- 30 Eylül 2018
- 185
- 171
- 18
- 36
- Konu Sahibi gezgintosbaaa
-
- #1
Herkese günaydın
Çok konu actigimin farkindayim fakat zaten pek anlatacak kimsem yok olsa dahi buraya actigim konular pek kimseyle paylasamayacağim konular o yüzden hoşgörürsünüz diye umuyorum.
Konuya gelecek olursak bundan kisa bi sure oncesine kadar yani 1 yil oncesine kadar bırakin birinden nefret etmeyi öfkelenmeyi bildiginiz sevgi kelebegi gibi birseydim kimisinin saf diye nitelendirdigi kimisinonde fazla iyi niyetli oldugumu dusunurek garipsedigi biriydim
Hatta bir arkadasim birgun seninle tanistigimizda boyleleride kalmis mi diye sasirmistim demisti (bu arkadasimin bile fikrini degistirecegi hale geldim)
Ilk olarak is yerinde buyuk bir haksizliga ugradim resmen birisi gelip bütün emeklerimin üstüne oturdu diyebilirim ilk öfkem ilk kizginlıgim bu oldu ilk defa şu insandan nefret ediyorum lafini açık açık kullandım.
Herkesin asikar gorup kabul ettigi seyi zamanla neyse bosver sonrasindada o insanı ama oyle ama boyle seklinde savunmaya gecisleri o insana karsi nefreti mi ofkemi hatta kinimi git gide arttirdı tabi öfkemim artmasinda yapilan haksizliklarin git gide artmasinin payı cok.
Ama iste burda ve bu kiside kalmadi git gide baska insanlara gerilmeye sinirlenmeye öfkelenmeye basladim sonra bi kendime donup baktimda benden geriye eser kalmamis ben bu degilim diyorum kendime icimden
Annem cok iyi biriydi ama birinden nefret etsin öfkelesin kirk yil gecse unutmazdi ve annemin bu huyudan cok nefret ederdim bu yuzden cok fena tartiisirdik simdi o nefret ettigim huy oldugu gibi bana yansimis
Her gece o insanlar ne yaparsa yapsin artik umursamiyicam ben kendi isime bakicam falan filan bi suru sey dusunum bi dolu karar aliyorum sabahina ben yine ayni ben var mi bu dertten muzdarip olan
Çok konu actigimin farkindayim fakat zaten pek anlatacak kimsem yok olsa dahi buraya actigim konular pek kimseyle paylasamayacağim konular o yüzden hoşgörürsünüz diye umuyorum.
Konuya gelecek olursak bundan kisa bi sure oncesine kadar yani 1 yil oncesine kadar bırakin birinden nefret etmeyi öfkelenmeyi bildiginiz sevgi kelebegi gibi birseydim kimisinin saf diye nitelendirdigi kimisinonde fazla iyi niyetli oldugumu dusunurek garipsedigi biriydim
Hatta bir arkadasim birgun seninle tanistigimizda boyleleride kalmis mi diye sasirmistim demisti (bu arkadasimin bile fikrini degistirecegi hale geldim)
Ilk olarak is yerinde buyuk bir haksizliga ugradim resmen birisi gelip bütün emeklerimin üstüne oturdu diyebilirim ilk öfkem ilk kizginlıgim bu oldu ilk defa şu insandan nefret ediyorum lafini açık açık kullandım.
Herkesin asikar gorup kabul ettigi seyi zamanla neyse bosver sonrasindada o insanı ama oyle ama boyle seklinde savunmaya gecisleri o insana karsi nefreti mi ofkemi hatta kinimi git gide arttirdı tabi öfkemim artmasinda yapilan haksizliklarin git gide artmasinin payı cok.
Ama iste burda ve bu kiside kalmadi git gide baska insanlara gerilmeye sinirlenmeye öfkelenmeye basladim sonra bi kendime donup baktimda benden geriye eser kalmamis ben bu degilim diyorum kendime icimden
Annem cok iyi biriydi ama birinden nefret etsin öfkelesin kirk yil gecse unutmazdi ve annemin bu huyudan cok nefret ederdim bu yuzden cok fena tartiisirdik simdi o nefret ettigim huy oldugu gibi bana yansimis
Her gece o insanlar ne yaparsa yapsin artik umursamiyicam ben kendi isime bakicam falan filan bi suru sey dusunum bi dolu karar aliyorum sabahina ben yine ayni ben var mi bu dertten muzdarip olan