Nasıl aynıyız...
Dayım için kendine ve ailesine dair ne varsa mükemmeldir, bizleri her fırsatta eleştirmeyi pek sever. Esasında içten içe bizle rekabet halindedirler, bir ceket alsam aynısını o hafta kızlarından birinde görürüm, annesi de "dört yıl önce almıştık" der yepyeni mont için. :lepi: Dayım da yengemin ve çocuklarının çok tutumlu olduğunu düşünür, bizim her fırsatta savrukluğumuzdan, çok alışveriş yapmamızdan bahseder. Bu kadar karışma hakkını ona verdikleri için annemlere çok kızıyorum ama küçüklüğümü bilip susmak mecburiyetindeyim. :1no2:
Ben lise dönemindeyken dayım ders çalışmadığımı iddia edip (gözüyle görüyor sanki!) sağolsun beni ağlatmayı başarıyordu her konuştuğunda. Benden birkaç yaş büyük kız kuzenimi ise her fırsatta övüyor, ne çok çalıştığından bahsediyor, sonra konuyu yine bana getiriyor, babamla aramı da bir güzel bozuyordu sağolsun. :umursamaz:
Peki ne oldu, sınava girdiğimin ilk senesinde istediğim bölüme yerleştim, kendi çok çalışkan kızı bir sene beklemek zorunda kaldı. Kuzenime ve ilk sene yerleşememesine laf ediyor değilim, herşey insanlar için, fakat ailesiyle ilgili her şeyi göklere çıkaran dayıma da ders oldu. Kıskançlığından bir hayırlı olsun demedi okul haberimi duyunca.
Hülasa, yakın akraba ilişkilerinden hep nefret ettim şu zamana dek. Aile birliği, birbirine destek olma filan güzel de bu zamanda kalmadı sanırım öyle şeyler, birbirinin giyimini kuşamını dik dik süzmeler, evlerinde yeni bir eşya görünce incelemeler, bir mutlu haberini duyunca hayırlı olsun demeyi çok görmeler... Her toplantıda imalı laflar, bakışlar, diken üstünde hissediyorum kendimi, keyifle çay içip muhabbet edemiyorum. Olmaz olsun böyle akrabalık ilişkisi... :1closedeyes:
klava:
