İç dökme

Merhaba kızlar. Nedenini bilmiyorum ama yaşadığım ağır bir imtihanı tanıdığım insanlarla değilde tanımadığım insanlara anlatınca kendimi daha iyi hissediyorum.Bu yüzden buraya yazmak istedim. Biraz uzun olacak ama burada benim yaşadığım şeyleri yaşayan insanlarla dertleşmek bana iyi gelecektir umarım. Hayatım rutinde giderken bir vesileyle eşimle tanıştım. Çok kısa zamanda olsa sanki birbirimiz için yaratılmış, ruh eşimmiş gibi hissettiğimiz için ,tanıştığımız yıl evlendik. Evliliğimizin birinci yılı dolduktan sonra bebeğimizin olmasını istedik. Çok şükür Rabbim bize ilk denememizde bir bebek verdi. Her şey çok güzel gitti hamileliğim boyunca. Sadece son iki ayda bebekte gelişim geriliği gibi sorunlarım vardı. Son iki ay benim için çok yıpratıcıydı ama tam haftasını tamamladığı 40+0 da kendi isteğiyle gelen bebeğimle kavuşmuştuk. Hiç bir sorunu da yoktu kızımın sadece minyon bir bebekti. Her şey çok güzel gidiyordu. Ailem eşim bebeğim yanımdaydı. Sadece normal doğumdan sonra atılan dikişlerin ağrısı ve lohusalığın verdiğidi duygusallıkla bir şekilde ilerliyordu günlerimiz.. minyon doğan bebeğim çok güzel gelişiyordu çok iyi toparlamıştı. Bende kendimi yeni yeni toparlıyordum. Bebek ben ve eşim artık evde tektik. 40.gün kontrolu için bebeğimi hastaneye götürdük eşimle akşamına bebeğimizin 40 uçurmasını yaptık. Nereden bilebilirdikki bebeğimizle son zamanlarımızın olduğunu. 41.günün sabahı babası ilgilenirken birden kızım çok ağladı normalde çok ağlayan bir bebek değildi. Bir şeylerin ters gittiğini anladım. Hemen özel bir hastaneye gittik. Doktor baktı bir şey yok dedi ama gözleme alalım dedi. O sırada kan tahlilleri filan çıktı. Doktor kanında enfeksiyon var ama çok erken bir zamanda getirmişsiniz, normalde aileler ateşi çıkınca getirir sizin erkenden belirti vermeden getirmeniz çok iyi olmuş dedi hemen tedaviye başlayalım dedi. Bizde çok sevindik hemen tedavi olur eve döneriz dedik. Ki her bebek doğduğunda veya doğduktan sonra enfeksiyon geçirir atlatır ve sağlıkla büyümeye devam eder. Ertesi gün evet kızım biraz daha iyi olmuştu. Ama onun ertesi günü bir farkılık vardı ilk başta gaz sancısı dedim doktora sordum o da baktı evet gaz dedi. İçime sinmedi rahatlasın diye lavma yaptırdım. Doktor bir daha sordum farklı bir şeydi çünkü hissettim sanırım. Bu sefer tomografi ve ultrason çektiler. Meğer bebeğimin karın alt boşluğunda asit birikmesi oluşmuş. Sebep ne, neden olmuş dediğimizde genetik rahatsızlık dediler ama adı yok. Doktor bizi araştırma hastanesine sevk etmek için iletişime geçti. zaman bizim için önemliyken bir türlü sevk işi tamamlanamadı. Genetik dedikleri için çocuk gastrolojisi olan bir hastane bulmak için zaman harcadılar. Sonunda buldular ama saat öğlen birde belli olan sevk işi akşam saat 9 da gerçekleşti. Ambulansla araştırma hastanesi giriş yaptık bebeğimizi çocuk yoğun bakıma aldılar bizden bilgiler aldılar biz bir umut hala kötü düşünmüyoruz. Her çocuk yoğun bakıma girebilir tedavi edilir ve çıkar hep böyle düşündük. Ama acı gerçekle gece saat 3 de bizi aramalarıyla karşılaştık. Bilgi vermek için bizi çağrıdılar zaten eşimle hastanede beklicektik ön tahliller yapıldı bilgi vermek için çağırıyorlar sandık. Eşimle beni üç güvenlik görevlisi ve iki sandalye karşıladı. Önce bizi oturtturdular sonra doktor geldi. Biz hala kötü düşünmüyoruz aklımızın ucundan geçmiyor. Çünkü kızımı kucağımdan verdim onlara ağlıyordu, emziremediğim için acıkmıştı. Bilinci açıktı. Doktor ilk önce akrabamısınız diye sordu ; hayır dedik. Bebeğimizin milyonda bir rastlanan gastronomik bir hastalığı olduğunu damar bulmadıklarını besleyemedikler için kan şeker düştüğünü diyalize bağladıklarını, bağladıktan sonra 2 kere kalbinin durup geri geldiğini şuan 3. defa kalbinin durduğunu ve başında beklediklerini söyledi. Eşimle birlikte neyin içinde olduğumuzu idrak edemedik. Doktor içer geri gitti bi 10 dk sonra geri geldi ve başınız sağ olsun dedi. Bundan sonra zaten yok eşim ve bende de . Sonrası bizim için boşluk. Kızımı defnettikten sonra kendime geldim bir sebebi olmalı neden dedim neden benim kızım. Özeldeki doktora gittim konuştum hemen genetikten randevu aldım 41 gen ve üzeri gen tesitini verdik eşimle onlar temiz geldi. Doktor önerisiyle wes testi yaptırdık şimdi onun sonucunu bekliyorum. Biliyorum uzun oldu ama içimi dökmek istedim. Yazamadığım daha çok şey var bebeğim yaşasaydı şimdi 4 aylık olacaktı ama şimdi ben onun yokluğuna alışmaya çalışıyorum.

