- 3 Temmuz 2016
- 374
- 543
- 53
- Konu Sahibi madambella
-
- #1
( içimde tutuşan derdimi uzun uzun yazdım rahatsız olacak olanlar lütfen okumasın zaten canım sıkkın iyice sıkılmasın )
Evlendikten sonra anneyi içiniz yana yana bırakmak nekadar acı.
Evlenmeden derdi millet aileni çok özleyeceksin diye bende " Ben şehir dışında okudum yaw alışığım " deyip artistleniyordum. Meğer öyle değilmiş. Evlenmeden önce annemle nereye gitsek beraber giderdik onun işini, benim işimi birlikte gider hallederdik, otumalara, günlere, ziyaretlere, alışverişe, ev iki katlı o yukarı çıkarsa bende çıkardım ben aşağı insersem oda inerdi yani bildiğin göbek bağımız birleşikti diyebilirsiniz aşırı seviyoruz birbirimizi. Babamı da çok seviyorum bütün ailemle iyi geçinirim ama işte evlenince insan bırakıp gidebilmeli çünkü yeni bir hayat kuruyorsun kendi aileni oluşturuyorsun. Herşeyi bırakıp gittim ama annemi bırakamıyorum.
Benimle aynı durumda olan var mı nezaman alışacağım bu duruma? Deli gibi özlüyorum görüştüğümdede ayrılık vakti ölüm gibi geliyor. Annemden ayrılacağım diye iki hafta öncesinden afakanlar basıyor. Eşimi bukadar sevmesem hiç düşünmeden boşanırım herhalde okadarki acı çekiyorum.
Anneme ziyarete gittiğimde ve ayrılık vakti geldiğinde kendi üzgünlüğümü unutup annem üzülecek geride kalmak daha zor diye kahroluyorum. Ya resmen annemden ayrılacam diye çok üzülüyorum sonra annem üzülüyor diye üzülüyorum benim üzüldüğümü görüyor diye üzülüyorum üzüldüğüme üzülüyor diye dahada çok üzülüyorum kahroluyorum kızlar abartmıyorum.
Ya çok uzun oldu biliyorum ama içimdekini zehir gibi akıttım çünkü yine ayrılık vakti yaklaştı.. Buarada senede iki kez ancak görüşüyoruz çünkü yaşadığımız ülkeler birbirine çok uzak. Çocuk yapınca geçer dediler çocuk sahibi olacaktım ama olamadım. Bebeğimi kaybettim. Sabır taşına dönüşüyorum yavaşca..
Evlendikten sonra anneyi içiniz yana yana bırakmak nekadar acı.
Evlenmeden derdi millet aileni çok özleyeceksin diye bende " Ben şehir dışında okudum yaw alışığım " deyip artistleniyordum. Meğer öyle değilmiş. Evlenmeden önce annemle nereye gitsek beraber giderdik onun işini, benim işimi birlikte gider hallederdik, otumalara, günlere, ziyaretlere, alışverişe, ev iki katlı o yukarı çıkarsa bende çıkardım ben aşağı insersem oda inerdi yani bildiğin göbek bağımız birleşikti diyebilirsiniz aşırı seviyoruz birbirimizi. Babamı da çok seviyorum bütün ailemle iyi geçinirim ama işte evlenince insan bırakıp gidebilmeli çünkü yeni bir hayat kuruyorsun kendi aileni oluşturuyorsun. Herşeyi bırakıp gittim ama annemi bırakamıyorum.
Benimle aynı durumda olan var mı nezaman alışacağım bu duruma? Deli gibi özlüyorum görüştüğümdede ayrılık vakti ölüm gibi geliyor. Annemden ayrılacağım diye iki hafta öncesinden afakanlar basıyor. Eşimi bukadar sevmesem hiç düşünmeden boşanırım herhalde okadarki acı çekiyorum.
Anneme ziyarete gittiğimde ve ayrılık vakti geldiğinde kendi üzgünlüğümü unutup annem üzülecek geride kalmak daha zor diye kahroluyorum. Ya resmen annemden ayrılacam diye çok üzülüyorum sonra annem üzülüyor diye üzülüyorum benim üzüldüğümü görüyor diye üzülüyorum üzüldüğüme üzülüyor diye dahada çok üzülüyorum kahroluyorum kızlar abartmıyorum.
Ya çok uzun oldu biliyorum ama içimdekini zehir gibi akıttım çünkü yine ayrılık vakti yaklaştı.. Buarada senede iki kez ancak görüşüyoruz çünkü yaşadığımız ülkeler birbirine çok uzak. Çocuk yapınca geçer dediler çocuk sahibi olacaktım ama olamadım. Bebeğimi kaybettim. Sabır taşına dönüşüyorum yavaşca..