Insan bir an da degisir mi? Bana ne oldu boyle?

Hayat_buysa_35 · 17 Kasım 2016

Merhaba arkadaslar...

Daha onceki konularimdan basimda ki sikintilari biliyorsunuz.
Is yerinde ki mobbingden dolayi isten ciktim. Ama, paraya asiri derece skstik. Su an da is bulamiyorum, bulsamda calisamayacak gibiyim sanki.

Bana birseyler oldu Kendimi birden kapattim. Esim gozume batiyor her konustugunu savas algilayip gardimi aliyorum. Dolayisi ile buyuk kavgalar cikiyor.
Evin islerini yapamiyorum surekli yatiyorum. Bazen kendimi, kendimle konusurken buluyorum.
Cocuklarima cok bagliyken birden koptum sanki. Odevlerine katilamiyorum cunku anlamiyorum artik. Cocuklar bana birseyi duyurmak icin ya durtukluyorlar ya da bagirarak soyluyorlar ve ben oylece bakip "hi, tamam" gibi karsilik veriyorum.
Bakimlarini yapamiyorum ve bunu farkedincede surekli kendimi sucluyorum.
Cocuklar okula giderken trans olmus gibiyim. Gittiklerinde kendime kiziyor, kendimle kavga ediyorum. "Neden hoscakal demedin? beslenmelerine hazir besin koymalarina neden izin verdin? Aci cektiriyorsun onlara, sen kotu bir annesin" diye diye kendimi yiyorum ama, halen birsey yapamiyorum.
Cocuklarina duskun, onlar icin cabalayan ben nereye kayboldu?
Ben ne ara bu kadar bencil ve sorumsuz bir anne oldum?
Sanki biri beni aldi goturdu ve yerime baskasini koydu.
Cocuklarim icin cabalayan, bu kadar yoklukla kendimin ihtiyaclarindan vazgecip onlari okutmaya calisan, saclarinin teline zarar gelse dunyalari yakan, kalbimde ve akcigerimde efuzyon varken olum riskimin oldugunu bile bile yokluklarina dayanamayan ve sadece 20 dk. Onlara sarilip bayildigimdan dolayi tekrar yogun bakima kaldirilan ben nerdeyim?
Kizlar birden insan bu kadar degisir mi? Ne olur bana bir akil verin yoksa kafayi yemek uzereyim.

kokoskari · 17 Kasım 2016

Biraz sosyalleşip kafa dağıt. Kendini sorgulamayı bırak herşey yoluna girecektir

in vino veritas · 17 Kasım 2016

Muhtemelen depresyondasınız. Çok geciktirmeden yardım almanızı tavsiye ederim.

Siminru · 17 Kasım 2016

Aah ah, mevsimlerden depresyon kardeş.
Ben de...

Hayat_buysa_35 · 17 Kasım 2016

kokoskari .!.:
Biraz sosyalleşip kafa dağıt. Kendini sorgulamayı bırak herşey yoluna girecektir

Aksine insanlari gormek bana eziyet oluyor. Sanki surekli beceriksizligimden dolayi elestireceklermis gibi hissediyorum. Cunku ben onlara yetemedim. Kis geldi ve ihtiyaclarina yetisemedim. :KK61:

Sephoraa .!.:
Muhtemelen depresyondasınız. Çok geciktirmeden yardım almanızı tavsiye ederim.

Hastaneye gitmeyi dusunuyorum gercekten eskisi gibi olabilir miyim acaba? :KK43:

Selvii12 · 17 Kasım 2016

Hayat_buysa_35 .!.:
Merhaba arkadaslar...

Daha onceki konularimdan basimda ki sikintilari biliyorsunuz.
Is yerinde ki mobbingden dolayi isten ciktim. Ama, paraya asiri derece skstik. Su an da is bulamiyorum, bulsamda calisamayacak gibiyim sanki.

