- Konu Sahibi zombimilena
-
- #1
Merhaba arkadaşlar,
Kısaca kendimden bahsedeyim;
24 yaşımdayım, 1 yıldan fazladır evliyim ve şu an hamileyim.
Hayata dair tutunacak hiçbir şeyim yok gibi hissediyorum. Bilemiyorum belki hamileliğin sonlarına yaklaştım artık onun etkisi yada derin bir boşluk yaşıyorum herhalde şu an. Ailemi daha önce anlatmıştım burada, bilmeyenler için özet geçeyim, herkesin hayatında olduğu gibi zor bir süreçten geçtik parçalandık, darmadağınız. Kimse kimseyi sormuyor merak etmiyor. 5 kişilik ailede sadece kız kardeşim ve ben görüşüyoruz sadece. Ve artık düşünmek istemedikçe aklıma takılıyor. Kendimle birlikte bebeğimi de huzursuz ediyorum sanki. Ama engel olamıyorum. Sürekli bir ağlama hissi. Geçmiyor.
Ben bu hisler içinde çıkış yolu ararken 2 aydır Eşim de bir değişiklik hissetmeye başladım. Umursamaz, bazı zamanlar saygısız, ilgisiz.. Sonra burada bazı yazan arkadaşlar da olmuştu okudum. Hamilelikte eşleri ile yaşadıkları sıkıntı yada doğum sonrasındaki sıkıntıları.
Şöyle ki; Ben eşime çok bağlıyım, yani annem babam olmadığı için yanımda hem eş hem anne baba gibi koruyucu gördüm kendime. Yaşadıklarımdan ötürü özgüvenim yoktu, herşeyi bilen birilerine danışarak düşünerek yapardım. Evlenince sadece eşime danıştım. Şimdi ise içimde bir korku var kaybedeceğim korkusu. Davranışlarındaki değişiklik beni bu korkuya yiten. Ve hala oturtamadığım özgüvenim.
Örnek verecek olursam; mesela doğacak bebeğimizle ilgili bebek bakımı için kitap alacağım ben bilinçli yetiştireceğim ilkem bu diyorum. Bana cevap olarak " Yav he he hele doğsun da gör nasıl yapıcakmışsın" diyor. Sinir oluyorum. Ben annem gibi bi anne olmak istemiyorum amacım en azında kendi yaşadıklarımı evladıma yaşatmamak. Belki yapamayabilirim başaramayabilirim ama hedefimde mi olmasın?
Tecrübeli annelere soruyorum bu aramızdaki ilişkiyi nasıl düzelteceğim? Nasıl konuşmam gerek eşimle?
Mesela ilk başlarda uyum sağladık. Anlaşamadığımız bir konuda açıklamamı yapıyorum karşılığında yüksek sesle tepki alıyordum sakinlikle devam ederek konuşmama kendi seviyeme getiriyordum ses tonunu ve uzlaşıyorduk. Şimdi yapamıyorum. Sizce alışmışlıktan mı, hamilelikten mi geçer mi yani o da stres oluyodur baba olacağı için diye düşünüyorum, yoksa yavaş yavaş çatırdıyor mu evliliğimiz?
Evet çoğu kişiye göre basit bir dert belki, fakat atamıyorum içimden yüzüm gülmüyor, konuşasım gelmiyor böyle yaptıkça o. Ruhum ölüyor gibi hissediyorum.
Kısaca kendimden bahsedeyim;
24 yaşımdayım, 1 yıldan fazladır evliyim ve şu an hamileyim.
Hayata dair tutunacak hiçbir şeyim yok gibi hissediyorum. Bilemiyorum belki hamileliğin sonlarına yaklaştım artık onun etkisi yada derin bir boşluk yaşıyorum herhalde şu an. Ailemi daha önce anlatmıştım burada, bilmeyenler için özet geçeyim, herkesin hayatında olduğu gibi zor bir süreçten geçtik parçalandık, darmadağınız. Kimse kimseyi sormuyor merak etmiyor. 5 kişilik ailede sadece kız kardeşim ve ben görüşüyoruz sadece. Ve artık düşünmek istemedikçe aklıma takılıyor. Kendimle birlikte bebeğimi de huzursuz ediyorum sanki. Ama engel olamıyorum. Sürekli bir ağlama hissi. Geçmiyor.
Ben bu hisler içinde çıkış yolu ararken 2 aydır Eşim de bir değişiklik hissetmeye başladım. Umursamaz, bazı zamanlar saygısız, ilgisiz.. Sonra burada bazı yazan arkadaşlar da olmuştu okudum. Hamilelikte eşleri ile yaşadıkları sıkıntı yada doğum sonrasındaki sıkıntıları.
Şöyle ki; Ben eşime çok bağlıyım, yani annem babam olmadığı için yanımda hem eş hem anne baba gibi koruyucu gördüm kendime. Yaşadıklarımdan ötürü özgüvenim yoktu, herşeyi bilen birilerine danışarak düşünerek yapardım. Evlenince sadece eşime danıştım. Şimdi ise içimde bir korku var kaybedeceğim korkusu. Davranışlarındaki değişiklik beni bu korkuya yiten. Ve hala oturtamadığım özgüvenim.
Örnek verecek olursam; mesela doğacak bebeğimizle ilgili bebek bakımı için kitap alacağım ben bilinçli yetiştireceğim ilkem bu diyorum. Bana cevap olarak " Yav he he hele doğsun da gör nasıl yapıcakmışsın" diyor. Sinir oluyorum. Ben annem gibi bi anne olmak istemiyorum amacım en azında kendi yaşadıklarımı evladıma yaşatmamak. Belki yapamayabilirim başaramayabilirim ama hedefimde mi olmasın?
Tecrübeli annelere soruyorum bu aramızdaki ilişkiyi nasıl düzelteceğim? Nasıl konuşmam gerek eşimle?
Mesela ilk başlarda uyum sağladık. Anlaşamadığımız bir konuda açıklamamı yapıyorum karşılığında yüksek sesle tepki alıyordum sakinlikle devam ederek konuşmama kendi seviyeme getiriyordum ses tonunu ve uzlaşıyorduk. Şimdi yapamıyorum. Sizce alışmışlıktan mı, hamilelikten mi geçer mi yani o da stres oluyodur baba olacağı için diye düşünüyorum, yoksa yavaş yavaş çatırdıyor mu evliliğimiz?
Evet çoğu kişiye göre basit bir dert belki, fakat atamıyorum içimden yüzüm gülmüyor, konuşasım gelmiyor böyle yaptıkça o. Ruhum ölüyor gibi hissediyorum.