İlk kez anne olmak

Emzirme var.Bebeğin biraz daha tepki verecek kadar büyümesi var.Sizin yorgunluğunuzu atmanız var.Hormonlar var.Lohusa depresyonu var.Var da var yani :) Belki tebriğe/yardıma gelenlerden daha doğru düzgün yavrunuzla başbaşa kalamadınız bile.Annelik duygusuyla ilgili çok cafcaflı anlatımları gördükçe gözünüzün önünde havaifişekler patlamasını beklemiş olabilirsiniz tabi.Asıl bu haftalardan itibaren bebek sizi ve yabancıyı ayırt edecek,size bağlanacak.Bebekle başbaşa kalmaya çalışın.Sarılın,sevin,çıplak olarak bağrınıza yatırın.Emzirirken genelde başka şeylerle veya başkalarıyla ilgilenmektense onunla konuşun,izleyin,kendi duygularınızı dinleyin.
Hepsinden evvel yukarıda birinin yaptığı gibi sizi yargılayanlar olsa bile moralinizi bozmayın.
 
Bende ilk çocuğum doğunca çok sevdim ama dediğiniz gibi kendimi annesi değil, ablası gibi hissediyordum. Çok acı çektim ve sorumlusu o gibi hissediyordum ama zamanla geçti şükür. . Çok seviyorum oğlumu.. Genç anne olduğum içinde çok mutluyum.
 
bende bundan korkuyordum hep sanki o bag bende olusmayacak gibi falan geliyordu hic hazır degilim annelige diye dusunuyordum ama son zamanlarda hamilelik suphem vardı ilac kullandım ve eger hamileysem ya bebege birsey olmussa diye kendimi yedim bitirdim demekki bazı duyguların acıga cıkmaması olmadıgı anlamına gelmiyormus sizinde aranızda o bag vardır
 
Canım bendede sanki eksik duygular var , bende bi anormallik mi var diyorum ama hep iyi olsunda istiyorum hareket etmeyincede aklım çıkıyo..doğunca ne olur bilmem ama bu duygular bazı insanlara geç gelebilir.ben takılmıyorum fazla.sende yalnız olmadığını bil.
 
Annem lohusa depresyonunda kardeşimi camdan atıcaktı nerdeyse :) bu kadar düşünmeyin zamanla oturucak her şey. Daha çok erken.
 
Bebegi sahiplenemedim darken, yani ciddi ciddi soguksaniz, pek kucaginiza almak veya cocuga bakmak istemiyorsaniz, cocugunuzun ihtiyaclarini karsilamak istemiyorsaniz filan bence bir psikologa gorunup terapi alabilirsiniz. Sonucta bir cocuk insanin tum hayatini degistiriyor ve bazi kadinlar biraz destekle adaptasyon sagliyorlar.

Yok, cocugunuza olup bitmiyorsunuz, kendinizi cocugunuza supurge etmiyorsunuz, abartili duygular yasamiyorsunuz diye kendinizden suphe duyuyorsaniz duymayin. Bizim toplumumuz herseyi oldugu gibi anneligi de abartarak yasamayi sever ve oyle olmasi gerekiyormus gibi cevresini de baskilar. Anne olmayi cocugu icin kendini parcalamak, olmek sanir. Ne kadar kendini yipratir kendi hayatini zehir edersen o kadar iyi anne olunuyor filan saniyorlar. Bunlara da aldanmayin yani.
 
Kendim hamile olduğum için başlığı görünce direk hamile olabileceğinizi düşündüm :D

Çünkü 3,5 aylık hamileyim ve o duygu bende de tam oluşmadı. Sanırım daha çok erken...

Lohusalık depresyonu olabilir bence de... Tabi bu ne çeşit bir duygu olduğuna bağlı. Size ağır mı geliyor mesela?

İnşallah geçer cnm, kalıcı birşey olacağını sanmam...
 