Bana birseyler oldu Kendimi birden kapattim. Esim gozume batiyor her konustugunu savas algilayip gardimi aliyorum. Dolayisi ile buyuk kavgalar cikiyor.
Evin islerini yapamiyorum surekli yatiyorum. Bazen kendimi, kendimle konusurken buluyorum.
Cocuklarima cok bagliyken birden koptum sanki. Odevlerine katilamiyorum cunku anlamiyorum artik. Cocuklar bana birseyi duyurmak icin ya durtukluyorlar ya da bagirarak soyluyorlar ve ben oylece bakip "hi, tamam" gibi karsilik veriyorum.
Bakimlarini yapamiyorum ve bunu farkedincede surekli kendimi sucluyorum.
Cocuklar okula giderken trans olmus gibiyim. Gittiklerinde kendime kiziyor, kendimle kavga ediyorum. "Neden hoscakal demedin? beslenmelerine hazir besin koymalarina neden izin verdin? Aci cektiriyorsun onlara, sen kotu bir annesin" diye diye kendimi yiyorum ama, halen birsey yapamiyorum.
Cocuklarina duskun, onlar icin cabalayan ben nereye kayboldu?
Ben ne ara bu kadar bencil ve sorumsuz bir anne oldum?
Sanki biri beni aldi goturdu ve yerime baskasini koydu.
Cocuklarim icin cabalayan, bu kadar yoklukla kendimin ihtiyaclarindan vazgecip onlari okutmaya calisan, saclarinin teline zarar gelse dunyalari yakan, kalbimde ve akcigerimde efuzyon varken olum riskimin oldugunu bile bile yokluklarina dayanamayan ve sadece 20 dk. Onlara sarilip bayildigimdan dolayi tekrar yogun bakima kaldirilan ben nerdeyim?
Kizlar birden insan bu kadar degisir mi? Ne olur bana bir akil verin yoksa kafayi yemek uzereyim.

Depresyondasiniz bi uzmana gorunun derim

Astoria · 17 Kasım 2016

Anlattıklarınız kadarıyla depresyon belirtileri gösteriyorsunuz. Psikologa görünemiyorsanız bol bol dışarı çıkın, temiz hava alın. Kendinizi eve kapatmak iyice kötülemenize sebep olur. Her gün sabahları kalkıp yürüyüş yapın. Vakit geçirmekten hoşlandığınız arkadaşlarınızla buluşun ya da telefonla görüşün. Eşinizle bir gün başbaşa akşam yemeği yiyin. Size hayattan keyif aldıracak şeyleri yeniden yaşamaya çalışın. Umarım iş durumunuz da en kısa zamanda düzelir.

azkolabolbuz · 17 Kasım 2016

Hayat_buysa_35 .!.:
Merhaba arkadaslar...

Daha onceki konularimdan basimda ki sikintilari biliyorsunuz.
Is yerinde ki mobbingden dolayi isten ciktim. Ama, paraya asiri derece skstik. Su an da is bulamiyorum, bulsamda calisamayacak gibiyim sanki.

Bana birseyler oldu Kendimi birden kapattim. Esim gozume batiyor her konustugunu savas algilayip gardimi aliyorum. Dolayisi ile buyuk kavgalar cikiyor.
Evin islerini yapamiyorum surekli yatiyorum. Bazen kendimi, kendimle konusurken buluyorum.
Cocuklarima cok bagliyken birden koptum sanki. Odevlerine katilamiyorum cunku anlamiyorum artik. Cocuklar bana birseyi duyurmak icin ya durtukluyorlar ya da bagirarak soyluyorlar ve ben oylece bakip "hi, tamam" gibi karsilik veriyorum.
Bakimlarini yapamiyorum ve bunu farkedincede surekli kendimi sucluyorum.
Cocuklar okula giderken trans olmus gibiyim. Gittiklerinde kendime kiziyor, kendimle kavga ediyorum. "Neden hoscakal demedin? beslenmelerine hazir besin koymalarina neden izin verdin? Aci cektiriyorsun onlara, sen kotu bir annesin" diye diye kendimi yiyorum ama, halen birsey yapamiyorum.
Cocuklarina duskun, onlar icin cabalayan ben nereye kayboldu?
Ben ne ara bu kadar bencil ve sorumsuz bir anne oldum?
Sanki biri beni aldi goturdu ve yerime baskasini koydu.
Cocuklarim icin cabalayan, bu kadar yoklukla kendimin ihtiyaclarindan vazgecip onlari okutmaya calisan, saclarinin teline zarar gelse dunyalari yakan, kalbimde ve akcigerimde efuzyon varken olum riskimin oldugunu bile bile yokluklarina dayanamayan ve sadece 20 dk. Onlara sarilip bayildigimdan dolayi tekrar yogun bakima kaldirilan ben nerdeyim?
Kizlar birden insan bu kadar degisir mi? Ne olur bana bir akil verin yoksa kafayi yemek uzereyim.

Depresyona girmişsin... Yardım alman lazım.

kokoskari · 17 Kasım 2016

Hayat_buysa_35 .!.:
Aksine insanlari gormek bana eziyet oluyor. Sanki surekli beceriksizligimden dolayi elestireceklermis gibi hissediyorum. Cunku ben onlara yetemedim. Kis geldi ve ihtiyaclarina yetisemedim.

