Hormonlarına bağlıyorum bu aşırı duygusallığını.
1 çocuk - hiç çocuk gerçekten. Bende 2 çocuk annesiyim ve ikisi de erkek.
Siz şanslısınız ki birisi kız, diğerine de Allah sağlıkla dünyaya gelmeyi nasib etsin.
İlk başlarda zor oldu evet, 3 yaşındaydı oğlum, sanki onu boşluyormuş gibi geliyordu.
Bebek sonuçta tüm ilgiyi alıyor anneden, emzirmek gerekiyor, anneye muhtaç, gık dese anneden başkası susturamıyor.
Ama zamanla herşey yerine oturdu.
İlk zamanlar bocalanıyor, yalan değil, ancak dünyanın da sonu değil.
3-5 çocuk sahibi olanlar ne yapsın? Bir de öyle düşünün.
Şimdi büyük oğlum 5, küçük oğlum 2 yaşında.
Onların oyun oynamalarını izlerken diyorum ki "iyi ki kardeşi olmuş".
kreşten büyük oğlumu alıp eve geldiğim zaman, ufak oğlum "abi abi " diye çıldırıyor.
Onların o hallerini görmek, birlikte eğlenerek zaman geçirdiklerini görmek, paha biçilemez.
Sakin olun ve hamileliğinizin tadını çıkartın.
Gelecek için de endişelenmeyin.
Kızınız artık yalnız olmayacak, her daim güveneceği, derdini anlatacağı, arkadaşlığı en güzel yaşayacağı bir kardeşi olacak, sevginiz artarak büyüyecek. Kızınız sevgisiz kalmayacak, tam tersine daha da çok sevgi ile sarmanlanıcak...
Bir de bu açıdan bakın...
Yok yere ne kendinizi ne de çocuğunuzu üzmeyin, endişelenmeyin.
Eşinize de gelince, sizin ilgilenemediğiniz zamanlarda bir zahmet eşin devreye girsin.
Çünkü gelecekte ailenize katılacak yeni fert anneyi yeterince meşgul edecek.
Bu safhada babaya çok görev düşüyor, kızınız ile ilgilenmesi yeri geldiğinde onunla oynaması gerekecek.
Size destek vermesi ve şimdiden de buna alışması çok önemli bence.