Belki de kendini anne olarak hic imgelemedin
ben 5 aydir anneyim de hala tuhafima kacar bazen...
cunku asla ve asla anne halim aklimin ucundan dahi gecmedi :)
 
Arkadaşlar öncelikle cevap yazdığınız için teşekkür ederim. Bebeğimi emziremedim maalesef sütüm olmadı. Bide bebeğim biraz kolik :( bilen bilir. Ayrıca şunuda paylaşmalıyım ki eşim çocuğu istemedi hazır değildi. Bir deneme yaptık ve olmadı. Sonra eşim tekrar deneyelim dedi ve oldu. Biz öğretmeniz ve bu yaz zorunlu hizmet olarak doğuya gideceğiz. O yüzden eşim hamileliğim boyunca bebekle nasıl taşınacaz zor olacak seneye mi olsaydı bakıcıyı nerden bulucaz vs dedi. Ayrıca 3 yıllık evliyim ve çok maddi sıkıntı çektik eşimle. Daha yeni yeni borçlar bitiyordu. Bunların da etkisi oldu bebeği kabullenememde. Ama tabiki de aç bırakmıyorum altını temizliyorum gaz sancılarında morarana kadar ağlarken içim parçalanıyor ve ne yapacağımı bilemiyorum. Banyosunu bakımını yaptırıyorum. Aşılarında birlikte ağlıyorum. Ama şu soru hep kafamda. Eşim haklı mıydı seneyemi olsaydı maddi olarak biraz toparlasaydık tayinimiz çıkıp düzenimizi kurduktan sonra mı olsaydı. Ne bileyim eşimle doğru düzgün gezmedik. Çevre çok baskı yaptı bana çocuk çocuk diye. Bende acayip gaza geldim ben anne olmak istiyorum diye. Ve herkes annelik şöyle mükemmel böyle mükemmel bir duygu dedi. Ben daha o mükemmel duyguyu hissedemiyorum. Ve çok vicdan azabı duyuyorum hissedemediğim için. Sorumluluk almak ağır geldi. Ama bu saçma duygular zamanla geçer değil mi...
 
Buna benzer bir konuda benim de yok öyle bir duygum olması da gerekli değil dedim psikoloğa git dediler

Oğlum altı yaşında ayyyy iyiki doğurmuşum vs demedim aman da benim paşam ayyy içine sokasım geliyor gibi nida ve hislerde sevmedim

Oğlum önemli benim için ama abartılı bir duygum olmadığını düşünüyorum
 
Kendiniz üzmeyin,ben kızımı kucağıma alana kadar anne olduğuma inanamamıştım hatta doğumdan sonra bile "acaba çocuk için erken mi davrandım" diye düşünüyordum,bazı anneler gibi süslü cümleler kuramadım,aşırı duygu yoğunluklarını vs yaşamadım çünkü hayatıma yeni biri girmişti ve ona alışmam zamanla oldu fakat bu asla onu sevmediğim anlamına gelmiyordu,bildiğim tek bir şey vardı o da benden bir parça olduğu. Zamanla aranızdaki bağ çok güçlü olacak merak etmeyin.
 
damdan .!.:
Buna benzer bir konuda benim de yok öyle bir duygum olması da gerekli değil dedim psikoloğa git dediler

Oğlum altı yaşında ayyyy iyiki doğurmuşum vs demedim aman da benim paşam ayyy içine sokasım geliyor gibi nida ve hislerde sevmedim

Oğlum önemli benim için ama abartılı bir duygum olmadığını düşünüyorum
Genişletmek için tıkla...
Her kadının çocuğunu sevme şekli farklıdır,prensesim paşamm gibi kelimeleri çocuklarıma ben de söylemem ve açıkçası bu tür kelimelerin çok sık kullanılmasını da itici bulurum,uzman eğitimciler bile bir konuda hemfikirler,uzmanların tespiti;kimse prenses veya paşa değil,böyle kelimeleri kullanarak çocuğunuzun bilinç altına yerleştiriyorsunuz ve onlar büyüdüklerinde aslında bu vasıflara sahip olmadıklarını anladıklarında büyük bir hayalkırıklığı yaşıyorlar. Tabi dediğim gibi her anne farklıdır,kimisi duygularını hamilelikten itibaren aşırı belli eder,kimisi edemez,bu yargılanacak bir durum değil.
 
bence annelik hakkındaki çoğu şey abartı.
tamam çok seversin çok değer verirsin de öyle mucizevi şeyler de bekleme bence.
bütün canlı türleri ürüyor sonuçta
milyonlarca hatta milyarlarca yıldır dünyamızda hayat böyle var olmuş

seviyor ve ilgileniyorsundur zaten bebeğinle
daha ne olacak ki ;)
kendini üzme bence

not: sevgi dolu ve anne olmayan biriyim. şimdi taş kalpli bir çocuk düşmanı sanmasınlar bunları yazdım diye
 
Bebek bi 7-8aylık olsun. Ozaman görürsün canım. Bu duygular normal. Şuan yedir içir yatır durumu var. Sevsen sevemiyosun hoppidi yapıp öpemiyosun. Onlar da etkiliyo.
 