Evlat acısı... Henüz anne rahmine yeni düşeni kaybettiğine bile üzülüyor insan. Geçen sene bu vakitlerde 3 aylık bebeğimi kaybettim. Doğmadı, anılar biriktirmedik, emzirmedim, birbirimizle bağ kurmadık ama karnımda bir yerlerde olmanın verdiği mutluluk bir anda tam tersine döndü. Oğluma sarılıp atlatmaya çalıştım ama o bile aylar aldı. Şimdi yeniden hamileyim ama sürekli onu anımsar buruk bir şekilde gülümserim. Ömrü bu kadarmış derim. Acının benimkinden kat be kat fazla olduğunu hissedebiliyorum. Rabbim kolaylıklar ve ferahlık versin. Başınız sağolsun. Seni teselli edecek bir cümlem yok ama kimi zaman şer görünen şeylerde de hayır aramak lazım. Biz insanız, nefsimiz var. Tabii ki bunu anlayacak ya da idrak edecek hallerde olamayabiliyoruz bazen. Bu yavrucağın da ömrü bu kadarmış. Yaşasa belki... Yaşasa belki hayat onun için de sizin için de çok zor olacaktı bunu bilemeyiz. İmtihan demek lazım..
Yapın bir tane daha yaralarınızı sarar diyenler olacaktır. İnan ki sarılmıyor. Her çocuğun sevgisi öyle farklı ki, ana yüreği öyle geniş ki.. Hala anımsıyorum çoğu şeyi, bir yıl geçmiş gene geçmiyor..
Rabbim üzüntünü hafifletecek sevinçler yaşatsın inşallah. İstediğiniz zamanda da aratmadan, hayırlı, sağlıklı evlatlar nasip etsin
Dediğim gibi teselli edecek bir cümlem inan ki yok, geçer de diyemiyorum sana. Ama hatıralarında, anılarında hep güzel kalsın yavrucak inşallah.. Kocaman sarılıyorum sana, sevgiler gönderiyorum. Rabbim gönlüne çok çok ferahlık versin

