- 26 Eylül 2014
- 1.766
- 1.527
- 63
- 29
Başlıkta ta belirttigim gibi idare etmem gerekiyor hatır için ama canım sıkılıyor işte...
Konu en yakın can diyebileceğim bir arkadaşım.... Her konuda iyi anlasiyoruz ihtiyacım olan her zaman yardimima koşar. Fakat bir huyu var ki canımı sıkıyor...
Özellikle son birkaç aydır oluyor bu. Şöyle ki; benim 25 aylik onun 21 aylik kiz cocugumuz var. Birlikte buyuduler ve buyuyorlar..
Arkadaşım hakkında biraz bahsetmem gerekiyor neden idare etmem gerektiğini anlatmam için.
Arkadaşım ve ben 20 yasindayiz. 3 yıllık evliyiz. O kaçarak evlendi ve kayinvalidesini döven kayinpederi ve kendisiyle aynı yaşta olan şeker hastası ve hastalıgini simarikliklarina paravan eden gorumcesiyle yaşadı. Yanlış anlamayın şeker hastası dediysem iğne kullanan komalara giren bir durumda değil. Sadece hayatı boyu diyet yapması gerekiyor. Kendisi 6 aylık hamileyken eşi askere gitti ve kızı 8 aylıkken tezkere aldı. Sonra tamamen kendi çabaları ve komple borçla ayrı eve çıktılar. Ve önümüzdeki 5 yıl borç ödeyecekler. Eşinin maaşı çok da iyi değil (borçlarına göre)
Çocuğu aşırı zor bir çocuk hem hastalık olarak hem huy olarak. Çocuk dogdugundab beri bir ayakları hastanede ve herrrr istediğini ağlayarak anlatan sürekli mız mız durumda bir çocuk. Ve arkadaşımın söyle biraz birakayim da bir nefes alayım diyebilecegi kimse yok. Çocuk o kadar huysuz ki stresten arkadaşım Sedef hastası oldu. Vücudunda da başladı.
Şimdi konuya geçeyim..
Misal kahve içmeye yahut akşam yemegine laf arasında diyor 'yarin eşim işten gelince markete çıkacağız' sonra bir saat falan geçiyor eşiyle diğer odada telefonda konusuyorlar. Arkadaşım geliyor 'eşim yarın akşam mesaiye kalmak zorunda markete bu aksam çıkacağız çocuklara bakar misin' tabiki kabul ediyorum ben de.
Fakat bazen 3 hatta 4 saat geciyor gelmiyorlar. E bende aramiyorum cekiniyorum. Ha yanlış anlamayın ikimizin de evleri şehrin merkezinde en uzak market 10 dk mesafede. Yani çocuğu bana bırakıp eşiyle geziyorlar. Fakat yine yanlış anlamayın problem bana çocuğu bırakıp eşiyle gezmeleri değil. Bunu katakulliyle yapma ihtiyacı hissetmesi. Bana dese 'canım markete çıkcaz eğer çocuk durursa azcık da hava alacağız' tarzı birseyler baş üstüne. Aramızda bu samimiyet çok çok var. Benim hoslanmadigim noktayı anlatabildim sanırım.
Arkadaşımın bunaldigini anlıyorum fakat böyle yapmasını anlayamıyorum ve açıkçası canım sıkılıyor.
İşte paylaşmak istedim sadece...
NOT: 2 saat önce yine markete çıktılar ve ne zaman gelecekler bilmiyorum..
Konu en yakın can diyebileceğim bir arkadaşım.... Her konuda iyi anlasiyoruz ihtiyacım olan her zaman yardimima koşar. Fakat bir huyu var ki canımı sıkıyor...
Özellikle son birkaç aydır oluyor bu. Şöyle ki; benim 25 aylik onun 21 aylik kiz cocugumuz var. Birlikte buyuduler ve buyuyorlar..
Arkadaşım hakkında biraz bahsetmem gerekiyor neden idare etmem gerektiğini anlatmam için.
Arkadaşım ve ben 20 yasindayiz. 3 yıllık evliyiz. O kaçarak evlendi ve kayinvalidesini döven kayinpederi ve kendisiyle aynı yaşta olan şeker hastası ve hastalıgini simarikliklarina paravan eden gorumcesiyle yaşadı. Yanlış anlamayın şeker hastası dediysem iğne kullanan komalara giren bir durumda değil. Sadece hayatı boyu diyet yapması gerekiyor. Kendisi 6 aylık hamileyken eşi askere gitti ve kızı 8 aylıkken tezkere aldı. Sonra tamamen kendi çabaları ve komple borçla ayrı eve çıktılar. Ve önümüzdeki 5 yıl borç ödeyecekler. Eşinin maaşı çok da iyi değil (borçlarına göre)
Çocuğu aşırı zor bir çocuk hem hastalık olarak hem huy olarak. Çocuk dogdugundab beri bir ayakları hastanede ve herrrr istediğini ağlayarak anlatan sürekli mız mız durumda bir çocuk. Ve arkadaşımın söyle biraz birakayim da bir nefes alayım diyebilecegi kimse yok. Çocuk o kadar huysuz ki stresten arkadaşım Sedef hastası oldu. Vücudunda da başladı.
Şimdi konuya geçeyim..
Misal kahve içmeye yahut akşam yemegine laf arasında diyor 'yarin eşim işten gelince markete çıkacağız' sonra bir saat falan geçiyor eşiyle diğer odada telefonda konusuyorlar. Arkadaşım geliyor 'eşim yarın akşam mesaiye kalmak zorunda markete bu aksam çıkacağız çocuklara bakar misin' tabiki kabul ediyorum ben de.
Fakat bazen 3 hatta 4 saat geciyor gelmiyorlar. E bende aramiyorum cekiniyorum. Ha yanlış anlamayın ikimizin de evleri şehrin merkezinde en uzak market 10 dk mesafede. Yani çocuğu bana bırakıp eşiyle geziyorlar. Fakat yine yanlış anlamayın problem bana çocuğu bırakıp eşiyle gezmeleri değil. Bunu katakulliyle yapma ihtiyacı hissetmesi. Bana dese 'canım markete çıkcaz eğer çocuk durursa azcık da hava alacağız' tarzı birseyler baş üstüne. Aramızda bu samimiyet çok çok var. Benim hoslanmadigim noktayı anlatabildim sanırım.
Arkadaşımın bunaldigini anlıyorum fakat böyle yapmasını anlayamıyorum ve açıkçası canım sıkılıyor.
İşte paylaşmak istedim sadece...
NOT: 2 saat önce yine markete çıktılar ve ne zaman gelecekler bilmiyorum..