Arkadaşlar ben artık dayanamıyorum. Kaç gündür zombi gibi dolaşıyorum her yerde.. Hayat donmuş gibi. İşin tuhaf yanı ben aşık mıyım onu bile bilmiyorum. En kuvvetli hissettiğim his, onu görmediğim zaman çok derinden harbi derinden özlüyorum. Yani haftasonları gelince hüzünleniyorum- onu göremeyeceğim çünkü. O, o kadar saf ve iyi kalpli ki.. Biz sadece iki arkadaş gibiyiz. Evlerimiz çok yakın. Hergün görebiliyorum onu. Sohbetimiz filan iyi. Keşke hep öyle olsaydık.. Bir akşam eve dönerken çok yorgundum, espri ile karışık omuzuna yaslandım, uyuyacağım ya güya.. birden içimde birşeyler uçuştu sanki. Uçuyorum zannettim, yüzümde bir tebessüm.. Yol hiç bitmesin dedim, içimden. Ne olduğunu anlamadım. Küçük bir kıvılcım düştü içime.. Kurt mu kıvılcım mı artık herneyse.. O güne kadar ona hiç o gözle bakmamıştım, gayet normaldi. Çok esprili, korumacı biriydi bana karşı hep. Centilmenlik yapardı filan.. Sonra benim kafam taaa ilk tanıştığımız güne gitti. Tesadüfler, sohbetler, konuşmalar.. sonra anladım ki, ben onu seviyorum. Onun da aynı şeyleri hissettiğini düşündüm. Ertesi gün karşıma gelen kişi bambaşka biriydi. Biz hep bir grup içindeydik. Yani O, onun yakın arkadaşı ve ben. Fakat benim omzuna yaslandığım o kişi, tamamen farklı biri oldu. Laubali, ukala, benim sözlerimi önemsemeyen, benle ilgilenmeyen.. yani bana sitemkar gibiydi. Bende hiçbirşey anlamadım. Ben onun gözlerinin içine bakıyorum ama o saf, iyi niyetli, esprili , centilmen kişiyi göremiyordum. Yine sohbet ettik konuştuk ama benim kaçasım gidesim geldi oradan. Hep kendisine aşık etmişti, hem de ukalalık yapoıyordu.. Hem galiba başkasından da hoşlanıyor. Ben mi aptalım.. Niye gönlümü açtım ki ona.. O normal biriydi benim için.. Onu kaybettim ve yerine bir serseri gelmiş gibi hissediyorum. Benim yanımda neden farklı o zaman.. Hangisi kendisi? Ben bir şizofrene mi aşığım. Yardım eden kızlar, bu aşk illetinden kurtulmak istiyorum. Ama onu susuyormuş gibi özlüyorum.... 
