Son senelerde bu çok baskınlaştı. Biriyle konuşuyorum mu diyelim bitse de gitsek modundayım. Hiç kimseyle sohbetten keyif almıyorum. Hiçbir şeyden keyif almıyo değilim, insanlarla konuşmaktan keyif almıyorum. Önceden böyle değildim; zamanla oldum. Bu durumun neden olduğunu çözemiyorum bulsam belki çözüm de geliştireceğim. Mesela bir ara işte çalışıyordum. Aynı odada iki kişiydik. Duvarlardan ses çok çabuk geçiyor. Yan odadaki sesler hep geliyor konuşuyorlar arada uğrayıp diyorlardı hiç konuşmuyo musunuz hiç ses gelmiyor diye bunu dediklerinde de kötü hissetmiştim. Hem hiçbişey konuşmak istemiyorum kimseyle hem de bu kadar sessiz olmak rahatsızlık verici. Benzer sorunlar yaşayanlar var mı?
-
Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.
İnsanlarla konuşmak muhatap olmak istememek
- Konu Sahibi b l a s t
- Başlangıç Tarihi
- 3 Eylül 2012
- 21.855
- 57.521
- 798
Konuşmayı çok severim.
Insanlar konuşa konuşa demişler yani :)
Bence en güzel iş ortamı, samimi muhabbetlerin bulunduğu ortam mesela.
En tatlı hayat, sevdiklerimize yakın olduğumuz.
Sizi insanlardan bu serece uzaklaştıran bir şeyler yaşamış olmalisiniz. Hiç kimseyle diyorsunuz çünkü.
Herkese karşı gelistirdiginiz tutum bu.
Iyi düşünün.
Insanlar konuşa konuşa demişler yani :)
Bence en güzel iş ortamı, samimi muhabbetlerin bulunduğu ortam mesela.
En tatlı hayat, sevdiklerimize yakın olduğumuz.
Sizi insanlardan bu serece uzaklaştıran bir şeyler yaşamış olmalisiniz. Hiç kimseyle diyorsunuz çünkü.
Herkese karşı gelistirdiginiz tutum bu.
Iyi düşünün.
Evet ben yillardir böyleyim. Isyerinde herkesle gunaydin kolay gelsin arada naber diye çok kısa öz muhabbetler harici kimseyle samimi olmuyorum. Artı da aynen sizin gibi genelde sessizim. Halbuki insanlar en özellerini dedikodu malzemesi yapiyor, ekstra dışarıda bulusuyor vs. Böyle olmamda geçmişte yaşadığım ve hayatta gercekten aslinda yalniz oldugumuzu, kimsenin kimseyi gerçekten düşünmediğini anladigim ve -bazi ortamlar icin söylüyorum- muhabbette bu konuya yaklaşma ihtimalinin beni rahatsiz etmesi oldu. Ha eskiden gençken nasildim her zaman onlarca yüzlerce arkadasim dostum olmamıştır ama en az 3 4 tane yakin arkadaslarim ,muhabbetlerim, isyerinde sohbetlerim olmuştu.. artik yok.. uzun zamandir böyleyim. Hiç kimse ile kesinlikle görüşmüyorum diye bir durumum yok ama artik karsilikli menfaat icin arada, mesela cocugun okul arkadaşi annesi, görüşülür cocuklar oynar birbiri ile ya da komsuya nasilsin vs. Ben de herkesle kesinlikle muhabbet edemem, etsem de iç dökemem dökmem, insanlara büyük zaaflarimiz, acilarimiz yasadiklarimizin anlatilmamasi taraftarıyım çünkü.. herkesin durumu kendine özeldir ama belki sizin kendi durumunuzu anlamak icin yardimci olur diye yazdim...
Şizoid bozukluk belirtileri olabilir, ben de şüpheleniyorum sizi de kendime benzettim. Zaman zaman belirginleşiyor zaman zaman tam tersi oluyor gezmek, insan içine çıkmak konuşmak istiyorum. Ama şu sıralar özellikle evimi, yalnızlığı, kitaplarımı çok seviyorum. Doğal bir şey aslında insanların enerjisi enerjinizi sömürebiliyor bazen. Sıkmayın canınızı kendinizle mutlu olmak en rahatı aslında ben fazlasıyla memnunum şu halimden. İnsanlarla kaynaşmaya çalıştığımda daha çok problem oluyordu.
Korktum şimdi
- 4 Mayıs 2011
- 24.320
- 45.695
- 798
konuşmaktan erinirim bildiğin- 29 Nisan 2015
- 26.564
- 91.296
- 598
- 3 Temmuz 2010
- 11.071
- 11.546
- 498
- 25 Ocak 2011
- 1.221
- 972
- 323
Hakim olduğum konu dışında muhabbet etmek bana zulüm geliyor. Kardeşim tam aksine konuşkan girişken atılgan. Yani masada yemek esnasında bile devamlı anlatır durur. Ben kendimi sorguluyorum neden anlatmıyorum bende diye ama önemsiz geliyor bana. Kasıntı bir tipte hiç değilimdir şakacı esprili yapım var ama gel gelelim uzun uzun muhabbet sıfır bende. Hele ki muhabbet hiç başlatamam. Tek kelime eder susarım. Sorun mu bu normal mi anlayamıyorum.
Ay bu durum bende de var cok gereksiz geliyor.
Benzer Konular
