- 11 Mart 2012
- 12.783
- 599
- 413
kızlar şimdi yazacaklarım size garip gelecek ama emin olun bana da garip geliyor.
nişanlımı her saniye özlüyorum her an sesini duymak istiyorum.
üniversite hayatım boyunca hep yanyanaydık yaz tatillerinde hep özlerdim şimdi okul bitti evlenene kadar ayrı kalcaz farklı şehirlerdeyiz ve daha çok özlüyorum.
garip olan kısım şu annemi babamı bu kadar özlemiyorum.
mesela annemi aradığımda meşgule alıyo döner birazdan deyip sıkıntı etmiyorum ama aynı şeyi nişanlım yapınca 5 dakika geçiyo niye aramadı off sesini duymak istiyorum falan diye tribe giriyorum.
aynı şekilde babam eve geç geliyo arıyorum geç gelirim diyo nişanlım dışarı çıktığında sürekli döndü mü acaba arabada kaza mı geçirdi başına bişey gelir mi falan diye düşünüyorum.
bir de şu var ailemle günde 1 kez konuşuyorum ama onunla 10 kere.
bu üniversitede de böyleydi ailemden uzaktım ama yine ailemi onun kadar özlemiyodum aşırı rahatsız oluyorum bu durumdan sanki aileme haksızlık ediyomuşum gibi geliyo.
ama elimde olan bişey de değil.
sanki o yanımda olursa başka bişeye ihtiyacım olmazmış gibi geliyo onun yanında ailemin yanında olduğundan daha güvende ve iyi hissediyorum kendimi.
ailemi çok seviyorum ama nişanlımı sanki daha çok seviyorum ne kadar kötü bişey benim çocuğum kocasını benden çok sevse çok üzülürdüm ama elimde değil işte.
mesela bişey alacaksam hemen onu düşünüp acaba beğenir mi diyorum.
bir kez kendisine sordum ben sürekli senin yanında olmak istiyorum seni daha çok özlüyorum bu normal değil dedim o da dedi ki herkesin yeri ayrı ben 3 ay annemi görmeden durabilirim ama seni 3 hafta görmesem dayanamam bu benim annemi sevmediğim anlamına gelmez dedi.
mesela şimdi askere gitmesine 3 ay var benim yaşadığım şehirde iş buldu buraya yerleşecek annesi git tabi nişanlınla zaman geçir demiş ben şimdi annemin yerinde olsam üzülürdüm düşünsene oğlun askere gidecek 3 ay sonra ve o 3 ayını annesiyle değil nişanlısıyla geçirmek için şehir değiştiriyo
hiç sağlıklı değil dimi bu durum kendimi çok vefasız hissediyorum
yeni değil birlikteliğimiz 5 yılıdr beraberiz ama ilk zamanlar yani ilk yıllarda böyle bi sevgim özlemim olmuyodu oluyodu ama bu kadar değil şimdi daha çok seviyorum özlüyorum resmen dayanamıyorum onsuz olmaya ama işte bu ailem için geçerli değil
çok kötü hissediyorum kendimi.
Bende öyleyim canın iaterim ki esim ise bile gitmesin 6 yıldır birlikteyiz tanidigin da neyse simdide onu hissediyorum nefesim kesiliyor annesiyle konuşsak anacim dese dokunuyo ses etmem tabiki normal olan o ama birbirimize öyleyim oyleki bize kimse gelmesin hep disine olalım isteriz anne evlat gibiyiz evin içinde çok başka bir duygu tek tarafli da değil oda öyle işten çıkınca 15dkfazla ddolmuş beklese zoruna gider koşa koşa gelir eve evde sikilmaya hep diz dize başbaşa omuz omuza rabbim hic bozmasin ben babamlarin başında ağladığını bilirim nasıl ayrılığın diye şimdi esimin üstüne tanımam esim benjm herseyim biricigim
