Merhabalar yeniden. Günah mı derken dini boyuttan söz etmiyorum konum güme gitmesin
Yaklaşık iki senedir depresyondayım. Çok uzun yazıcam inşallah herkesin durumu vardır da okuyabilir.
Yoğun bir iş hayatından sonra önce kendi isteğimle gelen kısa bir mola diye düşündüğüm ardından bir türlü iş bulamamam, bu arada maddi olarak standarttlarımızdaki düşüş ama hepsinden önemlisi benim kendimi çok yalnız hissetmem nedeniyle iki senedir depresyondayım. Aslında sinyalleri pandemide vermişti. İş, güç falan ilerlemedi. Ama 2023 senesinin sonbaharında işler değişti, intihar düşünceleri, hatta planları ve yoğun bir depresyonla psikiyatriste gittim. OKB ve depresyon teşhisi koydu. Birbirinden ağır hem iştah açan hem de uyku yapan ilaçlar verdi. Bir nebze toparladıktan sonra ilaçları değiştirdik mg ve ilaçlar değişti. Ben biraz topladım spora yazıldım sağlıklı beslenmeye başladım biraz iyiydim. Bir gün spor dönüşünde kalp krizi geçiriyorum diye arkadaşımı aradım çünkü inanılmaz bir panik duygusu, ölüyorum hissi, göğüs ağrısı vardı. O gelene kadar biraz sakinledim. O da beni rahatlattı o gün geçti.
Daha sonra nefes darlıkları, kriz geçiriyorum diye hastaneye gitmeler. Check-uplar ve bu arada çıkan manasız takıntılar başladı. Örneğin saçıma test paketi atılıyor ona göre işlem olacak, o an o boya beni zehirleyecek gibi bir panik geliyor. Ya da sporda omzumu sakatlıyorum dr. ağrı kesici veriyor (ki bunu kullanmışım) prospektüse bakıp içmiyorum.
Şu an biraz daha iyiyim. En azından krizlerim azaldı. Xanax kullanımım bitti. Ancak depresyonum devam ediyor.
Bu arada kedilerim var, sokak kedilerim var beslediğim. Ben bir anneyim yani (belki size saçma gelecek ama) yani benim tüm gün yataktan çıkmama lüksüm yok. Ve onca ilaca rağmen depresyonu ayakta yaşıyorum.
Ama pes etme noktasındayım. Eşim yapısı gereği az konuşan, duygularını paylaşmayan birisi. Aramızda cinsel sorunlar da var. Maddi olarak da baya içerideyiz. Ben iş bulamadım zaten ne linkedin ne kariyer de doğru düzgün ilan bile yok, yaşayan iş arayan bilir. Yani örnek veriyorum biz 50 kazandıysak 100 harcadık ve ek hesaptı falan derken baya içeri girdik. Bu da eşimi de beni de etkiliyor. Şu an sadece temel ihtiyaçlar seviyesindeyiz bir de kedilerden kısmıyoruz.
Bu arada evimiz kira değil, aslında hiç borcumuz olmasa giren para yeter ama şu an ailelerden de alamayız.
Konu başlığına gelirsek herkes (annem, akrabalar bazen eşim ) aç açık değilsin, istediğini yiyorsun, az da olsa geziyorsun kiran yok ne depresyonu diyor. Arkadaşlar Robin Williams intihar etti, dünyanın en iyi komedyenlerindi ve çok zengindi. Büyük halamın babası intihar etmiş, ve bu halamın torunu da intihar etti. Ailede kaygı bozukluğu, panik atak ne ararsan var yani benim elimde mi bu?
Evet parasızlık konusu mutsuz ediyor çünkü evlendiğimizden beri bir bereket vardı o kadar az maaşlarla o kadar gezerdik ki. Ama tabii ülkenin ekonomisinin ruhuna el fatiha okunmamıştı o zamanlar.
Kendimi memnuniyetsiz ve nankör hissediyorum bazen. Bu söylenenler de beni manipüle ediyor. Sizlere de yazıp paylaşmak fikirlerinizi almak istedim.
Bu arada eşim de iyice içine kapandı. O da mutlu değil, aramız kötü değil ama iki ev arkadaşı gibiyiz. Aile bağlarım da çok sağlam olmadığı için çok yalnızım. Ve mutsuzum da.
