- 2 Temmuz 2019
- 1.307
- 1.250
hanımlar bazılarınız konularımı biliyor. bi süre önce sevgilimden ayrıldım mutsuz olduğum bi ilişkiydi ve bıraktığı hasarları onarmaya çalışıyorum iyileşme sürecindeyim. zaman zaman kendimi onu düşünürken buluyorum fakat yazma ulaşma veya dönmesini bekleme gibi bir isteğim yok. kabullendim bittiğimizi bitmemiz gerektiğini, yaptığı onca şeye razı geldim ama tek cümlesi yetti sağolsun kafamda bitirmeme yol açtı, söylerken ciddi olsun veya olmasın umurumda değil, bana karşı son cümlesi oldu. iyikide o cümleyi kurmuş diyorum. her ne kadar kafamda bitirsemde o varken yaptığım şeyleri arıyorum bir eksiklikmiş gibi, mesela aradığımda hemen açması, ben yalnızken bir anda çıkıp gelmesi, ona yemek yapmayı vs... sorarsanız ne kadar keyif alıyordun bunları yaparken diye, son zamanlarda hak etmediğini düşündüğüm için keyif almıyordum sadece her şeyi çabası içinde olduğum için rutinin dışına çıkmamaya çalışıyordum. şimdi şu an burada olsa bu saydığım şeyleri yapmak içimden gelmez bunuda biliyorum. fotoğrafları silerken bi onu ilk tanıdığım zamanlardaki halini, bir de şu anki halini ayırdım. kıyaslama yaptım. güncel haline baktığımda tiksinti duyuyorum, o ilk zamanlarımızda mutlu olduğumuz dönemdeki çocukla alakası yok. tip olarak çok değiştiği için demiyorum bunu. ben onunla ilişki içindeyken bile onun o ilk zamanlardaki halini talep ediyor ve arzuluyordum ve o tanıdığım gibi kalsaydı çok mutlu olabilirdik. fakat malesef tanıdığım gibi kalmadı veya gerçek yüzü hep buydu bilmiyorum. kendimi kandırılmış hissediyorum sadece. bir de beni suçladığı her şeyin aslında kendisinde mevcut olduğunu fark ettim soğuduktan sonra daha net şekilde düşününce her şeyi. fakat artık bu kişi, benim bildiğim aşık olduğum sevdiğim mutlu olduğum o kişi değil. ben onun değiştiğini kabul edemediğim için hep o eski halinin hatrına yapmışım her şeyi gittiği yerden dönsün diye. her şey geçmişte kaldı hatta onu affettim bile fakat kendimi affetmem biraz zaman alacak. benimde hatam çok en basitinden hayalimdeki erkeğin o olduğuna ve hep o olacağına inandırmışım kendimi. bu yüzden seneler önceki haline bakarken hislerim canlanır gibi olurken, güncel haline baktığımda tiksinti duyuyorum. tek sevindiğim şey artık canım yanmıyor, acı çekmiyorum. tüm bağımı kopardım ve serbest bırakıyorum onla ilgili ne varsa. tek isteğim kalan alışkanlık kırıntılarından arınmak. eğer bunuda aşarsam aklıma bu kadar sık gelmeyeceğini ve bir süre sonra hiç gelmeyeceğini biliyorum. bir çocukla tanıştım ve bana bebek gibi davrandı tam istediğim gibiydi hissetmeyi özlediğim her şeyi sundu bana. halbuki çok basit şeylerdi ama ben hep başkasından değil ondan talep ediyordum. çocukla sadece arkadaş olarak konuşuyorum çünkü kimseyi üzmek istemiyorum kimseyi yara bandı yapmak istemiyorum. fakat bir yandanda aşık olmak istiyorum, mutlu olmak, mutlu etmek istiyorum. sağlıksız olacağını bildiğim için kendime izin vermiyorum. kaybolan bir şeylerin yerine bir şeyler koyulabilir pek tabii fakat bu insan ilişkilerinde güzel sonuçlar vermiyor. neyseki canlanıyorum, flört etmek artık problem değil, istediğim yere istediğim zaman gidebilmek, anı yaşayarak eğlenebilmek, aklında onun ne düşüneceği yada ne yapacağı olmadan hareket edebilmek. gerçekten çok güzel şeylermiş. dahası gelir diye umuyorum. içimi dökmek istedim, tavsiyelerinize açığım, sevgiyle ve ışıkla kalın...
