selam hanımlar.
bugün çok dertliyim çok.
belkide sizin için önemsiz ama ben bugün buna çok taktım.
hemen beni rahatsız eden derdimi anlatayım.
ben bugün ilk kez bir işe başladım.heyecan olsada okula adım atmaz o heyecanı unuttum.okulda çalışıyorum bu arada ki sağolsun ordakiler ilk günden soğuttular beni.
21 yaşındayım.bu zamana kadar hiç çalışmayan benim için insanların bu yüzünü görmek kötü oldu.
kötü birşey yapmadılar yanlış anlamayın.
okula adım attım.sınıfa girdim,baktım,tanıştım(okullar başlamadı henüz) öğretmenlerle,okulda çalışanlarla tanışmaya gitmiştim sadece.sınıfta öylece oturmaktan sıkıldım ve öğretmenler odasına gittim.bir yer buldum oturdum.
odaya öğretmenler geliyordu gidiyordu ama bir allahın kulu "bu kız kim,yeni çalışan mı?"diye sormadı.ben herkese selam verdiyordum ve oturuyordum.
21 yaşında bir kız nasıl yılların öğretmenleriyle konuşa bilir ki?
konuşsam ne kadar saygısız diye geçirecekler içlerinden.
konuşmasamda kimsenin benimle tanışmaya niyeti yok.sadece öyleecceee bakıyordular yüzüme ve bir birleriyle konuşuyordular.
ben öğretmen ailesinde büyüdüm ve annem hep "okulumuza yeni genç bir öğretmen katıldı.hepimiz onunla konuştuk,kendini yabancı gibi hissetmemesini söyledik"diyordu ve bunlar benim kulağımda küpe olarak kalmış.şimdi kendime karşı bu tür şeyleri görmediğm için hem üzüldüm,hem işten soğdum.sonuçta ordaki öğretmenlerin kızları yerindeyim ve herkes bana "yeni işin hayırlı uğurlu olsun,aramıza asla sıkılma,bir sorunun olduğunda gel yardım edelim"demelerini bekliyordum açıkçası.onlardan böyle tavır beklemiyordum ben.kendimde adım atamam ki.adım atmaya korkarım.hepsi çok sinirli zaten.
ne yapayım arkadaşlarım.bana yol gösterin.hatta anneme bunları söyledim ve bana biraz çalış.beğenmezsen ayrılırsın dedi ama ben ayrılmak istemiyorum.günümüzde iş bulmak kolaymı ki.helede ben yurtdışında yaşıyorum ve burda iş imkanları çok az.bu bana bir hediye olarak yollanmış allah tarafından ama ordaki öğretmenleri görüncede bir tuhaf oldum.
herkesin iş arkadaşları böyle mi yoksa benim karşıma mı böyleleri çıktı?
arada sanane insanlardan diyorum.konuşmazlarsa konuşmasınlar.işine bak diyorum kendi kendime ama okulda onca insanın içinde yalnız kalmakta uzaktan komik gözüküyor.
hiç böyle hayal etmemiştim ben.
bugün çok dertliyim çok.
belkide sizin için önemsiz ama ben bugün buna çok taktım.
hemen beni rahatsız eden derdimi anlatayım.
ben bugün ilk kez bir işe başladım.heyecan olsada okula adım atmaz o heyecanı unuttum.okulda çalışıyorum bu arada ki sağolsun ordakiler ilk günden soğuttular beni.
21 yaşındayım.bu zamana kadar hiç çalışmayan benim için insanların bu yüzünü görmek kötü oldu.
kötü birşey yapmadılar yanlış anlamayın.
okula adım attım.sınıfa girdim,baktım,tanıştım(okullar başlamadı henüz) öğretmenlerle,okulda çalışanlarla tanışmaya gitmiştim sadece.sınıfta öylece oturmaktan sıkıldım ve öğretmenler odasına gittim.bir yer buldum oturdum.
odaya öğretmenler geliyordu gidiyordu ama bir allahın kulu "bu kız kim,yeni çalışan mı?"diye sormadı.ben herkese selam verdiyordum ve oturuyordum.
21 yaşında bir kız nasıl yılların öğretmenleriyle konuşa bilir ki?
konuşsam ne kadar saygısız diye geçirecekler içlerinden.
konuşmasamda kimsenin benimle tanışmaya niyeti yok.sadece öyleecceee bakıyordular yüzüme ve bir birleriyle konuşuyordular.
ben öğretmen ailesinde büyüdüm ve annem hep "okulumuza yeni genç bir öğretmen katıldı.hepimiz onunla konuştuk,kendini yabancı gibi hissetmemesini söyledik"diyordu ve bunlar benim kulağımda küpe olarak kalmış.şimdi kendime karşı bu tür şeyleri görmediğm için hem üzüldüm,hem işten soğdum.sonuçta ordaki öğretmenlerin kızları yerindeyim ve herkes bana "yeni işin hayırlı uğurlu olsun,aramıza asla sıkılma,bir sorunun olduğunda gel yardım edelim"demelerini bekliyordum açıkçası.onlardan böyle tavır beklemiyordum ben.kendimde adım atamam ki.adım atmaya korkarım.hepsi çok sinirli zaten.
ne yapayım arkadaşlarım.bana yol gösterin.hatta anneme bunları söyledim ve bana biraz çalış.beğenmezsen ayrılırsın dedi ama ben ayrılmak istemiyorum.günümüzde iş bulmak kolaymı ki.helede ben yurtdışında yaşıyorum ve burda iş imkanları çok az.bu bana bir hediye olarak yollanmış allah tarafından ama ordaki öğretmenleri görüncede bir tuhaf oldum.
herkesin iş arkadaşları böyle mi yoksa benim karşıma mı böyleleri çıktı?
arada sanane insanlardan diyorum.konuşmazlarsa konuşmasınlar.işine bak diyorum kendi kendime ama okulda onca insanın içinde yalnız kalmakta uzaktan komik gözüküyor.
hiç böyle hayal etmemiştim ben.