Anlatmak istediğimi çok net anlamissiniz, evet kesinlikle kardeş bağı değil de hep bir evebeyn gibi oluyor, yani sizde de bizde de öyle olmuş.
Evet düşündüğüm şey tam da bu sizin yaşadığınız.
Benim 5 bucuk yas var yani benimkilerin de yaşı yakın değil
Ben istiyordum 6-7 ay öncesine kadar. Su an kararsizim. En başa dönecek olmak beni korkutuyor. Burada yalnızım yani çekirdek aileyiz. Kendi ailem uzakta. Dogumumdan sonra 2 ay lohusalık depresyonu yaşadım. Cocuga kolay alışamadım. Düşününce bile sıkıntı basıyor. Aynı olur mu diye tedirginim. Asla unutamadığım zamanlardı. Ve o kadar sakin bir bebekle yaşadım bunuAnlatmak istediğimi çok net anlamissiniz, evet kesinlikle kardeş bağı değil de hep bir evebeyn gibi oluyor, yani sizde de bizde de öyle olmuş.
Mutlaka dengeyi bulan da olmuştur..
Siz istiyorsanız gerisi boş.
Mesela ola ki üçüncüyü yapsam, ilkiyle arası en az 8 9 yaş olacak, ama anne baba istedikten sonra çok da önemli bir ayrıntı değil
O his ne kadar sürüyor? 1 yıl falansa belki idare edebilirdim
Rica ederim.
İnanın abiside çok severek size yardimci olacaktır. Evin neşesi birken ikiye çıkıyor ve eve şenlik geliyor. Kendime guvensem bende yaparım ama en azından iki tane yeterli diye düşünüyorum birbirlerine destek olurlar tek kalmicak ikiside. Kardeşlik güzel bı duygu. Hem bana göre pes peşe yapmak daha yıpratıcı ve zor ama ben 2. Oğlumu çok rahat büyüttüm öyle çabuk büyüyorlar ki keşke daha önce dogursaymisim diyorum 
Evet cevremde çok görüyorum bunu. Abiden sonra kız kardeş gelince bir de oradan uyumsuzluk oluyor haklisiniz. Evde olacak olmam beni etki altında bırakıyor. Sanki şey diyorum. Evdesin işte, diğerinde çalışıyordun herseyini kaçırdın. Bunu istediğin gibi büyütürsün. Acikcasi bebek ozlemi de var. Ülkeni istediğim gibi büyüyemedim. Bir-çok şeyine şahit olamadım. Içimde kapanmayan yaradır.
Yetiştirme şekli çok önemli olsa da nadiren karakter meselesi de olabiliyor maalesef. Ben anneme hep diyorum senin o vasıfsız 4 erkek kardeşin olmasaydı şuan iki dairemiz daha olacaktı diye
Birde böyle kardeşine sahip çıkacağı yerde hayatı ona zindan edip vicdan yaptırarak kız kardeşinden geçinende var. Annem hala ağlar yapılanları hatırladıkça. Dediğim gibi kiminde ailenin yetiştirmesi kiminde ilgilense de karakterinden kaynaklı kötü etkilerini görüyorsun.Huni :))) Hiç takmadım. Ama net bir karar verebilirsem öğrenmem gerekecek
Sanki benim aile tarafımı anlatmış gibisiniz. Aynı seyleri yaşadım çocukluğumda. Benim için adalet vazgeçilmez kız erkek farketmez. Adil olmak da o kadar zor. Herkesin ihtiyacı kadar yetmek zorunda olmak.Yetiştirme şekli çok önemli olsa da nadiren karakter meselesi de olabiliyor maalesef. Ben anneme hep diyorum senin o vasıfsız 4 erkek kardeşin olmasaydı şuan iki dairemiz daha olacaktı diye
İyilik kötülük meselesini de geçtim herkes iş güç sahibi olup ayrı bir şehre dağıldı herkes evlendi kendi eşine çocuğuna daldı. Sürekli yalnızlık vurgusu yapılıyor kardeşi olmayan yalnız kalır vs. E zaten hayat şartlarında varken de görüşülmüyor ki herkes kendi yuvasındaYetiştirme şekli çok önemli olsa da nadiren karakter meselesi de olabiliyor maalesef. Ben anneme hep diyorum senin o vasıfsız 4 erkek kardeşin olmasaydı şuan iki dairemiz daha olacaktı diye
Daha onceki planim boyle oldugu ve simdi de yas geciyor oldugundan dolayi hizli ve mantikli bir karar verme durumundayım. Ama tabi mantık ve ben aynı cümle içinde bile geçmemiz çok komik
Genelde duygularıma göre karar verip hep pişman olanlardanım.
Kesinlikle olsa da bi farkı yok. Birde eskiden bir gün dahi boş kalmayan evimiz düzenli olarak görüştüğümüz akrabalarımızla bile senede iki kez anca görüşür olduk. Evler aynı yerde, işler aynı, tartışma vs. yok. Ama eski samimiyette yok.
Kesinlikle haklisiniz. Sevgi olarak için de hep varlar ama en son ne zaman görüştün deseniz hatırlamıyorum. Genelde telefonda görüşüyoruz.
Benim için tek sorun kavgaları. Gerçekten çekilir gibi değil. Birbirlerini o kadar seviyorlar ki, nasıl bu kadar kavga edebiliyorlar anlamıyorum
aslında anlıyorum çünkü ben de kardeşimle çok kavga ederdim
Çocuktan çocuğa değişir. Bir de yapacaksanız lütfen sürekli büyüğüne "sen büyüksün, kardeşin nerde, kardeşine baksana, kardeşin düştü hiç mi görmüyorsun" gibi şeyler söylemeyin. Bire bir şahit oldum haklı olarak çok ters tepiyor.Rahata öyle bir alistimki hemde. Bazen hayal ettiğimde bile bunalıyorum. Gerçekten gerek var mı düzenini kurdun, ha bir ha iki ne fark eder diyorum. Hatta bazen olmayacağını bilsem üzülür muydum diye kendimi yokluyorum. Kararımdan ne kadar eminim sorgulamak için.
