- 10 Ekim 2019
- 107
- 134
- 103
- Konu Sahibi denizasiriyol
-
- #1
Merhabalar, iyi bayramlar öncelikle. Dünden beridir kafamı kurcalayan sorulara kendim bir cevap bulamadım bir de sizlere danışmak istedim.
Özetle ben kv ile görüşmüyorum, eşim de görüşmüyordu. Bana lohusayken bir sürü iftiralar atıp, gerçekten onur kırıcı sözler söyledi. Milletten, deyim yerindeyse dıdısının dıdısı diyeceğimiz yakınlıktaki eş dost akrabadan bile benimle ilgili kurduğu şeyleri dinledim. Sütüm stresten gitti, ben perişan, bebek aç… çok kötü bir süreçti. Eşim de o zamandan bu zamana destek olmuştu. Gel zaman git zaman bu sefer de insanlara görüşmediğimizi söylemeyip sadece bebeği göremediğini, göstermediğimi, gel kapıdan bak git dediğimi filan iddia etmiş. Ben artık Allah’a havale ettim yani zaten pandemi sürecinde küçük bir bebekle evde kalakalmışım, işe ara vermişim bir sürü şeye canım sıkkın bir de ona takamam kafayı dedim. Arefe günü eşim bana ben yarın annemlere gideyim, bebeği görsün gönlü olsun dedi. Bu benim için ilk şok çünkü asla böyle bir sinyal vermemişti ve asla böyle yapalım mı edelim mi diye sormak yok. Yüzümden anlamıştır diye düşünüyorum duygularımı. Döndüğünden beridir de seni hiç aramadı deyip duruyor. İkinci şok da bu benim için. Bunun beni üzeceğini tahmin edemez mi yani neden böyle söylüyor ? Şimdi de oturmuş telefonla konferans görüşme yapıyorlar kahkahalar sokakta çınlıyor. Yani benim konu ile ilgili bilmediğim ne var ne yoksa bana anlatıp, bazı yerlerde benden bile fazla tepki veren kendisiydi. Yani sanki üstüme basıp geçmiş gibi geliyor bana. İkisinin daha önceki dargınlıklarında hiç böyle hissetmezdim çünkü ben asla dahil değildim konulara. Ama bunca hakaret, iftira, laf, söz… ben dayak yememişim diye üzülen bir kadın neticede gönlüm asla yumuşamıyor ona karşı. Ne dersiniz? Ben çıkamadım içinden.
Özetle ben kv ile görüşmüyorum, eşim de görüşmüyordu. Bana lohusayken bir sürü iftiralar atıp, gerçekten onur kırıcı sözler söyledi. Milletten, deyim yerindeyse dıdısının dıdısı diyeceğimiz yakınlıktaki eş dost akrabadan bile benimle ilgili kurduğu şeyleri dinledim. Sütüm stresten gitti, ben perişan, bebek aç… çok kötü bir süreçti. Eşim de o zamandan bu zamana destek olmuştu. Gel zaman git zaman bu sefer de insanlara görüşmediğimizi söylemeyip sadece bebeği göremediğini, göstermediğimi, gel kapıdan bak git dediğimi filan iddia etmiş. Ben artık Allah’a havale ettim yani zaten pandemi sürecinde küçük bir bebekle evde kalakalmışım, işe ara vermişim bir sürü şeye canım sıkkın bir de ona takamam kafayı dedim. Arefe günü eşim bana ben yarın annemlere gideyim, bebeği görsün gönlü olsun dedi. Bu benim için ilk şok çünkü asla böyle bir sinyal vermemişti ve asla böyle yapalım mı edelim mi diye sormak yok. Yüzümden anlamıştır diye düşünüyorum duygularımı. Döndüğünden beridir de seni hiç aramadı deyip duruyor. İkinci şok da bu benim için. Bunun beni üzeceğini tahmin edemez mi yani neden böyle söylüyor ? Şimdi de oturmuş telefonla konferans görüşme yapıyorlar kahkahalar sokakta çınlıyor. Yani benim konu ile ilgili bilmediğim ne var ne yoksa bana anlatıp, bazı yerlerde benden bile fazla tepki veren kendisiydi. Yani sanki üstüme basıp geçmiş gibi geliyor bana. İkisinin daha önceki dargınlıklarında hiç böyle hissetmezdim çünkü ben asla dahil değildim konulara. Ama bunca hakaret, iftira, laf, söz… ben dayak yememişim diye üzülen bir kadın neticede gönlüm asla yumuşamıyor ona karşı. Ne dersiniz? Ben çıkamadım içinden.