Ben katilmiyorum buna. Simdi yurtdisinda yasadigimi tekrar soylemek istiyorum, o yuzden ben de aslinda adamin yerindeyim ona empati yaparak cevap vermek istiyorum.
Arkadaslarim var elbet ama yalnizlik zor. Oldugum yerin dilini super konussam bile, insan bir noktadan sonra Turkce konusmayi, duymayi ozluyor. Sokakta Turkce duymak mutluluk sebebi inanin ve uzun sure anadil konusmamak bence depresyon sebebi. Bir de anne babalarimiz yaslaniyor, baslarina bir sey gelirse yanlarinda olamamak, ihtiyaclari olunca yanlarinda olamamak meselesi de var.
Benim de sartlarim super, Turkiye'deki mesleki ortamima kiyaslanamaz bile. Lakin hayatimin sonuna kadar burda yasama dusuncem simdilik yok. Burda birine asik olursam belki. Adam da keza, mesleki zevkini almistir, birikim de yapmistir, donup ulkesine katkida bulunmak istiyordur.
Dogrudur sartlar daha iyi. Ama insan safi mantiktan olusmuyor, adam pekala memleketini, insanlarimizi, dilini ozlemis olabilir. Safi mantikla mutlu olunmuyor, kalp ve mantiktan olusur insanlar.
Simdi bu adam da orda yalniz, belli ki donmek istiyor kafasinda bir yerlerde var. Bu hanimdan da hoslaniyormus, bosandigini duyunca firsati kacirmak istememis belli.
Insanin kendi memleketine adapte olmasi hic zor degil inanin. Ben her tatile geldigimde hiiiiiiiiiiic evden ayrilmamis gibi oluyorum.
Adamin yaptigi sey aksiyon degil. Yurtdisi doktorali, calisma deneyimli pekcok arkadasim Turkiye'ye dondu. Adamin yaptiginda garip bir sey yok. Buraya yerlesmek ne kadar olagansa, donmek de o kadar olagan.