Dönem dönem insanlar kendini böyle hissedebilir hemen depresyondayım diye korkmayın hepimiz insanız duygularımız değişir. Yeni insanlarla tanışın uzun süre görüşmediğiniz insanlarla görüşün sizin bu durumunuza tanık olan insanlarla görüşmek istememekte haklısınız ama korkmayın bunu yaşamanız gayet doğal.

nomunomuchua · 17 Kasım 2016

Hepimizin başında bir depresyon

Çabuk düzelmeni umuyorum..

The Calender · 17 Kasım 2016

Uzun bir yürüyüşe çıkın,varsa deniz kenarında oturun,ağlayın ve ya bağırın,o an içinizden ne geliyorsa onu yapın,suya atlamayın tabi....Olur arada, geçer, fazla iç sese kulak asmayın!

Hayat_buysa_35 · 17 Kasım 2016

Astoria .!.:
Anlattıklarınız kadarıyla depresyon belirtileri gösteriyorsunuz. Psikologa görünemiyorsanız bol bol dışarı çıkın, temiz hava alın. Kendinizi eve kapatmak iyice kötülemenize sebep olur. Her gün sabahları kalkıp yürüyüş yapın. Vakit geçirmekten hoşlandığınız arkadaşlarınızla buluşun ya da telefonla görüşün. Eşinizle bir gün başbaşa akşam yemeği yiyin. Size hayattan keyif aldıracak şeyleri yeniden yaşamaya çalışın. Umarım iş durumunuz da en kısa zamanda düzelir.

Acaba baska annelerde de boyle seyler yasaniyor mu? Ben mi cok acimasiz bir anne oldum? Bu zamana kadar arkadaslarimla falan pek cikamadim. Icecegim bir kahve parasi bile hep kendimi sorgullatti bana.
Ya cocugum birsey isterde alamazsam? Inanin ustum basim bile yok dogru duzgun ama, hic gocunmadim Hep onlar rahat etsin istedim. Kendimden odun verip, onlara alacagim ufacik birsey bile mutlu olmama yetiyordu.
Yetemedim ben, beceremedim :KK43:

esekaf · 17 Kasım 2016

ACil destek al üç haftaya her şey güzelleşir

Astoria · 17 Kasım 2016

Hayat_buysa_35 .!.:
Acaba baska annelerde de boyle seyler yasaniyor mu? Ben mi cok acimasiz bir anne oldum? Bu zamana kadar arkadaslarimla falan pek cikamadim. Icecegim bir kahve parasi bile hep kendimi sorgullatti bana.
Ya cocugum birsey isterde alamazsam? Inanin ustum basim bile yok dogru duzgun ama, hic gocunmadim Hep onlar rahat etsin istedim. Kendimden odun verip, onlara alacagim ufacik birsey bile mutlu olmama yetiyordu.
Yetemedim ben, beceremedim

Kesinlikle acımasız bir anne değilsiniz, kendinize haksızlık ediyorsunuz. Hepimiz çocuklarımız için en iyisini yapmaya çalışıyoruz, onlara güzel bir hayat sağlamaya çalışıyoruz. Ama sizin de bir hayatınız var, siz de insansınız. Çocuklarınıza ayırdığınız paradan arada sırada bir yerde kahve içmeye, sevdiğiniz bir elbiseyi alma hakkınız da var buna inanın. Çocuğunuz da olsa kendinizi tamamen onlara adamanız doğru değil. Bir yerde kendinize de nefes aldırmanız gerekiyor, yoksa bu şekilde depresyona girersiniz. Dediğim gibi siz de bir insansınız, bir kadınsınız ve sizin de kişisel ihtiyaçlarınız var.

in vino veritas · 17 Kasım 2016

Hayat_buysa_35 .!.:
Aksine insanlari gormek bana eziyet oluyor. Sanki surekli beceriksizligimden dolayi elestireceklermis gibi hissediyorum. Cunku ben onlara yetemedim. Kis geldi ve ihtiyaclarina yetisemedim.

Hastaneye gitmeyi dusunuyorum gercekten eskisi gibi olabilir miyim acaba?

Olursunuz ama ihmal etmeyin lütfen. Annem de aynı şeyleri yaşadı. İhmal ede ede çok ilerledi depresyonu fiziksel tepkiler ortaya çıkmaya başladı zamanla. O zaman dank etti tedavi oldu hastanelerde yattı bir müddet. İhmal etmeyin ki ilerlemesin.

