Merhabalar yeni üye oldum siteye. Aslında kafamdaki bu karışıklıklara yardımcı olacak birkaç tavsiye alırım diye düşünerek üye oldum. 23 yaşındayım 1 senelik evliyim ve eşimle de 2 sene önce tanıştık diyebilirim. Kendi öz ailemden hiçbir destek görmeden bir şekilde bu yaşıma geldim. Kendileriyle de görüşmüyorum. Hayattaki tek ve en güzel şansım eşimdir. Tamamen ruh eşiyizdir. Kavgalarımızda, mutluluğumuzda, varlıkta, yoklukta her zaman aklımızdan birbirimiz geçer ve karşılıklı hislerimi biliriz söylemeden. Çok şükür ki hayatta dediğim gibi tek ve en iyi şansım eşim. Yolun başındayız diye dert etmediğimiz ya da görmezden geldiğimiz bazı durumlar var ama. Mesleğim için bir senedir beklediğim atama nasip olmadı. Eşimin bazı sağlık sorunları oldu kronik düzeyde. Allah’a sükür durumu iyi ama maddiyat olarak pek parlak değiliz. Gözüm fazlasını aradığından değil ama ister istemez eşimin ailesiyle aynı semtte yaşıyoruz ve atamam da çıkmadığı için maddi olarak bağımsızlık durumu biraz şaibeli. Eşimin ailesinden de bir kötülük görmüyorum iyiler hoşlar lakin eşim de ben de bu durumdan bir noktada bunaldık. Eşim 25 ben 23 yaşındayım. Eşimde bir infertilite durumu fark ettim ve doktora gittiğimizde bu tedavi sürecinin bir hayli masraflı olacağını ama eşimin de yaşının geçmeden önce çözülmesi gerektiği söylendi. Eşimde uzun yıllardır bulunan diyabet hastalığı nedeniyle geç kalmayın dedi uzun lafın kısası. Eşime gerçekten aşığım ve çocuğumuzun olmasını istiyorum. Elbette bu zorluklar içerisinde değil ama hem bu isteğimi bastıramıyorum hem de telaş içindeyim. Birkaç kez yüksek limitli kredi kartları aldık. Tese için kullanıp dondururuz diye ama maalesef sıra hiç bu tedaviye gelmiyor. Eşim bununla yüzleşmekten kaçıyor çünkü üzülüyor.bir başkasının çocuğunu sevemiyor, arkadaşlarımızın doğumunda ziyarete dahi gidemiyoruz. Çok hassas ve duygusal bir adam bana her zaman bağlı, mutlu olmam için elinden geleni yapar ama gelin görün ki hiçbir adım atmıyor. İstemediğini düşünmeye başladım çünkü biz bu tedaviye başlasak bile bir günde bitecek bir şey değil ve ileride imkansızlaşmasından korkuyorum. Ha şeker hastalığı iyi düzeyde artık sorunumuz çok şükür kalmadı. Ama arkadaşlar ben çok mu kafamda kuruyorum bilmiyorum. Atanamadığım için kendimi suçlu hissediyorum ama elimden bir çırpıda bir şey de gelmiyor. Bu şehirden gitmek istiyorum her şey ne kadar iyi olsa da burada yaşamak bana eziyet gibi geliyor. Kendi annem babamdan gönlüm çok yoruldu onları düşünmekten kaç kez hasta olduğumu bilmiyorum. Konuları çok atlayarak anlatmış olabilirim çünkü hayatımdaki tüm stres noktaları sonucu ben artık tükendim. Çaresiz hissediyorum bir adım ilerleyemiyorum ve bu çocuk konusunda günden güne daha telaşlanıyorum. tavsiyelerinizi bekliyorum
