Nerden baslasam nasil toparlasam bilmiyorum. Daha once de iliskim hakkinda yazdim, bu adamla ömür gecer mi demistim, cevanini bildiğim sorular sormustum, siz de geçmez dediniz. 2.5 yil boyunca devam etmistik duse kalka, tum sorunlara ragmen, o kadar ayril barisa ragmen, benim cabamla tekrar baslayip adini koymak icin adim attik. Ikimiz de biliyorduk icimize sinmeye cok sey vardi. Evlensek bosaniriz diye korkumuz hep oldu. Anlasamiyorduk. Ama sevgi var sandik. Ben seviyor muydum bundan da emin degilim. Cok alismistik. Bagimli kisilik ozelligi gosteriyorum. Bundan hic ayrilamadim sanirim. Cunku bu iliskiye basladigimda bile hemen isinamamistim, hep ayrilmayi dusunuyordum. Sonralari alistim ama mutlu olamiyoruz diye hep ayrilmayi dusunuyordum. Eve gelince icimde bi agirlik oluyordu. Onunla konustugumda bulustugumda mis gibi yapmaya devam ediyordum. Hislerimi tanimlayamiyorum. Ne hissetnistim gercekten bilmiyorum. Hala da bilmiyorum. Neyse en son 2 bucuk ay ayri kaldik. Ben dayanamadim adim attim. Belki de keske dememek icin bu son hamleyi yapmaliydim. Pisman degilim. Sonra o da hemen dondu zaten. Biz ani kararla artik adini koyalım dedik. Bayramda aileleri tanistirdik. Ailem ailesini begendi ama bu kisiyi hic begenemedi. Dış görünüş olarak asla yakistirmadilar bana. Anlasamadigimiz cok nokta var desem zaten niye evlenmeyi dusunuyosunuz derdi babam. Tum sorunlari gizledim ama, ailemin de icine sinmeyerek sen istiyorsan tamam demeleri korkularimi daha da arttirdi. Kendi ellerimle kendimi mi mahvediyordum. Geceleri uykum bolunuyor, annemin huzursuzlugu ruyalarima giriyordu. Eylul sonunda gelsinler dediler ailem ama ben hala dusunuyodum. Ta ki bu sabaha kadar. Dun kucucuk bi gerginlik yasadik ve ben surat biraz yaptim. Sabah ise bana yapamayacagiz, ailelerimize mahcup olacagiz, cok kotu gunler gecirecegiz, bu sacmaligi bir daha acmamak uzere kapayalim diye mesaj yazmis. Sacmalik demis. Delilik daha uygundu. Agladim zirladim ama olmasi gereken buydu ben de biliyorum. Oluru yok artik. Biliyorum. Ama en sonki 2.5 aylik ayriligimiz doneme donmek istemiyorum. Uzulmek yipranmak hakkim degil artik. Olgun bir insan gibi davranmaliyim. Bosluktan surekli dusunmek istemiyorum. Kendimi isime vermeliyim, yeni ugraslar bulmaliyim. Ama diyorum ya bagimli kisilik ozelligim var. Tek basima bisey yapasim gelmiyor. Ben de sariyorum düşünmeye... Uyusam uyansam ve bu gunleri hakkaten ne sacmalamisim diye hayal meyal hatirlasam... Destege tecrubelerinize cok ihtiyacim var
