Daha 2. sayfada yorum yazma ihtiyacı hissettim. Konunun tamamını okuyup yorum yazmak istiyordum da... Bu mesajın tamamen benim hissettiklerimi anlatıyor. Bende benzer bir ilişki yaşıyorum. Hatta biz nişanlandık :) ailesi beni çok seviyor, çok mutluyuz vs vs... Ama gel gör ki nişanlımın çok uzun bir ilişkisi olmuş, ondan habersiz eski maillerini okumuştum. Kız, kaprisli naz yapan, sürekli sömüren biriymiş. Çok mutlu aman aman bir ilişkileride olmamış, çünkü stresten sıkıntıdan nişanlım sürekli yemeden içmeden kesilmiş. Şimdi bana çok değer veriyor, benimle çok mutlu olduğunuda adım gibi biliyorum. Gözlerinin içi gülüyor, eşyalarımızı alıyoruz bir yandan, istediğim düğün salonunu tuttu. Herşey güzel... Ama bazen şeytan benide dürtüyor. Tartıştığımızda, ters düştüğümüzde acaba o kıza da böyle demişmiydi, yoksa ona kıyamamışmıydı diye düşünüyorum. Şuanda benimle, ve mutlu. Ama başlarda hafif çatlayan güven, (ilk başlarda bende kızlarla konuşmasına ses çıkarmıyordum, senin dediğin gibi arkadaşım dediği kız benimkinden farklı şeyler istemiş, kız yabancı birde) sonraları tamir olmuyor.. Evet, hala nişanlıma tam olarak güvenemiyorum. Bazen onun nişanlısı gibi değilde, bekçisiymişim gibi hissediyorum (acaba biriyle konuştumu, konuşurmu falan diye düşündüğüm için) hemde bana yemin etmiş söz vermiş olmasına rağmen... İnsanız işte, fıtratımızda var. Unutmaıyorum, yapılan iyiliğide kötülüğüde... Ne olursa olsun, hiç birşey nişanlının o kızla konuştuğu gerçeğini yalanlamayacak. Yapabileceğimiz tek şey, ileriye bakmak. O şuanda benimle, benim ve mutlu. Başka birşeye gerek yok.. Söylemesi kolay biliyorum, bende uygulamaya çalışıyorum sadece...
Saygılar..
Bu konuda yorumlarınızı hala bekliyorum ayrıca beraberce neler yapabiliriz yani çift olarak yapılabilecek daha çok paylaşım sağlayacak aktiviteler nelerdir sizce bunun hakkında da tavsiyelerinizi merak ediyorum
güç sizde
