Isyerinde ağlamak...

Bugun başıma çok utanç verici bir şey geldi.

Haftasonu çok güzel geçti sevgilimi ve kardeşimi görmeye İstanbula gitmiştim ve gerçekten çok eğlendim çok güzel geçti.

Pazar gecesi calistigim sehre geri geldim, her hafta başında bölüm başı olan kişilerle yapılan 20 kişilik bir toplantımız var. Konuşma sırası bana geldi. Önümdeki kağıtta ne diyeceğimi de yazmıştım yani biliyordum ne söyleyeceğimi. Normalde asla topluluk önünde konuşamayan biti değilim toplantılarda sürekli söz alan sunum yapan anksiyetesi olmayan biriyim. Spesifik bir şeye moralim de bozuk değildi sadece biraz yorgundum ve genel olarak stresli ve çok fazla yük üstlendiğim bir isim var. Ama bugüne özel bir stresim veya moralimi bozan bir şey yoktu.

Ağzımı açtım ve bir anda diyeceklerimi söyleyemedim. Kal geldi resmen. Konusamadim ve birdenbire içimi çok büyük bir umutsuzluk ve hüzün kapladı ve kendime engel olamadım ve ağlamaya başladım. Her sey bir anda oldu. Toplantıda herkes şok oldu hadi dışarı çıkalım filan dedi biri dışarı çıktım. Yoneticim geldi ne oldu dedi ama ne olduğunu kendim de anlamadığım için cevap veremedim özür diledim. İstersen izin al dedi. Hepimizin başındaki kişi ile karşılaştık özür diledim ondan da o da dedi ki "şu aralar durumun iyi değil istersen izin al kendi kendine çok fazla düşünüyorsun her şeyi kendine yük yapıyorsun."

O da böyle diyince çok utandım sanırım artık beni profesyonel olmayan histerik bir insan olarak görüyorlar. Gerçekten çok utanıyorum. Herhangi somut bir derdim yokken acaba dikkat çekmek için mi ağladım diyorum ama kontrolumde olan bir şey değildi. Somut bir derdim yok. İzin zaten Eylül sonunda alacağım. Her hafta terapiste gidiyorum. İşte çok çalışkan biri olarak biliniyorum ama bu durup dururken ağlama insanların gözündeki imajımi yerle bir etti diye üzülüyorum. Cunku daha önce hiç ağlamadım. Bütün gün utançtan rahat edemedim işlere konsantre olamadım. Siz olsanız toplantıda birdenbire ağlayan biri hakkında ne düşünürsünüz?
İyide siz normalde özgüvenle konuşabilen biriymişsiniz bi kerelik böyle bi durumla karşılaşmalarında neden '' şu aralar durumun iyi değil '' diyorlar ki? İnsanlık hali bu. En ufak hataya laf etmeleri üzücü. Ağlamaya gelince ota boka ağlayan bir insanım ben :D Bu benim için psikolojik bir problem mesela gereğinden fazla olduğu için. Fakat insanların sinirlenince, kendilerini çok kötü hissettiklerinde ağlaması kadar normal ve doğal bir şey yoktur emin olun bunu çoğumuz yaşıyoruz. O yüzden hiç moralinizi bozmayın. İnsanın anlamsız bi şekilde içine sıkıntı girebiliyor bazen. Hepsi normal bana göre :)
 
Ekip lideri olarak dusunursem, eger daha once de kaygili ve burn-out olmaya yakin hallerine denk geldiysem, bire bir gorusmeyi rica eder ve destege ihtiyaci olup olmadigini sorarim. Eger is yuku fazlaysa, yeni bir planlama yapip yapamayacagimizi konusurum. Ve ben de birkac gun de olsa izne cikmasini kuvvetle tavsiye ederim. Benim ekibimde en cok dikkat ettigim seylerden biri duzenli tatile cikilmasi, cok nadir izin istegini reddetmisimdir. Cunku maksimum performansin saglikli dinlenmis bir zihinle saglandigina inaniyorum.

Is arkadasi gozunden bakarsam, kotu bir gunune denk geldigini dusunur, ertesi gun masasina gulucuklu notla kahve birakirim ki daha once yaptigim bir sey :)
 
Bugun başıma çok utanç verici bir şey geldi.

Haftasonu çok güzel geçti sevgilimi ve kardeşimi görmeye İstanbula gitmiştim ve gerçekten çok eğlendim çok güzel geçti.

Pazar gecesi calistigim sehre geri geldim, her hafta başında bölüm başı olan kişilerle yapılan 20 kişilik bir toplantımız var. Konuşma sırası bana geldi. Önümdeki kağıtta ne diyeceğimi de yazmıştım yani biliyordum ne söyleyeceğimi. Normalde asla topluluk önünde konuşamayan biti değilim toplantılarda sürekli söz alan sunum yapan anksiyetesi olmayan biriyim. Spesifik bir şeye moralim de bozuk değildi sadece biraz yorgundum ve genel olarak stresli ve çok fazla yük üstlendiğim bir isim var. Ama bugüne özel bir stresim veya moralimi bozan bir şey yoktu.