Başınız sağ olsun Rabbim acılarınızı hafifletsin, sabır versin size de eşinize de Ne desek acınız hafiflemez biliyorum ama.. Umarım bu vefatın sebebini bulabilirsiniz

ayesisa .!.:

Evlat acısı... Henüz anne rahmine yeni düşeni kaybettiğine bile üzülüyor insan. Geçen sene bu vakitlerde 3 aylık bebeğimi kaybettim. Doğmadı, anılar biriktirmedik, emzirmedim, birbirimizle bağ kurmadık ama karnımda bir yerlerde olmanın verdiği mutluluk bir anda tam tersine döndü. Oğluma sarılıp atlatmaya çalıştım ama o bile aylar aldı. Şimdi yeniden hamileyim ama sürekli onu anımsar buruk bir şekilde gülümserim. Ömrü bu kadarmış derim. Acının benimkinden kat be kat fazla olduğunu hissedebiliyorum. Rabbim kolaylıklar ve ferahlık versin. Başınız sağolsun. Seni teselli edecek bir cümlem yok ama kimi zaman şer görünen şeylerde de hayır aramak lazım. Biz insanız, nefsimiz var. Tabii ki bunu anlayacak ya da idrak edecek hallerde olamayabiliyoruz bazen. Bu yavrucağın da ömrü bu kadarmış. Yaşasa belki... Yaşasa belki hayat onun için de sizin için de çok zor olacaktı bunu bilemeyiz. İmtihan demek lazım..
Yapın bir tane daha yaralarınızı sarar diyenler olacaktır. İnan ki sarılmıyor. Her çocuğun sevgisi öyle farklı ki, ana yüreği öyle geniş ki.. Hala anımsıyorum çoğu şeyi, bir yıl geçmiş gene geçmiyor..
Rabbim üzüntünü hafifletecek sevinçler yaşatsın inşallah. İstediğiniz zamanda da aratmadan, hayırlı, sağlıklı evlatlar nasip etsin
Dediğim gibi teselli edecek bir cümlem inan ki yok, geçer de diyemiyorum sana. Ama hatıralarında, anılarında hep güzel kalsın yavrucak inşallah.. Kocaman sarılıyorum sana, sevgiler gönderiyorum. Rabbim gönlüne çok çok ferahlık versin

Genişletmek için tıkla...

Amin inşallah. güzel dualarınız için teşekkür ederim. İlk zamanlar çok yoğun duygular yaşıyordum. Hiç bir belirti yoktu o kadar doktora gittik kimse anlamadı, bebeğimize bakamadım mı, benim hatam mı vs çok sorular sordum kendime. Bunların sonu yoktu doktorla konuştuğum halde onun sizlik bir durum yok eğer şimdi enfeksiyon geçirmeseydi büyüdüğünde ufak bir giripte de bedeni aynı tepkiyi verip aynı şeyleri yaşayacaktınız demesinde bile kendimde suç aradım nasıl anlamam diye. Sonra araştırdığımda sadece bunu yaşanın ben olmadığını anldım. Bizim elimizden duadan başka hiçbir şey gelmediğini idrak ettim. Eşimle konuşurken de sizin dediğiniz gibi belki yaşasaydı kızım büyüdüğünde onunla farklı bir imtahanımız olacaktı diye hep kendimize hatırlatıyoruz. Ama öyle bir acı ki bu yinede rahatlatmıyo gönlümü. Eskiden hiç bir derdim yokmuş meğer dedim bunu yaşadıktan sonra. Eski dertlerim dert değilmiş dedim. Taziyeye gelenler arayanların çoğu dediğiniz gibi bir tane daha olur daha gençsiniz tesellisini belki kötü niyetle söylemiyolardır ama bu bir teselli cümlesi bile olamazdı bizim için. İlk bebeğim ilk göz ağrımdı sanki ben onu 9 ay taşımamışım gibi sanki doğduktan sonra bağ kurmuşum gibi tam alışmamanız iyi oldu demeleri. Ama diyorum ben onu 9 ay taşıdım ağrılar çektim geceleri uyuyamadım onun için o iyi olsun diye doktorlara gittim. Doğurdum acı çektim hepsi onun içinde . Doğum sonrası Ağrılarım olduğunda olsun kızım sağlıcakla doğdu diye kendimi avutuyordum. Vefat ettikten sonra ağrıları boşuna çekmişim teselli olacağım bebeğim yok dedim. Her şeyi düşündüm kafamda ama baktım sonu yok. Rabbim verdi Rabbim aldı. Şimdi acımın biraz daha hafiflediğini hissediyorum. Bazen kalbim yine çok ağrıyo geceleri her gözümü kapattığımda biz ne yaşadık ya diyorum her şey gözümün önüne geliyor uyumak istemiyorum. Ama eskisi gibi değilim bunu hissedebiliyorum. Ya Allahım ettiğim duaları kabul etti yada benim için dua edenlerin duası kabul oldu. Yani kalbim gönlüm kafam birden o kadar rahtaladı ki. Geçmeyecek hep böyle acı hissedeceğim dediğim zaman acım hafifledi. Belkide yas sürecinin getirdiği şeylerden dolayı böyle hissediyorum bilemiyorum. Biz eşimle yarım kaldık bir sürü şey planlamıştık bebeğimizle. Hayat bize plan yapmamayı öğretti. Rabbim kimseye evlat acısı vermesin evladıyla sınamasın. Rabbim sizin de bebeğinizi sağlıcakla kucağınıza almaya nasip etsin. Evlatlarınıza uzun ömürler versin.

