- 23 Eylül 2017
- 789
- 781
- 53
- Konu Sahibi tolstoyevski
-
- #1
Hepinize selamlar sevgili KK üyeleri,
Az evvel kendi kendime içimden konuşurken... İçim bir şeye sıkkın ama neye? Beni asıl huzursuz eden ne? diye sorular sorup cevabını ararken dank etti. Şu sıra kalbime ve hayatıma birilerini sığdırma konusunda epey hassaslaşmış hatta yorgun düşmüşüm meğer. Lisans hayatımın farklı geçeceğini, burada ilme gerçekten önem verenlerle rastlaşıp insana saygı,değer mefhumlarını hissedeceğimi hayal etmiştim başlarken. Gerçi daha çok kişiyle tanışırım belki bilmiyorum, ama şu an takıldığım arkadaşlarımla vakit geçirirken -her şey iyi,hoş- lâkin bir süre sonra ruhum bunalıyor. Halbuki lise dostlarımla buluştuğumda böyle bir problem yaşamıyor,aksine gün nasıl bitti anlamıyorum. Çünkü ruhuma hitap ediyorlar. Şöyle ki; ben insanları gerçekten seviyorum,fıtratım ve hamurumda da kötülüğe eğim yok. İnsanları sevmek, hepsini hayatına dahil etmek değilmiş ama. Onlara ayıracağım vaktin, kendim açısından ve ruhum açısından ayarına kendim vâkıf olmalıymışım.Yoksa ruhum böyle pır pır kafeste kalmış kuş gibi çırpınırmış. Sizlere sorum; lisans hayatınızdaki arkadaşlıklarınızda ruhunuza hitap edenleri bulmanız zaman aldı mı, ya da bulabilmek için neler yapmalı? Bazen bu konu beni fazlasıyla bunaltıyor.Ruhum bunaldığı an ışınlanmak istiyorum bulunduğum ortamdan, çok eğlensem bile,bir müddet sonra enerjileri yoruyor. Uzaklaşsam konuşmasam asosyal, yakınlaşsam kafesteki kuş oluyorum. Yok mu bir orta yol?
Az evvel kendi kendime içimden konuşurken... İçim bir şeye sıkkın ama neye? Beni asıl huzursuz eden ne? diye sorular sorup cevabını ararken dank etti. Şu sıra kalbime ve hayatıma birilerini sığdırma konusunda epey hassaslaşmış hatta yorgun düşmüşüm meğer. Lisans hayatımın farklı geçeceğini, burada ilme gerçekten önem verenlerle rastlaşıp insana saygı,değer mefhumlarını hissedeceğimi hayal etmiştim başlarken. Gerçi daha çok kişiyle tanışırım belki bilmiyorum, ama şu an takıldığım arkadaşlarımla vakit geçirirken -her şey iyi,hoş- lâkin bir süre sonra ruhum bunalıyor. Halbuki lise dostlarımla buluştuğumda böyle bir problem yaşamıyor,aksine gün nasıl bitti anlamıyorum. Çünkü ruhuma hitap ediyorlar. Şöyle ki; ben insanları gerçekten seviyorum,fıtratım ve hamurumda da kötülüğe eğim yok. İnsanları sevmek, hepsini hayatına dahil etmek değilmiş ama. Onlara ayıracağım vaktin, kendim açısından ve ruhum açısından ayarına kendim vâkıf olmalıymışım.Yoksa ruhum böyle pır pır kafeste kalmış kuş gibi çırpınırmış. Sizlere sorum; lisans hayatınızdaki arkadaşlıklarınızda ruhunuza hitap edenleri bulmanız zaman aldı mı, ya da bulabilmek için neler yapmalı? Bazen bu konu beni fazlasıyla bunaltıyor.Ruhum bunaldığı an ışınlanmak istiyorum bulunduğum ortamdan, çok eğlensem bile,bir müddet sonra enerjileri yoruyor. Uzaklaşsam konuşmasam asosyal, yakınlaşsam kafesteki kuş oluyorum. Yok mu bir orta yol?