Ben yapım gereği çok sakin ve kırılgan bir insanım.Duyguları genelde belli etmem birine kırıldıysam yine de ona gülümserim ama bu benim de duygularım olduğu gerçeğini değiştirmiyor.Mesela bir örnek dün iki tane arkadaşımla(karışmaması için isim koyayım ikisine de).Evine gittiğimiz arkadaşımın adı Funda,diğerininki Nilay olsun.Biz dün Fundanın evine gittik Nilay ile.Evde biraz oturduk sonra dışarı çıktık alışveriş merkezine girdik gezdik sonea yorulduk ve bir kafede oturduk baktım Nilay ile Funda fotoğraf çekiniyorlar.Ben neredeyse yarım saat telefonla konuştum konuşmam bitti baktım hala çekiniyorlar.Hiçbir şey demeden oturdum sadece 10 dakika filan geçmiştir onlar bu sefer de fotoğraflar hakkında yorum filan yapıyorlar işte şu çok güzel çıkmış şunu sosyal medyaya koyalım vs.vs.Ben de en sonunda dayanamayıp şakayla karışık,bensiz oldu ama dedim.Hiç cevap vermediler.Böyle şeyleri eskiden umursamazdım ama yaş büyüdükçe olgunlaşınca insanın içine oturuyor.Sonra dedim ki hadi arkadaşlar fotoğraf çekinelim benimle de bir fotoğrafımız olsun dedim.Önce duymamazlığa geldiler.Gerçi Nilay sakin bir insandır onun ses çıkarmamasını buna bağlıyorum.Soruyu yineleyince Funda şöyle dedi:Ya şimdi hiç havam kalmadı seninle de başka bir zaman çekiniriz.Çok üzüldüm inanın ki.Ve ikinci olay da Fundaların evinin civarında banklar filan var onlarda oturuyorduk birden Funda ayağa kalktı benim evden bir şeyimi alıp gelmem lazım dedi.Sonra da Nilaya döndü ve ,hadi gel Nilay hemen alıp gelelim ,dedi.Hava kararmak üzere ,etraf tenha ,tekin insanların olduğu bir muhit değil.Hayır Funda ben burada tek başıma kalamam dedim.Üstelik hiç bilmediğim bir semt.O zaman isteksizce,gel o zaman, ben hepimiz birden gidersek sürü gibi olur dikkat çeker diye söyledim dedi.Çok çok kırıldım.Sanki insan yerine konulmuyorum.Sizin düşünceleriniz?