Hayat_buysa_35 · 17 Kasım 2016

polyanna23 .!.:
Uzun bir yürüyüşe çıkın,varsa deniz kenarında oturun,ağlayın ve ya bağırın,o an içinizden ne geliyorsa onu yapın,suya atlamayın tabi....Olur arada, geçer, fazla iç sese kulak asmayın!

parka ciktim gecenlerde ama niye ciktigimi unuttum. Bankta oylece oturdum. Gozlerim acikti ama, sanki bos bos anlamsizca bakiyordum. Insan sesi duydugumda yaramazlik yapmis cocuklar gibi kacmak istedim.

esekaf .!.:
ACil destek al üç haftaya her şey güzelleşir

Gercekten mi? Duzelir mi o kadar surede? Peki bu zaman icerisinde cocuklarim incinir mi? Yara birakir miyim ruhlarinda?

The Calender · 17 Kasım 2016

Hayat_buysa_35 .!.:
parka ciktim gecenlerde ama niye ciktigimi unuttum. Bankta oylece oturdum. Gozlerim acikti ama, sanki bos bos anlamsizca bakiyordum. Insan sesi duydugumda yaramazlik yapmis cocuklar gibi kacmak istedim.

Gercekten mi? Duzelir mi o kadar surede? Peki bu zaman icerisinde cocuklarim incinir mi? Yara birakir miyim ruhlarinda?

O zaman bir uzman şart bencede!

Hayat_buysa_35 · 17 Kasım 2016

Astoria .!.:
Kesinlikle acımasız bir anne değilsiniz, kendinize haksızlık ediyorsunuz. Hepimiz çocuklarımız için en iyisini yapmaya çalışıyoruz, onlara güzel bir hayat sağlamaya çalışıyoruz. Ama sizin de bir hayatınız var, siz de insansınız. Çocuklarınıza ayırdığınız paradan arada sırada bir yerde kahve içmeye, sevdiğiniz bir elbiseyi alma hakkınız da var buna inanın. Çocuğunuz da olsa kendinizi tamamen onlara adamanız doğru değil. Bir yerde kendinize de nefes aldırmanız gerekiyor, yoksa bu şekilde depresyona girersiniz. Dediğim gibi siz de bir insansınız, bir kadınsınız ve sizin de kişisel ihtiyaçlarınız var.

Guzel konusuyorsunuz tesekkur ederim. Ama durumumuz pek elverisli degil bazi seylere. Cocuklarima verdim kendimi hep. Sanki senelerdir nefes almadim, hep cabaladim.
Bir yerden sonra yetisemedim ve bu yuzden kendimi beceriksiz hissettim.
Ne oldu diyorum hayallerime? Ben hayal ederdim oglum resim cizerdi kucucuk elleriyle. Dun de resim cizmis ve bir balina yapmis. Balinanin fiskittigi suyun uzerine beni koymus.. Bak anne bulutlara yakinsin artik diyor. Farkindalar tukenmisligimin ve ben bu kadar bicareyken onlarin gosteridigi sabir beni yerden yere vuruyor.

Sephoraa .!.:
Olursunuz ama ihmal etmeyin lütfen. Annem de aynı şeyleri yaşadı. İhmal ede ede çok ilerledi depresyonu fiziksel tepkiler ortaya çıkmaya başladı zamanla. O zaman dank etti tedavi oldu hastanelerde yattı bir müddet. İhmal etmeyin ki ilerlemesin.

Hemen destek alacagim tesekkur ederim.

Astoria · 17 Kasım 2016

Hayat_buysa_35 .!.:
Guzel konusuyorsunuz tesekkur ederim. Ama durumumuz pek elverisli degil bazi seylere. Cocuklarima verdim kendimi hep. Sanki senelerdir nefes almadim, hep cabaladim.
Bir yerden sonra yetisemedim ve bu yuzden kendimi beceriksiz hissettim.
Ne oldu diyorum hayallerime? Ben hayal ederdim oglum resim cizerdi kucucuk elleriyle. Dun de resim cizmis ve bir balina yapmis. Balinanin fiskittigi suyun uzerine beni koymus.. Bak anne bulutlara yakinsin artik diyor. Farkindalar tukenmisligimin ve ben bu kadar bicareyken onlarin gosteridigi sabir beni yerden yere vuruyor.

