- 18 Mart 2013
- 3.851
- 12.413
- 363
- Konu Sahibi En buyuk kk
- #1
Merhaba arkadaşlar, benim konum da biraz garip ve uzun. Okumayı düşünenlere şimdiden sabır diliyorum  Ben 1 buçuk senedir biriyle çıkıyorum. Başta ayrı şehirlerdeydik, şimdi ben eğitim için yurtdışına gittim. İlişkimiz devam ediyor. Başlarda onun ısrarıyla başladı, daha doğrusu ben ilk anda ondan çok etkilenmemiştim ve bunu ona söylemiştim, ama o konuşmayı sürdürmemiz için ısrar etti ve sonra ben de zamanla ona aşık oldum. Her gün uzun uzun telefonda konuşuyorduk, beraber geçirdiğimiz kısıtlı vakitlerde çok güzel zaman geçiriyorduk. Hayatımda hiçkimsenin yanında bu kadar rahat ve mutlu olmamıştım. Gerçekten evlenmeyi düşündüğüm ilk ve tek insan o diyebilirim. Ancak sonra eğitimim için gerçekten güzel bir fırsat çıktı ve yurtdışına gittim. O bu seneden sonra tam olarak tavır koymasa da dönmemi istiyor ama ben fırsatlar devam ederse burada iş deneyimi kazanmak veya eğitimimi sürdürmek istiyorum. Bir de öyle bir şey var ki, çalıştığım alanın en iyileri burada. Yani Türkiyede deneyim kazanmak ile burada kazanmak arasında fark olacak. Ancak elbette Türkiyede olmayı da istemem değil, yani ne kısmetse o olsun düşüncesindeyim.
Neyse benim için uzak mesafe ilişkisi çok zor bir şey değil dedim çünkü öyle fırıldak bir kız değilim yani bence ve zaten ayrı şehirlerdeydik. Ama sonra çok sorunlar yaşadık. Sorunlar benimle başladı ve evet çok suçluyum. Buraya adımımı attığımdan beri sevgilimin başka sorunlardan da depresyonda olması, bana sürekli sitem ediyor gibi gelmesi bende çok büyük bir psikolojik yük yarattı. Birine platonik ilgi duymaya başlamıştım, ama elbette aksiyona filan geçmedim, engelleyemediğim bir şeydi, çocuk sarhoş bir anında sadece yatmak için bana yaklaştı, ben de sevgilim var diyerek reddettim. Sonra sevgilim Facebooktan hareketler dökümüme bakıp (şifrelerimiz vardı) muhtelif zamanlarda çocuğu arattığımı görmüş. Ben de itiraf etmek zorunda kaldım yoksa aslında hiç söylemeyeceğim, kendi içimde kapatacağım bir şeydi. Çünkü bunun aramızdaki sorunlardan kaynaklı, geçici bir ilgi kayması olduğunun farkındaydım. Neyse açıkladım bu durumu, o da affetti, ama sonrasında büyük bir güvensizlik oluştu. Gece buradaki arkadaşlarımla dışarı çıkmama kızmaya başladı, beni sorumsuzlukla suçladı. Sanki her anımı planlıyormuş, beni çocuk yerine koyuyormuş gibi gelmeye başladı. Bir de buraya gelince haliyle kızkardeşimle, ailemle, arkadaşlarımla tek iletişim yolum Facebook ve mail oldu ve şifrelerimizin birbirimizde olması bana batmaya başladı. O da bunu tabi ki ondan gizli işler çevirmek istememe yordu ve şifreni değiştirirsen bu ilişki biter resti çekti. Uzun süre sitem dolu aramalara maruz kalıyormuşum gibi geldi, telefonumun şarjı bitse panik olur hale geldim. Belki ben abartıyorum çünkü ilk ciddi ilişkim ve ben gerçekten çok serbest bir kafa yapısının hakim olduğu bir çevrede gençliğimi geçirdim, kıskanmanın ayıp sayıldığı filan. Kendim kıskanırsam da belli etmemeye çalışırım O da bana özetle diyor ki sen yabancı özentisisin, naylon ilişkiler yaşamışsın, poz peşindesin vs vs. Ama ben öyle olduğumu düşünmüyorum.
