Senin yaşadıklarına benzer olmasa da benimde ruh halimin hiç iyi olmadığı dönem oldu. Şuan aklıma geldikçe kahkaha atıyorum. kendime zarar vermeyi hiç düşünmedim ama bir daha da mutlu olabileceğimi tekrar sevebileceğimi hatta aşık olabileceğime hiç ama hiç inanmıyordum . Uğruna herseyi göze aldığım eski nişanlımdan düğünüme 6 ay kala aldatılma şüphesi ile ayrıldım. Hemde deli gibi aşıkkken .... :) Sonra sancılı aşk acısı içinde geçen geceler , her gece ağlamaktan şişen gözler , adını geçince bile içime saplanan agrılar dolu 5 ay geçirdim... Sonra yavaslamaya başladı hersey mantıklı düşünmeye başladım o benı benım onu sevdiğim kadar sevmiyor sevseydi benim yanımda olurdu belkide şuan evli olurduk dedim... Yani beni hakketmediğine inandım önce.. Sonra nemi oldu ...
Maddiyatla çözülüyor gibi bi düşüncem yok. Sadece madem 27 yaşındasınız ona göre konuşayım...
Neden hayata geliş amacın evlilik gibi davranıyorsun
Kendine gel ne saçmalıyorsun sen ya benim nasıl bir hayat yaşadığımı biliyor musun?İnsanlar beni yok sayıyor.Kimse benim yanıma oturmak istemiyor,gülümsemelerime kayıtsız kalınıyor.Herkes güler eğlenirken beni istemiyorlar ve ben tek başıma sokaklarda geziyorum,tek başıma yemek yiyorum.Yeri geliyor duvarlarla konuşuyorum.Ben pes etmiyorsam sen de ETMEYECEKSİN!
Ağlamam durmuştu bunu okurken yine ağladım
kaç yaşındasınız ? Üzülmüyomusunuz hiç bu duruma ben sürekli ağlıyorum artık biriyle normal konuşurken bile gözlerim doluyo ki ben hiç ağlıyan sızlayan biri değildim
Beni en iyi siz anlamışsınız en iyi siz yorumlamışsınız çok haklısınız herkes 1 erkek yüzünden mi diyor 1 erkek meselesi değil aşırı tükenmişlik duygularımın paramparça hissi ... içimde sanki bi savaş var her gün mutlu olucağıma dair bir ümit yok hiç işte böyle
Yazdıklarınızı okurken sanki benim içimde yaşadığım durumlar yazılmış gibi okudum... günlerce aylardır ağlayarak dua ediyorum ama değişen birşey olmadıkça acaba daha görüceğim ne var ...bu yüzden mi yaşıyorum diye sorgulamaya başladım artık
