bu bir iş döküş. daha fazla içimde tutamıyorum. belli baslı su oldu bana diyemiyorum çünkü gercekten cok birikti her sey/herkes. (yazım hatası eksik harf olursa şimdiden affola.)
ben gercekten TÜKENDİM VE YORULDUM. eğitimydi-işiydi-işşsizliğiydi-özel hayatıydı-aile hayatıydı içim daralıyor artık her sabah o kadar kötü kalkıyyorum ki ne kadar uyusam uyuyayım düzelmeyen gözaltlarım,bembeyaz renksiz cildim, hiçbir işe yetişemeyecek kadar pasif ve hiçbir şeyi yapmak istemeyecek kadar tembel. Pandeminin etkisi var diyeceksiniz biliyorum ama bu durum pandemiden öncede ara ara vardı tamamıyla ona bağlayamam. asla hayatta tembel-pasif olmadım ben hep kendimi çalışmakla bir şeyle ilgilenmekle motive ettim beni iyileştirirdi ama şimdi sadece sıkıyor!
Her seye yeniden başlayıp umut edip yeniden her konuda yere çakılmaktan yoruldum.
KENDİMİ İNSANLARA AÇIKLAMAK ZORUNDA KALMKTAN YORULDUM. SIRF BANA HUYSUZ-KAPRiiSLİ DENİLMESİN DİYE HERKESE-HER ŞEYE UYUM SAĞLAMAKTAN YORULDUM. yetişemiyorum artık sürekli aynı hızla yıkılan şeyleri toplamaya.
hiçbir şey yolunda istediğim gibi gitmiyor. tek bildğim sey benim yüzümden olmadığı. çünkü gerccekten cabalıyorum her konuda. öyle hemen her seye pes eden küstüm oynamam diyen biri de değilim ama bu da can. dua ediyorum,meditasyon yapıyorum,enerji çalışmaları kişisel gelişim..
hani hayatta bir şeyi çok iste o olur diyorlar ya ben artık gervekten buna da inanmmıyorum. daha ne kadar yalvarabilirim istediklerim için daha ne yapabilirim daha ne yapayım ya?!
bugünlerde hep düşünüyorum acaba birinin hakkkını mı yedim ihanet mi ettim? uykularım kaçarcasına.. ama yok inanın eskisi gibi biledeğilim kendime. ama bakıyorum da ben hayatımda bu kadar ince elyip sık dookurken can yakan hak yiyen herkes cok mutlu. EE HANİ ADALET ŞAŞMAZDI? bu haksızlıkları hayatımın her alanında yasayıp sömürülüp sonra da "bunlar benim için bir ders, bu deneyimi sevgiyle kucklıyorum" mu demem lazım?
emek verdiğim, sınandığım yani ceremesini çektiğim hiçbir şeyden mükafatımın olmaması da yakıyor canımı.
gercekten artık enerjim kalmamıs gibi hissediyrum. bir de dısardan görseniz beni "hadi bee senin mi derdin var dersniz." rol yapıp gizlemekten de yoruldum. uzun zammandır ağlayamıyorum da eskiden en ufak bir mutluluğa bile gözü dolan ben suan birisi dünyayı önüme serse sadece tesekkür ediyorum. Ne bu şimdi?
günlük gibi kullandım bugun burayı. gercekten dertleşip fikir alacağım kimsem bile yok.
ben gercekten TÜKENDİM VE YORULDUM. eğitimydi-işiydi-işşsizliğiydi-özel hayatıydı-aile hayatıydı içim daralıyor artık her sabah o kadar kötü kalkıyyorum ki ne kadar uyusam uyuyayım düzelmeyen gözaltlarım,bembeyaz renksiz cildim, hiçbir işe yetişemeyecek kadar pasif ve hiçbir şeyi yapmak istemeyecek kadar tembel. Pandeminin etkisi var diyeceksiniz biliyorum ama bu durum pandemiden öncede ara ara vardı tamamıyla ona bağlayamam. asla hayatta tembel-pasif olmadım ben hep kendimi çalışmakla bir şeyle ilgilenmekle motive ettim beni iyileştirirdi ama şimdi sadece sıkıyor!
Her seye yeniden başlayıp umut edip yeniden her konuda yere çakılmaktan yoruldum.
KENDİMİ İNSANLARA AÇIKLAMAK ZORUNDA KALMKTAN YORULDUM. SIRF BANA HUYSUZ-KAPRiiSLİ DENİLMESİN DİYE HERKESE-HER ŞEYE UYUM SAĞLAMAKTAN YORULDUM. yetişemiyorum artık sürekli aynı hızla yıkılan şeyleri toplamaya.
hiçbir şey yolunda istediğim gibi gitmiyor. tek bildğim sey benim yüzümden olmadığı. çünkü gerccekten cabalıyorum her konuda. öyle hemen her seye pes eden küstüm oynamam diyen biri de değilim ama bu da can. dua ediyorum,meditasyon yapıyorum,enerji çalışmaları kişisel gelişim..
hani hayatta bir şeyi çok iste o olur diyorlar ya ben artık gervekten buna da inanmmıyorum. daha ne kadar yalvarabilirim istediklerim için daha ne yapabilirim daha ne yapayım ya?!
bugünlerde hep düşünüyorum acaba birinin hakkkını mı yedim ihanet mi ettim? uykularım kaçarcasına.. ama yok inanın eskisi gibi biledeğilim kendime. ama bakıyorum da ben hayatımda bu kadar ince elyip sık dookurken can yakan hak yiyen herkes cok mutlu. EE HANİ ADALET ŞAŞMAZDI? bu haksızlıkları hayatımın her alanında yasayıp sömürülüp sonra da "bunlar benim için bir ders, bu deneyimi sevgiyle kucklıyorum" mu demem lazım?
emek verdiğim, sınandığım yani ceremesini çektiğim hiçbir şeyden mükafatımın olmaması da yakıyor canımı.
gercekten artık enerjim kalmamıs gibi hissediyrum. bir de dısardan görseniz beni "hadi bee senin mi derdin var dersniz." rol yapıp gizlemekten de yoruldum. uzun zammandır ağlayamıyorum da eskiden en ufak bir mutluluğa bile gözü dolan ben suan birisi dünyayı önüme serse sadece tesekkür ediyorum. Ne bu şimdi?
günlük gibi kullandım bugun burayı. gercekten dertleşip fikir alacağım kimsem bile yok.