Ailem sevgilime karşı pek olumlu değil. Yani olumsuz da değil ama gençsin, hemen ciddi düşünme, bu çocuk çok ciddi diyorlar. Aslında genç filan değilim, 25 yaşındayım. Onu da seviyorum, bu tür sorunlar dışında hayatımı onunla geçirmeyi isterim. Ama sorun şu ki biz hiç bir araya gelemedik. Acaba bu işin sonu gelmezse onun vaktini çalmış gibi olur muyum? Ve de aramızdaki bu tür uyuşmazlıkların gerçekten sorun olup olmadığını nasıl anlarım? Zamanında ben mi çok abarttım? Bir kere ayrılma noktasına geldik ama yapamadık.
Neyse benim için uzak mesafe ilişkisi çok zor bir şey değil dedim çünkü öyle fırıldak bir kız değilim yani bence ve zaten ayrı şehirlerdeydik. Ama sonra çok sorunlar yaşadık. Sorunlar benimle başladı ve evet çok suçluyum. Buraya adımımı attığımdan beri sevgilimin başka sorunlardan da depresyonda olması, bana sürekli sitem ediyor gibi gelmesi bende çok büyük bir psikolojik yük yarattı. Birine platonik ilgi duymaya başlamıştım, ama elbette aksiyona filan geçmedim, engelleyemediğim bir şeydi, çocuk sarhoş bir anında sadece yatmak için bana yaklaştı, ben de sevgilim var diyerek reddettim. Sonra sevgilim Facebooktan hareketler dökümüme bakıp (şifrelerimiz vardı) muhtelif zamanlarda çocuğu arattığımı görmüş. Ben de itiraf etmek zorunda kaldım yoksa aslında hiç söylemeyeceğim, kendi içimde kapatacağım bir şeydi. Çünkü bunun aramızdaki sorunlardan kaynaklı, geçici bir ilgi kayması olduğunun farkındaydım. Neyse açıkladım bu durumu, o da affetti, ama sonrasında büyük bir güvensizlik oluştu. Gece buradaki arkadaşlarımla dışarı çıkmama kızmaya başladı, beni sorumsuzlukla suçladı. Sanki her anımı planlıyormuş, beni çocuk yerine koyuyormuş gibi gelmeye başladı. Bir de buraya gelince haliyle kızkardeşimle, ailemle, arkadaşlarımla tek iletişim yolum Facebook ve mail oldu ve şifrelerimizin birbirimizde olması bana batmaya başladı. O da bunu tabi ki ondan gizli işler çevirmek istememe yordu ve şifreni değiştirirsen bu ilişki biter resti çekti. Uzun süre sitem dolu aramalara maruz kalıyormuşum gibi geldi, telefonumun şarjı bitse panik olur hale geldim. Belki ben abartıyorum çünkü ilk ciddi ilişkim ve ben gerçekten çok serbest bir kafa yapısının hakim olduğu bir çevrede gençliğimi geçirdim, kıskanmanın ayıp sayıldığı filan. Kendim kıskanırsam da belli etmemeye çalışırım O da bana özetle diyor ki sen yabancı özentisisin, naylon ilişkiler yaşamışsın, poz peşindesin vs vs. Ama ben öyle olduğumu düşünmüyorum.
Ailem sevgilime karşı pek olumlu değil. Yani olumsuz da değil ama gençsin, hemen ciddi düşünme, bu çocuk çok ciddi diyorlar. Aslında genç filan değilim, 25 yaşındayım. Onu da seviyorum, bu tür sorunlar dışında hayatımı onunla geçirmeyi isterim. Ama sorun şu ki biz hiç bir araya gelemedik. Acaba bu işin sonu gelmezse onun vaktini çalmış gibi olur muyum? Ve de aramızdaki bu tür uyuşmazlıkların gerçekten sorun olup olmadığını nasıl anlarım? Zamanında ben mi çok abarttım? Bir kere ayrılma noktasına geldik ama yapamadık.
