Bebek özlemim o kadar doruk noktada ki anlatamam. Tüm arkadaşlarımın bebekleri var. Onları her gördüğümde kendi çocuğum gibi ilgilenip seviyorum. Annelerini emerken onları izliyorum. Allahın bir lütfu emzirmek.
Eltiminde birbuçuk yıl arayla iki tane bebeği oldu. Temmuz başında hep beraber memleketteydik. Ufak olan bebekle çok ilgilendim. Genel olarak sakin bir bebek. Ama çocuk sıçramaya, acı acı ağlamaya başlayınca "Bebeğe nazar demiş olabilir, okutalım" dedim. Okuttuk. Okuttuğumuz kadın nazar olmuş deyince eltim, " Geçen gördüğümüz kadının nazarı değdi. Onun ikinci çocuğu olmuyormuş" deyince ne olduğumu bilemedim. Patavatsızlıkmı yaptı bilemiyorum. Ama kendimi çok kötü hissettim. Daha yeni iki kez üstüste bebek kaybetmişim. Acım daha çok tazeyken ettiği laf içime taş gibi oturdu. Kendiside dört beş bebek kaybetti üstüste. Ondan sonra oldu çocukları.
Allaha Şükür kendi arkadaşlarımdan böyle tepkiler görmedim. Hepsinin bebeği kucağımda. Bebeler beni çok seviyor. Beni görünce hepsi şebek şebek gülmeye başlıyor. Nazar değse onlara da değerdi.
Bunun dışında bebek özlemim çok yoğun ama kendimle ilgili ümidim kırıldı artık. Karnımda ölen bebeğimde trizomi 22 çıkınca doktor genetik danışmanlığına yönlendirdi. Ama eşim pek oralı değil. Benimde ümidim kırıldı artık. Sadece Rabbimden bir mucize bekliyorum artık.
Bu arada ölen bebeğim kızmış