapatmaya uğraşıyorum. Ama maddi açıdan rahatladığım şu zaman diliminde aldığım en doğru kararlar:1-) Sınav kitaplarımı almak (Kpss gibi)
2-) online terapiye baslamak. (Bu birkaç aydır oluyor. Ama çok faydasını gördüm, kesinlikle.)
3-) Küçüklüğümden beri hayalim olan, kendi kütüphanemi oluşturmak...
️ Son olarak, belirtmem uygun mu, onu da bilmiyorum tabii ama, "aşık oldum"... Benim için doğru kişi olmadığını anladım, çok uzun zaman geçince. Zaten platonik bir histi, çok sonraları ve uzun zaman geçince açtım hislerimi ona... Havalandı haliyle... belki size bunu başka bir topikte anlatırım, çok uzun oldu zira. Farkındayım Hayat, sizin kırıldığını zannettiğiniz yerden başlar özetle. Hiçbir şey için geç kalmadınız. Hiçbir şey için geç değil. Hayatım alt üst olur diyorsanız, hayatınızın altının üstünden daha iyi olup olmayacağını bilemezsiniz.
Yaşıyorsanız, umut hala var. Umudunuzu ytirmeyin. Bunu umudunu zamanında tamamen yitirmiş ve sonrasında dua ile hayata tutunmayı başarabilmiş genç bir kız kardeşiniz olarak yazıyorum. Ben de Küçüklüğümden beri maddi manevi sıkıntı çekiyorum, ama bu döngü bir yerden sonra kırılıyor. Kaderin çarkları sonunda sizin için de dönmeye başlıyor.
Hayat güzel aslında. Sadece onu yaşamayı öğretmiyorlar bize, keşke okullarda hayatı öğrenmek için de dersler verilse. Belki her şey daha kolay olurdu öyle olsaydı.
Lafı çok uzattım, umarım ilham verebilmişimdir sizlere... Saygılar.
. Hayatin okullarda öğretilebilecegini düşünmüyorum ben. Hayat yaşayarak, tecrübe edilerek, düşerek ama tekrardan kalkarak yani pratik yapılarak öğrenilir. Zaten güzel bir örneğini vermişsiniz 
. İnşallah yolunuz hep açık, hayırlı ve mutluluk dolu olsun...
❤❤❤❤
