Aslinda nereden baslayacagini bilemiyor insan...5 yillik evliligimizi geçen hafta tek celsede sonlandirdik.Simdi o baska bir sehire (her zaman oldugu gibi;abisinin pacalarinin altina) gitti.5 yil boyunca tum varligini bir yigin haline getirip sonrasinda herseyin 3 dakikada yerle bir olmasi ne kadar aci...Simdi "hayatımın geri kalanında sadece kendim için yaşamayı yeğliyorum" diyorum...
Bosanma surecini yasayan veya yakinlarindan birinden sahit olan arkadaslar;tecrubelerinizi benimle paylasir misiniz lutfen!!!
Simdiden tesekkurler..!
önce şunu sormak istiyorum çocuğunuz var mı? umarım yoktur. ama varsa da..
ben de boşanmış bi anne babanın çocuğuyum. boşandıkları gün gerçekten çooook sevindim. çocukken asla boşanmıcaklar, babam asla gitmicek sanırdım.. evliliklerinin ilk gününden itibaren kavga dövüş bağrışma olmuş.. hamileyken şiddet..
ben ortaokuldayken boşandılar çok şükür. keşke diyorum daha önce olsaydı.. ben babam olacak adamın annemi her seferinde gözümün önünde dövdüğünü görmeden, annemin sürekli bu adam beni öldürecek diye yakınmalarına, korkularına şahit olmadan..
gündüz zaman zaman kardeşimle kavga ettiğiimizde kardeşim babamı arardı telefondan ablam beni dövdü diye.. beni telefona çağırır akşam ben geldiğimde uyumuş ol, yoksa başına gelcekleri biliyosun derdi. bütüüüüüüün günü korkuyla geçirirdim.. akşam kapı zili çaldığı anda yatağa koşup uyuma numarası yapardım. başıma gelip bakardı uzun uzun, tabi ne kadar numara yapabilir ki bir çocuk, gözlerimi kırpıştırırmışım ister istemez.. alay eder numaramla giderdi. sonra onlar odada otururlarken ara ara kardeşimi yollardı başıma bak bakalım hala uyuyomu diye. uyumazdım! geldiğini, sesini duyunca gözümü kapardım numara yapardım.....
babamın annesi ilk başta, o kadının aldığı yatak odasında yatarsan sana hakkımı haram ederim demiş bana anlatılana göre. o yüzden ben kendimi bildim bileli babam mutfaktaki bazada yatardı akşamları, annemde çocuk odasında ya bizle, ya da diğer çocuk odasındaki bazada. bu yıllaaaarca aynı şekilde hiç değişmeden devam etti durdu. akşam olduğunda bizim evde tek televizyon vardı çalışan oda mutfakda. babam gelir yemeğini yerdi bazayı açtırırdı. sonra bizde yanına oturup orda tv izlerdik kardeşimle. ama annem asla o odada olmazdı. o yattığı çocuk odasındaki tekli koltukda gece olana oturur, kimi zaman örgü örer kimi zaman kendi kendine konuşur dururdu. ara ara, reklam aralarında fln yanına gittiğimde kendi kendine konuşurken yakalardım hep onu, anne nasılsın der bi iki dakka durur yanında sonra gene giderdim mutfağa.. bu yıllaaaarca aynı şekilde devam etti durdu. birgün annem tamirci çağırmış küçük odadaki çalışmayan televizyonun antenini tamir ettirmiş zavallım akşamları tv izlerim ben de diye. akşamında babam gelince küçük odadaki tv sesini duydu heralde. gitti o odanın balkonuna anteni söktü-kırdı... benim zavallı anneme tek başına yaşadığı odada tv izlemeyi bile çok görmüştü.........
neyse yıllarca olan bitenler burda istesemde anlatılamaz zaten, o yılları ancak yaşayanlar bilir..
ben boşandıklarında o kadar sevinmştim ki , hiç gerçek olmayacağını sandığım hayalim gerçek olmuştu. sonunda kurtulmuştuk.
ben benim-annemin sürecini anlattım.. sizinki nasıldır bilemem tabi ama bildiğiim, bi kadın kolay kolay boşanma kararı almaz. aldıysanız muhakkak haklı pekçok sebebiniz vardır. üzmeyin kendinizi, biten bazı şeyler kişi için bitmemesinden daha hayırlıdır..