selogi .!.:

Başınız sağ olsun Rabbim acılarınızı hafifletsin, sabır versin size de eşinize de Ne desek acınız hafiflemez biliyorum ama.. Umarım bu vefatın sebebini bulabilirsiniz

Genişletmek için tıkla...

Allah razı olsun. Amin
Yani kızım vefat ettiğinde kanını alamamışlar. Kan alınsaydı belki tam tanı koyulabilirdi. Tanı olmadığı için geniş bir gen tarama yapılıyor eşim ve benim için. O da çıkar mı bilmiyorum. Doktora bir şey çıkmazsa sebep ne olacak dediğimde takdiri ilahi. Kaderi böyleymiş dedi. Asıl korktuğum şey bir daha aynı şeyleri yaşamak. O yüzden biz elimden gelini yaptık şuanlık için gerisini Rabbime bıraktım. Wes testine 2 hafta olacak vereli bir aya çıkar demişlerdi. Hem sonucu merak ediyorum hemde endişeleniyorun. Dipsiz bir kuyuda iğne arıyoruz .

başınız sağolsun rabbim sabır versin çok zor bi durum, bunun için maalesef teselli kelimleri yok,

zamanında gitmişsiniz ve doktorlara emanet etmişsiniz , sizlik bi durum değil anneliğinize yüklenmeyin.

sizlerle ağladım.. bu mübarek kandilin suyu yüzü hürmetine rabbim size feralık versin.

huzurunmeraklisi .!.:

başınız sağolsun rabbim sabır versin çok zor bi durum, bunun için maalesef teselli kelimleri yok,

zamanında gitmişsiniz ve doktorlara emanet etmişsiniz , sizlik bi durum değil anneliğinize yüklenmeyin.

sizlerle ağladım.. bu mübarek kandilin suyu yüzü hürmetine rabbim size feralık versin.

Genişletmek için tıkla...

Amin amin amin. Zamanında gitsek de acaba başka hastaneye mi gitseydik, sevk için o kadar beklemeseydik yine aynı şeyleri yaşarmıydık gibi gibi soruları çok sordum kendime ama sonra Allah isteseydi bi seklide yaşatırdı diyorum. Rabbim isteseydi bir şekilde can verirdi yavruma diyorum. İnsanoğlu Rabbimden geldiğini biliyorum ama yinede neden diye soruyorum kendime. Duanız için teşekkür ederim. Allah razı olsun