Merhaba arkadaşlar,
Ben bu ara çok sıkıntılı bir süreçten geçiyorum. Yüksek lisansımı bitirdim ve akademik olarak daha da ilerisini düşünüyorum. Fakat sorun şu: herkes daha iş bulamadın mı diye soruyor. Şu boş konuşan akraba modeli işte, bilirsiniz. Yabancı dile çalışıyorum. 26 yaşındayım. Gelecek kaygısı yüzünden pek dışarı da çıkmıyorum. Asosyal oldum ve yaşadığım kötü şeylerden dolayı aşık olamıyorum. Aşkına karşılık vermediğim için intiharla tehdit eden saplantılı biri olmuştu ve sevdiğim kişi beni sevdiğini söylediği halde en yakın arkadaşıyla birlikte şu an. 2 yıl sürmüştü ama beni kankasıyla aldattı resmen. Bir de bende özgüven eksikliği var. Genelde güzel olduğumu söylerler ama nedense pek inanmıyorum. Bir de kriterlerim öyle zenginlik falan değil. Aynı fikirde olduğum biri hayatımda olsun istiyorum. Olmayınca olmuyor.
Uzun zamandır derslerle uğraştığım için şu an tükenmişlik sendromu yaşıyorum. Gelecek kaygım var. Kendi ayaklarımın üzerinde durmak istiyorum ama bu ülkede her şey torpille artık. Bir de bu ara her şey tıkanmış gibi. Kendimi çok çaresiz hissediyorum. İntiharı bile düşündüm. Ama vatanıma milletime faydalı bir iş yapmak istiyorum. İdeallerim var. Kendimi öldürmüyorsam tek nedeni bu. Üstelik hobilerime de zaman ayıramıyorum. Tiyatro kursuna gitmek istiyorum ama param ve zamanım yok. Tavsiyelerinize çok ihtiyacım var.[/QUOT öncelikle intihar düşüncesine giren insanları anlamış değilim neden düşünürler? Kendi yaşadıklarıma bakıyorumda sizin anlattıklarınız yaşadıklarımdan büyük değil. Yanlış anlamayın kıyaslama yapmıyorum sadece bazen şükretmek lazım başkalarının yaşadıklarına bakıp. Aşk konusunda bende böyleyim kimseyi istemiyorum yaşanmışlıklardan dolayı ama, şükredin çünkü elinizde çalışma imkanı var bunu bulamayanda var emin olun o kişilerden biride benim. Önce kendine güven, çalış kendi ayaklarının üzerinde durmak ve şükret..