Çocukları hafife alırız, hata tabi :) Her şeyi hissederler, durumunuzun farkında size moral vermek istemiş. Yani sizin durumunuz gerçekten uzman yardımı gerektiriyor, çünkü oturup uzun uzun konuşmanız, bir şeyleri açığa çıkartmanız lazım. Mesela çok iyi bir annesiniz, yememiş yedirmiş, giymemiş giydirmişsiniz değil mi? Bunlar iyi ve fedakar bir annenin özellikleri. Ama buna rağmen neden kendinizi beceriksiz olarak görüyorsunuz, yetişemediğinizi düşündüğünüz şeyler nedir, kendinizi neler yaparak rahatlatabilirsiniz (illa ki para harcamak zorunda değilsiniz durumunuz müsait değilse). Vesaire vesaire bunları uzman bir psikologtan yardım alarak çözüme ulaştırabilirsiniz diye düşünüyorum. Kendinize haksızlık etmeyin, iyi bir anne olduğunuz belli :)

Pa-NickYok · 17 Kasım 2016

Hayat_buysa_35 .!.:
Merhaba arkadaslar...

Daha onceki konularimdan basimda ki sikintilari biliyorsunuz.
Is yerinde ki mobbingden dolayi isten ciktim. Ama, paraya asiri derece skstik. Su an da is bulamiyorum, bulsamda calisamayacak gibiyim sanki.

Bana birseyler oldu Kendimi birden kapattim. Esim gozume batiyor her konustugunu savas algilayip gardimi aliyorum. Dolayisi ile buyuk kavgalar cikiyor.
Evin islerini yapamiyorum surekli yatiyorum. Bazen kendimi, kendimle konusurken buluyorum.
Cocuklarima cok bagliyken birden koptum sanki. Odevlerine katilamiyorum cunku anlamiyorum artik. Cocuklar bana birseyi duyurmak icin ya durtukluyorlar ya da bagirarak soyluyorlar ve ben oylece bakip "hi, tamam" gibi karsilik veriyorum.
Bakimlarini yapamiyorum ve bunu farkedincede surekli kendimi sucluyorum.
Cocuklar okula giderken trans olmus gibiyim. Gittiklerinde kendime kiziyor, kendimle kavga ediyorum. "Neden hoscakal demedin? beslenmelerine hazir besin koymalarina neden izin verdin? Aci cektiriyorsun onlara, sen kotu bir annesin" diye diye kendimi yiyorum ama, halen birsey yapamiyorum.
Cocuklarina duskun, onlar icin cabalayan ben nereye kayboldu?
Ben ne ara bu kadar bencil ve sorumsuz bir anne oldum?
Sanki biri beni aldi goturdu ve yerime baskasini koydu.
Cocuklarim icin cabalayan, bu kadar yoklukla kendimin ihtiyaclarindan vazgecip onlari okutmaya calisan, saclarinin teline zarar gelse dunyalari yakan, kalbimde ve akcigerimde efuzyon varken olum riskimin oldugunu bile bile yokluklarina dayanamayan ve sadece 20 dk. Onlara sarilip bayildigimdan dolayi tekrar yogun bakima kaldirilan ben nerdeyim?
Kizlar birden insan bu kadar degisir mi? Ne olur bana bir akil verin yoksa kafayi yemek uzereyim.

Insan birden bukadar değişemez hayır.
Eminim bilinc altında kendinin bile farketmediğin birikimler seni bu hale getirmiştir.
Terapiye git ve bolca dua et..
Dua insani sakinleştiriyor, hatta kuranı kerim okumayı bilmiyorsan öğrenmeni ve okumanı tavsiye ederim.
Ben sıkılıp daraldığımda hep kuranı kerim alır okur ve gercekten rahatlarım..
Sanada iyi geleceğinden eminim..
En güzel terapi biçimi..
Harfleri seçmeye çalışırken, sesleri düzgün çıkarmaya uğraşırken bile deşarj oluyorum.
Umarım düzelirsin, Allah aklını, gücünü, iradeni evlatlarına bağışlasın..

Insan bir an da degisir mi? Bana ne oldu boyle?

Aktif Üye

Aktif Üye

in aqua sanitas

Canım üye

Aktif Üye

Üye

for whom the bell tolls... time marches on.

Popüler Üye

Aktif Üye

Susaysan sus, susmaysan afkur!

Guru

Aktif Üye

Popüler Üye

for whom the bell tolls... time marches on.

in aqua sanitas

Aktif Üye

Guru

Aktif Üye

for whom the bell tolls... time marches on.

☆Respect yavrum Respect☆

Benzer Konular