Merhaba herkese ben 26 yasındayım , yüksek lisans mezunu zıraat muhendsıyım ustelık tarım sektorunun canlı oldugu bir ilde yasamama rağmen asla kendi mesleğimden ne ilan bulablıyorum ne de is. Baska bır sektore girmeyi denedim,bir süre bankacılık yaptım ama sonra bana uygun olmadıgını dusundugum ve gördüğüm mobbing yüzünden isin bıraktım. yaklasık 1 yılı da gecen suredır issizim. Bu sürede hic bos durmadım , iş anlamında olmasa da 2 yurtdısı öğrenci değisim projesıne sahıp bir eğitim hayatına sahıbım. İngilizceyi akıcı sekılde konusabılıyorum. İssiz kaldığım sürede de bos durmadım ing kursuna gidip doktoraya belki baslarım diye yeterli yds puanını da aldım. Fakat oyle caresız öyle özgüvensiz hissediyorum ki baslamak hıc ıcımden gelmıyor. Zaten yuksek yptm ve iş anlamında bır karsılıgını alamadığım için bu benı cok ozguvensızlestırdı. bir de doktoralı issiz olursam psikolojik olarak altından kalkabileceğimi düsünmüyorum.
Evet , bu kadar olumsuz olmak bence de doğru değil ama her ne kadar olumlama yapmayı denesem de olmuyor. Dısarıya cıkasım bıle gelmıyor . Yakın arkadaslarım ya iş bulup baska sehıre gitti ya da evlenip gittiler. Dolayısıyla sosyal cevrem de yok denecek kadar azaldı. Bu yaslarımı hic böyle hayal etmemistim. Bir erkek arkadasım vardı anlasamadık bitti en azından o varken bana destek oluyor , cıkmazda hissettiğimde teselli ediyordu. Birileriyle sosyal medyadan tanısıp görüsen biri de değilim. Kendimi cok yalnız ve is anlamında cok caresiz hissediyorum artık ailem bile beni ise yaramaz olarak görüyor gibi hissediyorum. Ne is bulsam gireyim diyorum daha uygun ilanlara basvuruyorum yok geri dönüs yok. Kafayı yememe ramak kaldı. Oturup kpss denedim pek yuksek bir puanm yok cok ortalama.Sıra gelmesı icin yuksek bir alım lazım. Artık ders calısmak da ıcımden gelmıyor motive olamıyorum hayata karsı. Bir yol ,bir tavsiye ve öneriniz varsa alirim nasıl böyle hissetmekten kurtulabılırım en basta bu onemlı cunku ruhsal sağlığımı kaybetmek uzere gibi hissediyorum, antidepresana düsmemek icin cabalıyorum.
Evet , bu kadar olumsuz olmak bence de doğru değil ama her ne kadar olumlama yapmayı denesem de olmuyor. Dısarıya cıkasım bıle gelmıyor . Yakın arkadaslarım ya iş bulup baska sehıre gitti ya da evlenip gittiler. Dolayısıyla sosyal cevrem de yok denecek kadar azaldı. Bu yaslarımı hic böyle hayal etmemistim. Bir erkek arkadasım vardı anlasamadık bitti en azından o varken bana destek oluyor , cıkmazda hissettiğimde teselli ediyordu. Birileriyle sosyal medyadan tanısıp görüsen biri de değilim. Kendimi cok yalnız ve is anlamında cok caresiz hissediyorum artık ailem bile beni ise yaramaz olarak görüyor gibi hissediyorum. Ne is bulsam gireyim diyorum daha uygun ilanlara basvuruyorum yok geri dönüs yok. Kafayı yememe ramak kaldı. Oturup kpss denedim pek yuksek bir puanm yok cok ortalama.Sıra gelmesı icin yuksek bir alım lazım. Artık ders calısmak da ıcımden gelmıyor motive olamıyorum hayata karsı. Bir yol ,bir tavsiye ve öneriniz varsa alirim nasıl böyle hissetmekten kurtulabılırım en basta bu onemlı cunku ruhsal sağlığımı kaybetmek uzere gibi hissediyorum, antidepresana düsmemek icin cabalıyorum.