Bebek henüz çok küçük, tepkisiz, sadece yaşamsal ihtiyaçları karşılıyor ve uykusuzlukla birlikte yorgun düşüyorsunuz.

Lohusalık hali...
Canınızı sıkmayın, aslında onu öyle de çok seviyorsunuzki..
Bu sosyal medyada filan abartı, gösterişli annelik masallarından mı etkilendiniz acaba.
Emin olun zamanla geçer bu duygunuz.
Bir gülüşü dünyaya bedel varlıklar onlar, Allah bağışlasın....
 
Zrcck44 .!.:
Arkadaşlar merhaba. Bu gün itibari ile 85 günlük anneyim. Bir kızım var. Ama kızımı bir türlü sahiplenemiyorum. Evet onu seviyorum ama hala sanki aramızda olması gerektiğini düşündüğüm o sıkı bağ yok ve bu beni çok üzüyor. Kızıma kaç aydan sonra iyice alışırım ve iyiki doğurmuşum derim. Belki bu soru size saçma gelebilir ama lütfen beni kınamayın. Aranızda benim gibi duygular yaşayanlar var mı. Varsa paylaşırsanız çok memnun olurum. İçim çok daralıyor ve şu an bunu yazmak bile inanın acı veriyor. Ben nasıl anneyim diyorum...
Genişletmek için tıkla...
Çok normal hislerin sakın neden böyleyim diye üzülme itiraf edemese de herkes öyle oluyor
Soruna gelince Bebek'le bağın 4 5 aydan sonra, ne zamanki ikinizin de hayatı düzene girecek, ne zamanki yavrun sana kahkaha atacak ne Zaman ki bir sürü insan varken bile gözlerini senden ayıramayacak kollarını açıp Sana gelmek isteyecek, işte böyle Böyle seveceksin
 
melina19900 .!.:
Bende şimdiden hamile olduğumu kabul edemiyorum ama bi şekilde o bağ oluşuyor sanırım o korku sardı benide
Genişletmek için tıkla...
kesınlıkle bende hamıle oldugumu kabullenemıyorum. sankı bana yaslandıgımı hıssettırecek o bebek sankı butun hersey bıtecek hayatım mahfolacak gibi herkes kucagına alınca bak gör dıyor ama sanmıyorum bende cok zor bir donemdeyımsızınle aynı durumu paylasıyorum muhtemelen bende bebegım odluktan sonra konu sahıbı gıbı benımseyemeyecegım emanet bır cocuk gibi gelecek
 
damdan .!.:
Buna benzer bir konuda benim de yok öyle bir duygum olması da gerekli değil dedim psikoloğa git dediler

Oğlum altı yaşında ayyyy iyiki doğurmuşum vs demedim aman da benim paşam ayyy içine sokasım geliyor gibi nida ve hislerde sevmedim

Oğlum önemli benim için ama abartılı bir duygum olmadığını düşünüyorum
Genişletmek için tıkla...
yapısal bence... inanın hiç anormal bir durum değil
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.

Benzer Konular

Y
Aşk, ölüm, evlilik... Her şey kader mi yoksa biz mi seçiyoruz? Aklım karışık kalbim kırgın.
4 5 6
Yorumlar
109
Görüntüleme
5K
yildizligece8
Y
Nhessa
30 Haziran - 6 Temmuz 2025 Haftalık Burç Yorumları
2 3 4
Yorumlar
74
Görüntüleme
757
Nhessa
Nhessa
K
  • Kilitli
Evlilik, Doğum, Yaşadıklarım
4 5 6
Yorumlar
114
Görüntüleme
6K
bafelis
B
D
Maddi sıkıntılar ve eşimin kayınvalideme taşınma isteği
4 5 6
Yorumlar
102
Görüntüleme
8K
sendemibrutus
S
denzkz
  • Kilitli
Seneler sonra kayınvalide sorunu
2
Yorumlar
34
Görüntüleme
2K
lady peacock
lady peacock
Back
X