Bir zamanlar aynı derttem muzdariptim... Sevgi var sanırdım karşı tarafta kendimce bahaneler uydururdum.. Günde 1 kere msj atıyor.. uzak duruyor.. sevmese şöyle dermiydi.. sevmese böyle yapardı...
Belkide bahane değildi..
Sadece uygun kişi değildi.. beklerdim ne zaman olacak ne zaman fark edecek diye... ama fark etmedi elinde mücevherin değerini... Fark edenler olmadı mı?
Seven insan sevdiğini ihmal etmez. Her an aklındadır. bahanesi olmaz...Sevdiğini incitmez...her an her dakika ilgilenir... sana olan sevgisini hissettir...
Gerçek olan sevgi karşına çıkınca anlarsın sadece.. Sevildiğini ...
Şİimdi anlıyorum aradaki farkı... bir tarafta gerçeklik var ve benim istediğim insan..
diğer tarafta unutulup giden bir yabancı...
eskiye ait aklımda yada gönlümde tek kalan şey... bana farklı bir heycandı... yalnızlığama ortak oldu ...şimdi ise herşeyiyle tanımlayamadığım Yabancı...
ne güzel artık onun senin için bi yabancı olduğunu düşünebilmen keşke benim içinde öyle olsa
benimki öyle, azıcık daha değişik; ama insan karar veremiyor değil mi neden yaptığına? hani sevmese şöyle, sevmese böyle yapmaz deyip kapatıyorsun konuyu bazen kendi içinde. hele ki empati yapmayı çok iyi bilen bir insansan daha da tolere edilebilir geliyor her şey 
