- Konu Sahibi hulyabaskurt
- #1
kabuslarla uyandım geceleri
ilk önce ilk gözagrım olsun dediğim bebeğimi kaybettıgımde
basladı sızlanmalarım
hayata dair ne varsa gördum
caresız kaldım
sustum pustum elim kolum baglı gidişini
canlı canlı izledm
ağladım ama geri gelmıyorki...
sonra hayat basladım en sevdiğim insanla eşimle
kaldıgım yerden devam dedim devam
hayata dewamm
yaralarım kapanmıstı
gülüyor gezıor eglenıor keyfımıze bakıyorduk
sevgimiz gittikce buyuyerek hayattan tad alıyorduk
kanadı yıne içim
korktum
acıdım kendıme ne kadar caresızım diye
elimi uzatsam kıme tutunayım
herkes bildigi sözleri okuyor
oysa benım aklım bana yetıyor
akıl değil care istedim
2. bebeğe hamıle oldugumu öğrendım
ama kötü haberle gelısmesı zayıf dedi
yıkıldım
ben kendımı toplamıstım ıyıydım mutluydum
yıne neden yıktınız elinizi uzatmadınız
kaybetdım bu sefer gidişini görmeyı ıstemedım
dayanamazdı pır pır carpan yuregım katlanazdı acısına
uyudum
uyandım,,,
karnıma elimi koydum bos
hisettım yoklugunu
agladım
elimden gelmeyen careye caresizce uzandım
yardım et bana YARDIM
DİNMEDI ACIM bitmedı ben anne olamayacaktım
eşim yendı acımı ıster anne ol ıster olma ama sen benım en degerlı sahip oldugum seysın dıyerek benı avuttu
yıne atlattım sandım ama kafamın ıcınde ya sonra diye sorular oldu hep
yaşadım
ama yasarken acılarımı gömmeyi
gömdüm sandıklarımla yasamayı öğrendım
yada ben öyle hissettım
anne olmaya karar verdım
hıc bır problemım yoktu anne olmaya hazırdım
heyecanlı
kalbım pır pır sankı buyuyecek bende onun buyumesını ızleyecektım
olmadı
yıne olmadı bıraktı benı yıne
içimde kurudu dediğim yaraların kabukları yıne kazındı
yıne sızdı kanım dısarı
yıne acıdı yıne yaktı yuregımı
bana hayatta anne olmakdan önce cok sey öğrettı
önce acıyla yasamayı
sonra o acı varken mutlu olmayı
sonrada sabırla beklemeyı
şimdi beklıyorum sabırla
ne zaman buyumesını ızleyecegım
ne zaman acılarımı onun kokusuyla silecegım???





ilk önce ilk gözagrım olsun dediğim bebeğimi kaybettıgımde
basladı sızlanmalarım
hayata dair ne varsa gördum
caresız kaldım
sustum pustum elim kolum baglı gidişini
canlı canlı izledm
ağladım ama geri gelmıyorki...
sonra hayat basladım en sevdiğim insanla eşimle
kaldıgım yerden devam dedim devam
hayata dewamm
yaralarım kapanmıstı
gülüyor gezıor eglenıor keyfımıze bakıyorduk
sevgimiz gittikce buyuyerek hayattan tad alıyorduk
kanadı yıne içim
korktum
acıdım kendıme ne kadar caresızım diye
elimi uzatsam kıme tutunayım
herkes bildigi sözleri okuyor
oysa benım aklım bana yetıyor
akıl değil care istedim
2. bebeğe hamıle oldugumu öğrendım
ama kötü haberle gelısmesı zayıf dedi
yıkıldım
ben kendımı toplamıstım ıyıydım mutluydum
yıne neden yıktınız elinizi uzatmadınız
kaybetdım bu sefer gidişini görmeyı ıstemedım
dayanamazdı pır pır carpan yuregım katlanazdı acısına
uyudum
uyandım,,,
karnıma elimi koydum bos
hisettım yoklugunu
agladım
elimden gelmeyen careye caresizce uzandım
yardım et bana YARDIM
DİNMEDI ACIM bitmedı ben anne olamayacaktım
eşim yendı acımı ıster anne ol ıster olma ama sen benım en degerlı sahip oldugum seysın dıyerek benı avuttu
yıne atlattım sandım ama kafamın ıcınde ya sonra diye sorular oldu hep
yaşadım
ama yasarken acılarımı gömmeyi
gömdüm sandıklarımla yasamayı öğrendım
yada ben öyle hissettım
anne olmaya karar verdım
hıc bır problemım yoktu anne olmaya hazırdım
heyecanlı
kalbım pır pır sankı buyuyecek bende onun buyumesını ızleyecektım
olmadı
yıne olmadı bıraktı benı yıne
içimde kurudu dediğim yaraların kabukları yıne kazındı
yıne sızdı kanım dısarı
yıne acıdı yıne yaktı yuregımı
bana hayatta anne olmakdan önce cok sey öğrettı
önce acıyla yasamayı
sonra o acı varken mutlu olmayı
sonrada sabırla beklemeyı
şimdi beklıyorum sabırla
ne zaman buyumesını ızleyecegım
ne zaman acılarımı onun kokusuyla silecegım???





