- 21 Şubat 2016
- 2.975
- 7.495
- 158
Merhaba arkadaşlar,
Daha önce de esimin issizliğiyle ilgili konu açmıştım, hatta buradan yardımcı olmaya çalışan arkadaşlar olmuştu sağolsunlar.
Sorun şu ki eşim hala işsiz ve çok ciddi bunalıma girdi.
Bir yandan ona kızıyorum, erkek olarak iki senedir işsiz oturuyor, yeterince çabalasa iş bulur deyip ona karşı öfke duyuyorum. Öte yandan taksi şoförlüğü için bile konuştu ( becerebilir mi bilmiyorum) bende durakta tanidigi olan biriyle konustum, haber vereceğiz diyorlar ama dönüş olmuyor.
Eşim mühendis bu arada.
Bir yandan eşim gözüme aciz geliyor soğuyorum ondan, bir yandan onun için üzülüp destek olmaya çalışıyorum. Çok karışık duygular içindeyim.
Iki çocuğum var ve ben asgari ücretle çalışıyorum. Ev kira, evde zeytin yok, peynir yok, süt yok. Az once cocuklarin eline kuru ekmek verdim yesinler diye.
Kendimi o kadar yorulmuş hissediyorum ki. Eskiden ağlardım bol bol, artık aglayamiyorum da, bombosum sanki.
Bundan 5, 6 sene önce 2 evimiz, bir arsamız, 2 arabamız vardı. Eşim mühendislik şirketi kurdu, batti sirket. Hepsini kaybettik.
Sizce eşim yeterince cabalamadigi, beceriksiz olduğu için mi bu haldeyiz, yoksa gerçekten iş bulunamıyor mu artık?
Hiç saglikli düşünemiyorum.
Daha önce de esimin issizliğiyle ilgili konu açmıştım, hatta buradan yardımcı olmaya çalışan arkadaşlar olmuştu sağolsunlar.
Sorun şu ki eşim hala işsiz ve çok ciddi bunalıma girdi.
Bir yandan ona kızıyorum, erkek olarak iki senedir işsiz oturuyor, yeterince çabalasa iş bulur deyip ona karşı öfke duyuyorum. Öte yandan taksi şoförlüğü için bile konuştu ( becerebilir mi bilmiyorum) bende durakta tanidigi olan biriyle konustum, haber vereceğiz diyorlar ama dönüş olmuyor.
Eşim mühendis bu arada.
Bir yandan eşim gözüme aciz geliyor soğuyorum ondan, bir yandan onun için üzülüp destek olmaya çalışıyorum. Çok karışık duygular içindeyim.
Iki çocuğum var ve ben asgari ücretle çalışıyorum. Ev kira, evde zeytin yok, peynir yok, süt yok. Az once cocuklarin eline kuru ekmek verdim yesinler diye.
Kendimi o kadar yorulmuş hissediyorum ki. Eskiden ağlardım bol bol, artık aglayamiyorum da, bombosum sanki.
Bundan 5, 6 sene önce 2 evimiz, bir arsamız, 2 arabamız vardı. Eşim mühendislik şirketi kurdu, batti sirket. Hepsini kaybettik.
Sizce eşim yeterince cabalamadigi, beceriksiz olduğu için mi bu haldeyiz, yoksa gerçekten iş bulunamıyor mu artık?
Hiç saglikli düşünemiyorum.
hiç mi bir tanıdığı yok, şirket kurmuş zamaninda
