Benim öyle bir yaramı deştin ki anlatamam. 20 yaşlarında bende babamdan nefret ediyordum...Bazı açıklamak istemediğim sebeblerden düşman olmuştuk babamla.. Ama ben ne yaptım onun her kötülüğüne iyilikle cevap verdim. Evden bile gittim ablamla beraber. Bir hafta kadar gelmedik ama dışarının daha kötü olduğunu gidince anladık. Çok şükür bir tanıdığın evine gitmiştikte başımıza bişey gelmemişti. Tek çarem akşamları eve geldiğimde odama çekilmek olmuştu. Sonra iyice duygusuzlaştım ve kendi ayaklarımın üzerinde daha sağlam durmaya karar verdim. İşyeri açtım kendime beş kuruş param yoktu tabi :))) kredi çektim. O gün bu gündür tavır ve davranışları değişti bana çünkü ben artık tam manasıyla kendine güvenen, büyümüş birisiydim.. Bundan sonra yapacağı ufacık bir hata ömür boyu beni kaybetmesine malolacaktı. Neyseki şimdi aramız iyi. yani zaman her şeyin ilacı. Takma kafana kendini yıpratırsın. Allaha sığın ve ya vedud zikrini çok çek. Hatta sana bağıracağını anladığında yüzüne karşı çek bu zikri... ÜZÜLME değmez ama saygınıda yitirme...
Çok teşekkür ederim. Dediğiniz yöntemi deneyeceğim:)
Ben bunları buraya yazınca bile çok pişman oldum. İçimde kahrolası bir çelişki var.
Kendimi çok kötü hissediyorum.
Bu yazdığım sebeplerden dolayı annemle de bu sabah kavga ettim. Ben "Dünü hiç unutmayacağım. Oruçlu insana merhamet eder, insan biraz. Yaşlandığı, bize muhtaç olduğu zaman ona hatırlatacağım (hakaretlerini)" dedim. Ve "Çocuk yetiştirmek böyle bir şey değil, ben sizin gibi yetiştirmeyeceğim." dedim.
Annem öfkelendi, "Şu an senin suratına tükürmek geldi içimden dedi, meğer sen saman altından su yürüten'lerdenmişsin" dedi.
Çok şaşırdım ya, aklım almıyor. Doğurmak, büyütmek ona her şeyi söylemek anlamına mı geliyor?
Benim de yazamayacağım çok şeyler var. Ama bunaldım artık, nefes almak istiyorum. Sadece nefes, huzur dolu bir nefes...