Ağzımı açtım ve bir anda diyeceklerimi söyleyemedim. Kal geldi resmen. Konusamadim ve birdenbire içimi çok büyük bir umutsuzluk ve hüzün kapladı ve kendime engel olamadım ve ağlamaya başladım. Her sey bir anda oldu. Toplantıda herkes şok oldu hadi dışarı çıkalım filan dedi biri dışarı çıktım. Yoneticim geldi ne oldu dedi ama ne olduğunu kendim de anlamadığım için cevap veremedim özür diledim. İstersen izin al dedi. Hepimizin başındaki kişi ile karşılaştık özür diledim ondan da o da dedi ki "şu aralar durumun iyi değil istersen izin al kendi kendine çok fazla düşünüyorsun her şeyi kendine yük yapıyorsun."

O da böyle diyince çok utandım sanırım artık beni profesyonel olmayan histerik bir insan olarak görüyorlar. Gerçekten çok utanıyorum. Herhangi somut bir derdim yokken acaba dikkat çekmek için mi ağladım diyorum ama kontrolumde olan bir şey değildi. Somut bir derdim yok. İzin zaten Eylül sonunda alacağım. Her hafta terapiste gidiyorum. İşte çok çalışkan biri olarak biliniyorum ama bu durup dururken ağlama insanların gözündeki imajımi yerle bir etti diye üzülüyorum. Cunku daha önce hiç ağlamadım. Bütün gün utançtan rahat edemedim işlere konsantre olamadım. Siz olsanız toplantıda birdenbire ağlayan biri hakkında ne düşünürsünüz?
İnsan olduğunu, şu sıralar aşamadığı bir derdi olduğunu düşünürüm.
 
Önceden hiç böyle değildim ama son zamanlarda çok sulu göz oldum. Dolayisiyla benzer bir şey yssamam yakindir. Herkesin dedigi gibi çok normal bir şey. Zor bir süreçten gectigini ve insanlik hali olduğunu dusunurum
 
Bunda birşey yok ki bir kere olmuş birşey için hemen senin profesyonelliğini kaybettiğini düşünmezler. Sonuçta hepimiz insanız
 
Garipsenecek birsey yok bence.. herkesin hayatinda inisler cikislar var..kendini tutabilaen zaten tutardin.. bos ver icini bosaltmissin
 
ayrica ben de insanlarin cok taktigini dusunmuyorum. herkesin isi basindan askin zaten. bizim is yerinde psikotik atak gecirdi biri, tedavisini aldi, simdi gayet iyi yapiyor isini. insanlar hatirlamiyor bile.
Psikotik atak nasıl oldu?

Soruya cevap, aileden biri rahatsız, bir an aklıma geldi diyin. İnsanlık hali, karın guruldaması, gaz çıkarmak gibi.
 
Daha önce iş yerinde ağladım, ağlayan bir sürü insan gördüm. Hepimiz insanız, bazen başımıza gelen şeylerin ağırlığından dolayı mesai saatleri içinde olsak da ağlayabiliriz.
 
Bugun başıma çok utanç verici bir şey geldi.

Haftasonu çok güzel geçti sevgilimi ve kardeşimi görmeye İstanbula gitmiştim ve gerçekten çok eğlendim çok güzel geçti.

Pazar gecesi calistigim sehre geri geldim, her hafta başında bölüm başı olan kişilerle yapılan 20 kişilik bir toplantımız var. Konuşma sırası bana geldi. Önümdeki kağıtta ne diyeceğimi de yazmıştım yani biliyordum ne söyleyeceğimi. Normalde asla topluluk önünde konuşamayan biti değilim toplantılarda sürekli söz alan sunum yapan anksiyetesi olmayan biriyim. Spesifik bir şeye moralim de bozuk değildi sadece biraz yorgundum ve genel olarak stresli ve çok fazla yük üstlendiğim bir isim var. Ama bugüne özel bir stresim veya moralimi bozan bir şey yoktu.

Ağzımı açtım ve bir anda diyeceklerimi söyleyemedim. Kal geldi resmen. Konusamadim ve birdenbire içimi çok büyük bir umutsuzluk ve hüzün kapladı ve kendime engel olamadım ve ağlamaya başladım. Her sey bir anda oldu. Toplantıda herkes şok oldu hadi dışarı çıkalım filan dedi biri dışarı çıktım. Yoneticim geldi ne oldu dedi ama ne olduğunu kendim de anlamadığım için cevap veremedim özür diledim. İstersen izin al dedi. Hepimizin başındaki kişi ile karşılaştık özür diledim ondan da o da dedi ki "şu aralar durumun iyi değil istersen izin al kendi kendine çok fazla düşünüyorsun her şeyi kendine yük yapıyorsun."

