O zaman bırakıp gitmek olmaz....ancak bu tip hakaretler duyduğunuzda mutlaka tepkinizi koymalısınız bu hakaretlerden hoşlanmadığınızı üstüne basa basa belirtmelisiniz.Baştan belki kale almazlar belki büyük tepki gösterirler ancak eninde sonunda anlarlar ve üstünüze gelemezler.....Ama bu adımı atmalısınız...taruza geçmeden savaşı kazanamazsınız!!!!!
yorumunu okudum ve benim yazmadıklarımı yazmışsın valla.
zaten bulsam burda ve internette yorumların hepsini okumam. yapacak bir şey yok, evlenene kadar ailene ayak uyduracaksınArkadaşlar ben 25 yaşımdayım, devlet memuruyum, annem ve kardeşimle yaşıyorumannem babam ayrı.evde bi tek ben çalışıyorum.kardeşim 22 yaşında çalışmıyor da okumuyor da.neyse ben şimdiye kadar yaşıtım kızlar gibi gezemedim,istediğim yere gidemedim(çünkü annem baskıcı,annemin ailesi dahada baskıcı-klasik, geleneksel, ataerkil aile yapısı-)havalı havalı bir genç kız olamadım. hep annemin "kendini bişey sanma,sen kimsin ki" vb. kırıcı cümleler kurarak benim hevesimi ve özgüvenimi yerle bir etti. şimdi nerde ve kimle olursam olayım kendimi şu yaşta doğru ifade edemiyorum. hakkımı savunamıyorum yani kafama vur ekmeğimi al o dereceyim.
Uzun zamandır düşünüyorum düşünüyorum bu çevreden,bu aileden tanıdıklardan kaçış kurtuluş yolu bulamıyorum.
Hani demeyin ki zaten kendi paran var başka şehre taşın ya da kafa tut vb. bu gibi şeyleri yaparım cesaretim var ama büyük vefa borcum var.
Sizce ne yapıyım gerçekten öyle çok bunaldım ki akıl verin lütfen
Kusura bakmayın biraz uzun oldu,cevaplarınıza dönerim siz yeterki yazın.
benim annemin hayatini anlatsam roman olur 15 yasinda evlenmis 2.cocugu yani ben 38 gunlukken kocasi kaynana evine annemi birakip yurt disina gitmis 18 sene gelmemis bir kadindan bahsediyorum ben hep bunun icin uzuldum aman uzmeyim kirmayim dedim sonra bir gun burda bir konumda gozum acildi onlarin kendi tercihleri yuzunden ben hicmi ezilmedim ben hicmi dertlenmedim?yorumunu okudum ve benim yazmadıklarımı yazmışsın valla.
Kesinlikle benimde hevesim o kadar kırıldı ki anlatamam yani. Ama ben annemle konuştuğumda aslında beni anlıyor ama yinede kendi bildiğinden şaşmıyor.
Benim annem de çocuğun olsun da gör der ama kendi yaşattığı yüzünden arada ukala ve kırıcı oluyorum. onu da anlamaya çalışıyorum annemde çok çekmiş hiç gün yüzü görmemiş, 15 yaşında evlenmiş şimdi 42. şimdiye kadar güzel bir anı anlatırken o anının içinde illaki bir can acıtıcı anısı eşlik etmiş.
Ve dediğin gibi ben verdikçe daha çok istiyor.
Cidden ama cidden napacağımı hiç bilmiyorum, eve gitmemek için bir gün çalıştığım yerde birgün kütüphanede kalsam diye düşünüyorum. otelde de kalırım maddiyatımla kendimi idare ederim hiç sorun değilama çaktırmamak için buralarda mı kalsam diyorum arada.
Boşlukta sürükleniyorum çünkü bir çıkar yol bulamıyorum.
hayır, evlilik çözüm değil ki. Ben evlenmeden önce hayatımı yaşamak istiyorum ve zaten de gözlemlediğim kadarıyla evlilik hiç ama hiç iyi bişey değil hatta berbat ötesi. Yani bu kafesten uçmanın bir yolunu bulmaya çalışıyorum.
Şöyle düşünüyorum annem zamanında bizi bırakıp daha çok gençken kendi hayatını kurabilrdi ama yapmamış hayatını bize adamış benden de benim hayatımı adamamı istiyorlar ve bekliyorlar da ama 1 tane hayatım var.
Yanlış düşünüyorsun
evlilik hiçte öyle berbat bir şey değil, bütün evlilikler de kadınlar kulübünden ibaret değil, bur da evliliğinde sorun olanlar derdini anlatıyor, bence evlilik çok güzel bir şey,
Bu cümleyi çocuklugumdan ergenliğime kadar babam bana sürekli söylerdi. Babama karşı içimde hep bir öfke var. Evet unıversıteye başladıktan sonra böyle konuşmasına izin vermedim ama o öfkem dinmedi. İşin ilginç tarafı bana her türlü maddi imkanı sağladı; evet benı sever, cok sever ama cocuk yetiştirmek ayrı bir iş.sürekli sanki bir işler karıştırıyormusum gibi tavır davranışlar sergilerdi. Ama kendisi çok iyi bir baba oldugunu düşünüyor. Herneyse bunun ceremesini ömür boyu çekersin, bütün ilişkilerine yansır. Mutlaka psikolojik yardım al ve mesafe koy
evlileri gözlemledim. yani burayla uzaktan yakından ilgisi yok.en fazla mesafem odam da kitap okuyorum denk gelirse konuşuyorum. fazla olmuyor, alamıyor.
işte kendi kararlarımı akıllıca verebiliyorum ama karşı çıkıyorlar, yani böyle şeyler bizde olmuyor anlatamıyorum galiba.tayin iste git kendi düzenini kur
peki en son pantolon-bluz giydikten sonra o değişim nasıl oldu yani nasıl mesela nasıl?Hobilerle ve sosyalleşerek, zamanla kendinizi buldukça onlar sizi kabullenecek.
Bana da annem 28 sene sadece pantolon bluz gıydırdı.
Sonra ne oldu hepsini çöpe attım ve hayalimdeki rengarenk elbiselerle doldurdum dolabı ortalıkta çingen gibi dolaşıyorum aşırı mutluyum ve herkes beni beğeniyor.
Siz d egüveni toplayın ve yapmak ıstedıklerınızı yapın.
canım benim bende aynı yollardan geçtim bende memurum net ol eninde sonunda ikna olurlar, benim ailem olduysa herkesin ailesi ikna olur. ben hiç alakasız olduğum bir şehre sıfırdan düzen kurdum, biraz cesaret...
