Benim için bütün ümitler tükendi bir insanın ruhsal olarak gelebileceği en son noktadayım artık ... 1,5 senelik ilişkim ilk günden beri evlilik laflarıyla başladı ayrıldık bugün tam 3 ay oldu bugün gördüm ki en yakın arkadaşının eşi ona sevgili ayarlamış...her gün yeniden mutlu olmak için evlenebilmek için sürekli dua ediyorum her gece ağlıyorum sabahlara kadar ben hayata tutunamadığımı düşünüyorum... hayata dair bütün kısmetlerim kapalı olduğunu düşünüyorum korkunç bir ümitsizlik çaresizlik içindeyim sürekli ilaç içip kendimi öldürmeyi düşünüyorum herşey biticek en azından bir daha ağlamıycam... neden benim mutsuzluğuma sebep olanlar mutlu niye onu dışarıda onlarca insan bekliyor da benim yüzümü güldüren 1 kişi bile yok yaşamam ya da ölmem kimi üzücek ... aşırı bir dipsiz kuyudayım artık hiç birşey içimden gelmiyor sürekli ağlamak istiyorum sürekli ben hiç birşeye laik değilim diyorum kendi kendime ... sizde böyle çaresizken şansınız döndü mü ? Böyle bir ruh haline sahipken dönüp güldünüz mü uzun bir zaman sonra kendinize ?