O da böyle diyince çok utandım sanırım artık beni profesyonel olmayan histerik bir insan olarak görüyorlar. Gerçekten çok utanıyorum. Herhangi somut bir derdim yokken acaba dikkat çekmek için mi ağladım diyorum ama kontrolumde olan bir şey değildi. Somut bir derdim yok. İzin zaten Eylül sonunda alacağım. Her hafta terapiste gidiyorum. İşte çok çalışkan biri olarak biliniyorum ama bu durup dururken ağlama insanların gözündeki imajımi yerle bir etti diye üzülüyorum. Cunku daha önce hiç ağlamadım. Bütün gün utançtan rahat edemedim işlere konsantre olamadım. Siz olsanız toplantıda birdenbire ağlayan biri hakkında ne düşünürsünüz?
Ben garipsemem vardır bır derdı dayanamadı derdım herhalde :/
 
Ben de bir kere farkında olmadan çok aşırı gülüp gülme krizine girmiştim.

Olabiliyor böyle şeyler.

Çok takma kafana ve neye üzüldüysen o şeyi bulup düzeltmeye çalış.
 
Sürekli ağlayan biri değilse ,özel hayatında yolunda gitmeyen birşeyler var diye düşünürdüm sanırım.
Olabilir insanlık hali belli ki bir patlama yaşamışsınız duygusal açıdan,gerekiyorsa bir kac gün izin alıp dinlenin teklif ettikleri gibi ama takılıp kalmayın buna yoksa devamı gelebilir.
 
böyle bir şeye şahit olsam üzülürdüm. acaba noldu ne yaşadı başına kötü bir şey mi geldi diye düşünür destek olabileceğim bir şey var mı diye sorardım. ama kötü düşünmezdim keisnlikle
 
Ben de bir kere is yerimde agladim, cünkü biri o gün kalbimi kirmisti. Patronum ve diger calisanlar toplantida diye kimse görmez saniyordum. Birden patronum girdi birsey sormak icin ve hem o hemde ben böyle pat diye kalakaldik. Sonra "Ben sonra gelirim" diye kacti:D Insaniz hersey bizim icin. Bizim calisanlardan biri de zor durumda kaldi kisa bir zaman önce. Bizde elimizden gelen destegi verdik. Utanacak birsey yok.
 
Bugun başıma çok utanç verici bir şey geldi.

Haftasonu çok güzel geçti sevgilimi ve kardeşimi görmeye İstanbula gitmiştim ve gerçekten çok eğlendim çok güzel geçti.

Pazar gecesi calistigim sehre geri geldim, her hafta başında bölüm başı olan kişilerle yapılan 20 kişilik bir toplantımız var. Konuşma sırası bana geldi. Önümdeki kağıtta ne diyeceğimi de yazmıştım yani biliyordum ne söyleyeceğimi. Normalde asla topluluk önünde konuşamayan biti değilim toplantılarda sürekli söz alan sunum yapan anksiyetesi olmayan biriyim. Spesifik bir şeye moralim de bozuk değildi sadece biraz yorgundum ve genel olarak stresli ve çok fazla yük üstlendiğim bir isim var. Ama bugüne özel bir stresim veya moralimi bozan bir şey yoktu.

Ağzımı açtım ve bir anda diyeceklerimi söyleyemedim. Kal geldi resmen. Konusamadim ve birdenbire içimi çok büyük bir umutsuzluk ve hüzün kapladı ve kendime engel olamadım ve ağlamaya başladım. Her sey bir anda oldu. Toplantıda herkes şok oldu hadi dışarı çıkalım filan dedi biri dışarı çıktım. Yoneticim geldi ne oldu dedi ama ne olduğunu kendim de anlamadığım için cevap veremedim özür diledim. İstersen izin al dedi. Hepimizin başındaki kişi ile karşılaştık özür diledim ondan da o da dedi ki "şu aralar durumun iyi değil istersen izin al kendi kendine çok fazla düşünüyorsun her şeyi kendine yük yapıyorsun."

O da böyle diyince çok utandım sanırım artık beni profesyonel olmayan histerik bir insan olarak görüyorlar. Gerçekten çok utanıyorum. Herhangi somut bir derdim yokken acaba dikkat çekmek için mi ağladım diyorum ama kontrolumde olan bir şey değildi. Somut bir derdim yok. İzin zaten Eylül sonunda alacağım. Her hafta terapiste gidiyorum. İşte çok çalışkan biri olarak biliniyorum ama bu durup dururken ağlama insanların gözündeki imajımi yerle bir etti diye üzülüyorum. Cunku daha önce hiç ağlamadım. Bütün gün utançtan rahat edemedim işlere konsantre olamadım. Siz olsanız toplantıda birdenbire ağlayan biri hakkında ne düşünürsünüz?
Insaniz biz, aglariz guleriz bagiririz kiyamet kopaririz.

Demek ki sinir bosalmasi olmus. Ayrica neden Beni profesyonel olarak gorurler mi vs gibi vesveseye kapiliyorsunuz ki? Guclu durusunuz olduktan sonra X kisisinin ne oldugu cidden cok mu onemli?

Yazdiklarinizdan yasinizin genc oldugunu, calisma hayatinizda nispeten Yeni oldugunuz izlenimine vardim.

Size iyi bir haberim var: Yillar gecsin, Hicbirseyi sallamayan birine donuseceksiniz :)
 
Back
X