Merhaba arkadaşlar,
Kusura bakmayın ancak fırsat bulabildim. önce olanları anlatayım.yorumlarınıza cevap vermeye çalışacam.
Dün olanlar: size en son eşimin avukat için evden çıktığını söylemiştim. Uzun süre sonra geldi. Ben her ne kadar güçlü olmaya çalışsam da, soru sormamaya gayret etsem de yapamadım.bunun için kendime çok kızıyorum. Tabi sordum.o da avukata gittiğini, adli tatil bitince davanın açılacağını söyledi. Ben yine bir aptallık daha yaparak karşısında ağladım, yapma, etme dedim. evden gideceğini söyledi. tamam dedim. Beni o halde bırakıp bi işim var diyerek dışarı çıktı. Evin içinde bağıra çağıra ağladım. bulunduğum odayı biraz dağıttım o sinirle. sonra bebeğim ağlamaya başladı. kendimi unutup onu susturup uyutuna kadar canım çıktı. Bebeğim hiç öyle ağlamamıştı çok korktum. onu uyuturken düşündüm. yazdıklarınızı tekrar tekrar okudum.(özellikle asude bahar sana çok teşekkür ederim.) tamam dedim bu sondu. kalk kendine gel dedim. Bebeğim uyuyunca duşa girdim .biraz da orda ağladım. Bi daha ağlamayacam dedim kendi kendime güçlü olacağım dedim.Tam çıktım eşim olacak kazma geldi. ( bu tabirlerim için kusura bakmayın benlikten çıktım resme).Bebekle ilgilenir misin dışarı çıkacam dedim. suratı değişti nereye dedi. İşim var dedim. Peki dedi. Sanki az önce karşısında ağlayan ben değilmişim gibiydim. giyindim süslendim püslendim. Benle aynı odada oturmayan, bebeği bile yanımdan alıp başka odada seven, benle aynı sofraya oturmayan eşim ben hazırlanırken evin içinde peşimde dolaştı.Ama konuşmadı. Çıkarken hadi gel oğlum annene el sallayalım bile dedi. Arabayla sahilde gezdim . denizi seyrettim. insanlara baktım. Sizin yazdıklarınızı düşündüm niye bitmesin istediğimi aradım bulamadım. Sonra hepsinin (kaynanaya inat, eşimi sevmem, bebeğim,hırs, vss..) biraz sebep olduğu kanısına vardım. Ama dedim kabullen eşin istemiyor.
Eşimin babasını aradım. Şimdiye kadar yaşananlar için hatalı olduğum kısımlar için özür diledim. Ama ağlamadım. bizi barıştırın mesajı vermemeye özellikle çalıştım. Evliliğimizn bu noktaya gelmesinde herkesin biraz payı olduğunu söyledim. Kabul etti. Oturun konuşun ne yapacağınıza karar verin dedi. Bişey demedim hakkını helal etmesini söyleyerek teli kapattım. Eve geldim. Eşime ne zaman gideceksin yalnız kalmamak için ailemi çağırayım dedim. Gitmeyecem dedi. Öyle demiştin ama dedim. Vazgeçtim evdeyim dedi. Sen bilirsin dedim odama geçip bebeğimle ilgilendim.hiç konuşmadım.
Bugün sabah bebeği yıkadık. Ben uzağa gitmeyecem ama biraz dışarda olacam istediklerini yaz alayım dedi. Gerek yok ben kendim alırım dedim. Bebeği ona bırakıp hazırlandım. Çıktım aldım gerekli şeyleri. Eve geldim. herşeyi aldın mı dedi hiçbir eksiğin kalmasın dedi. Ben de ara ara dışarı çıkmamın zaten gerekeceğini gereken şeyleri alabileceğimi söyledim. Bebeği ne yapacaksın dedi.arkadaşıma bırakırım dedim.ses etmedi. sonra hande bak, evliliğimizin başından beri dedi. Ben orda kestim.Anladım artık aynı şeyleri anlatma bana. Bittiğinin farkındayım dedim.ağlamaya başladı.gidiyorum dedi. Güle güle dedim. Arabanın anahtarını bıraktı. Hiçbirşey almadan çıktı. 10 dk sonra geri geldi. Açtım kapıyı ağlamış belli. bişey mi unuttun dedim evet alıp gidecem dedi.iyi dedim geçtim yine bebekle ilgilendim. Diğer odada oturdu 10 dk. Sonra geldi evden bişey almadı yani bişey unutmamış.ben izmire gidiyorum (ailesi orda) dedi buraya dönerken bazı eşyalarım orda kalmış hem onları alacam, hem de kafamı toplayacam dedi. arabayı alıyorum dedi bana bırak otobüsle git dedim. uzun kalmayacağını söyledi gitti. Yarım saat oluyor. Ben de gariptir ki ne üzgünüm ne mutluyum bi tuhafım…
ne olursa olsun onurunu koru..
eşin son tavrınla tırstı biraz ama annesinin yanından aynı tavırla dönerse sen hayatın boyunca aynı sorunları yaşamayı ve çocuğuna yaşatmayı göze alamazsın gönül isterki hiç bi yuva yıkılmasın ama bunun içinde kendini ezdirmen eşine yalvarmana gerek yok.. rabbim hakkınızda hayırlısını versin 
