Kadrom başka şehire geçti ve haldir haldir ev arama,yerleştirme,kadroyu takip etme sürecinde harap olmuştum. Sürekli sinirlerim bozuk ve hiç olmadığım kadar hassastım. Erkek arkadaşım kendisinden hiç beklemediğim kadar ilgiliydi. Herşeye benden çok o koştu. Evin neredeyse tüm işlerini o halletti. Kurumiçi işlerimde de girdi çıktı aradı sordu.
Annemle de araları iyidir,muhabbetleri vardır. Eve geldi,eşyaları beraber yerleştirdik, çayımızı kahvemizi içti.
Bu sırada birgün uyurken kendi dertlerim yüzünden onu çok ihmal ettiğimi düşündüm.Erkek arkadaşımın ailesiyle ve kaldığı ortamla ilgili sorunları vardı. Derslerinde de ciddi şekilde zorlanıyordu.
O gün beraber kütüphaneye çalışmaya gittik ama hiç odaklanamadı. Canı çok sıkkındı. Benim de ertesi güne çok önemli bir sunumum vardı ama önemsemedim sunumu. Çıktık,uzun bir yürüyüş, sohbet, kahve derken annem neredesiniz diye mesaj attı. Olanları anlattım. Gelip bizde çalışın madem ona da moral olur dedi. Söyledim,kabul etti.
Benim bilgisayarım sıkıntı çıkarttığı için kendininkini verdi. Bir başlığı googleda ararken facebooka yönlendim. Saat sabah 5 bu arada.Şeytan dürttü işte. Sayfası açıktı ve mesajlar kısmına girdim. İşte şoookkk!!
İki kızla konuşmuş, ben doğuda çalışırken. Gündüz bana yazmış,akşam başkasıyla konuşmuş. Flört tarzı konuşmalar.Beynim dondu, elim kolum bağlandı. Hıçkırarak ağlamaya başladım. Onun da içi geçmişti kalktı nasıl koşuyor bana, ödev için mi ağladın filan. Beni ağlarken görmeye hiç dayanamaz, deli gibi ağladı.
Kovdum evden bunu. Hiçbişey demedim. Kafamı toparlamam lazımdı.Ertesi gün mesaj attım konuşacağız diye. Gördüklerimi anlattım. İnkar etmedi. Bir hataya düştüm,tövbe ettim,sana anlatacaktım ama hep çok sıkıntılıydın, uygun bir zamanını bekledim dedi.haftasonu görüşelim konuşalım demişti.o zaman anlatacakmış,bu hafta sunumun geçmesini beklemiş.
yüzyüze hiç görüşmedim,facede ve telde konuştum, aklım başımda değildi. 1 hafta konuştum sonra dank etti dedi. Bir anlık gaflete kapıldım, sana çok ihtiyacım vardı sen beni umursamadın,seni suçlamıyorum ama nefsime hakim olamadım,düştüm dedi.Çok pişman oldum,çok tövbe ettim filan.
İçim ona karşı nefret dolu. Sürekli pişmanlık mesajları atıyor,arıyor. Kapımda yatıp kalkıyor. Camdan dışarı bakamaz oldum,evden çıksam yanımda bitiyor. Gözler şiş, ses gitmiş. Ben bunu hazmedemem. 7 yıllık ilişkimdi ama bu kişiyle ömrümü geçiremem.
İçim yanıyor, haketmemiştim. Biraz soğuk davranınca böyle mi olması gerekirdi? Kızlar ne olur yardımcı olun. Ben nasıl atlatacağım bu tramvayı?
Annemle de araları iyidir,muhabbetleri vardır. Eve geldi,eşyaları beraber yerleştirdik, çayımızı kahvemizi içti.
Bu sırada birgün uyurken kendi dertlerim yüzünden onu çok ihmal ettiğimi düşündüm.Erkek arkadaşımın ailesiyle ve kaldığı ortamla ilgili sorunları vardı. Derslerinde de ciddi şekilde zorlanıyordu.
O gün beraber kütüphaneye çalışmaya gittik ama hiç odaklanamadı. Canı çok sıkkındı. Benim de ertesi güne çok önemli bir sunumum vardı ama önemsemedim sunumu. Çıktık,uzun bir yürüyüş, sohbet, kahve derken annem neredesiniz diye mesaj attı. Olanları anlattım. Gelip bizde çalışın madem ona da moral olur dedi. Söyledim,kabul etti.
Benim bilgisayarım sıkıntı çıkarttığı için kendininkini verdi. Bir başlığı googleda ararken facebooka yönlendim. Saat sabah 5 bu arada.Şeytan dürttü işte. Sayfası açıktı ve mesajlar kısmına girdim. İşte şoookkk!!
İki kızla konuşmuş, ben doğuda çalışırken. Gündüz bana yazmış,akşam başkasıyla konuşmuş. Flört tarzı konuşmalar.Beynim dondu, elim kolum bağlandı. Hıçkırarak ağlamaya başladım. Onun da içi geçmişti kalktı nasıl koşuyor bana, ödev için mi ağladın filan. Beni ağlarken görmeye hiç dayanamaz, deli gibi ağladı.
Kovdum evden bunu. Hiçbişey demedim. Kafamı toparlamam lazımdı.Ertesi gün mesaj attım konuşacağız diye. Gördüklerimi anlattım. İnkar etmedi. Bir hataya düştüm,tövbe ettim,sana anlatacaktım ama hep çok sıkıntılıydın, uygun bir zamanını bekledim dedi.haftasonu görüşelim konuşalım demişti.o zaman anlatacakmış,bu hafta sunumun geçmesini beklemiş.
yüzyüze hiç görüşmedim,facede ve telde konuştum, aklım başımda değildi. 1 hafta konuştum sonra dank etti dedi. Bir anlık gaflete kapıldım, sana çok ihtiyacım vardı sen beni umursamadın,seni suçlamıyorum ama nefsime hakim olamadım,düştüm dedi.Çok pişman oldum,çok tövbe ettim filan.
İçim ona karşı nefret dolu. Sürekli pişmanlık mesajları atıyor,arıyor. Kapımda yatıp kalkıyor. Camdan dışarı bakamaz oldum,evden çıksam yanımda bitiyor. Gözler şiş, ses gitmiş. Ben bunu hazmedemem. 7 yıllık ilişkimdi ama bu kişiyle ömrümü geçiremem.
İçim yanıyor, haketmemiştim. Biraz soğuk davranınca böyle mi olması gerekirdi? Kızlar ne olur yardımcı olun. Ben nasıl atlatacağım bu tramvayı?
