Kalabalık aile. Bıktım !!

Annene çok üzüldüm, kimbilir neler yaşamış evinden bezmiş. Ben de uygun bir fırsatla evden uzaklaşmanı tavsiye ederim. Tekrar sınava girip başka şehirde üniversiteye gidebilirsin. O zamana kadar iş bulup evde kaldığın süreyi kısaltabilirsin.
 
yazdıkların çok mantıklı.. çocuklarımızı ölene kadar sırtlamamalıyız. Kendi başlarının çaresine bakmasını öğrenmeli herkes.
İçiçe olmak ayrı, birlik beraberlik ayrı.
Bak canım benim de çocuğuma annem bakıyor. sabah bırakıyorum işten çıkınca alıyorum hoop eve.. tabi aile can ciğer, herzaman yanyanayız ama bu dengeyi iyi kurmak gerek.
Ailen de olsa; o zaman ölene kadar sana yemek pişirsin hazır yemek oh ne ala.....

Aynen beni çok iyi anlamışsınız kesinlikle dengenin iyi kurulması gerek ben aileyi atalım birlikte hiçbir şey yapmayalım demiyorum...
 
ahh kadınlarımız.. çok üzülüyorum kadına yüklenen bunca ağırlığın altında ya eziliyorlar, ya kaçıyorlar..
Baban keşke zamanında anneni dinleseymiş. Ona 'özgürlük alanı' yaratsaymış. Bu şekilde kendi de mutlu olurdu belki karısına daha sıkı sarılırdı, daha çok severdi. İşte yabancı toplumlarda bu kült aile yapısı yok. Sevmiyorum.

Ben kayınvalidenin yanında mutfağa geçip rahat yemek yapanını görmedim.
Rahatça kocasıyla muhabbet edeni, oturup sohbet edeni..
'ay yoruldum bugün az uzanayım ' deyipte evinde ki koltuğa ayak uzatanı.
Şimdi bu düzende kim suçlu ?..
Sen hayatını bu noktada çok güzel şekillendir işte sana örnek. Nasıl bir hayat tarzı istiyorsan onun için emek ver, uğraş çabala. Üzülmek sana bşy kazandırmaz.
Eline mesleğini alıp kendi düzenini kurarsın belki annen baban da yanına gelip birer fincan kahve içerler ''birbirinizin gözlerinin içine bakarak '' ..

Evet hayallerimi gerçekleştirmek için çaba harcamam gerek bir yerden başladım bakalım... sorun şu ki bunları kimseyle paylaşamıyorum paylaştığım zaman kötü olan ben oluyorum. Ailesini beğenmeyen, cahil... onlara göre aynı evde oturmak çok güzel bir şey. (Annem hariç o öyle düşünmüyor). Küçükken dert etmezdim sevinirdim hatta kalabalığız diye çocukluk işte şimdi aklımın erdiği zaman sinirlerim bozulmaya başladı. Bide övünüyorlar bu zamana kadar ne güzel beraber yaşadık, herkes bize imreniyor. Kim bizim gibi yatırım yapabiliyor diye... kim kv kp ile yaşamaya imrenir size soruyorum. O yatırım ve birikimlerde hepsi annem sayesine oysa. Annem onlardan hiçbir şey görmemiş ev vereceklermiş sözde vermemişler, dedem zamanında annemin altınlarını almış borcu var diye. Neler neler... hala daha aynı kafada olmaları beni çıldırtıyor ben yanlışları yüzlerine vurduğumda beni küçümsüyorlar sen ne bilirsin çocuğun olsunda görürsün hayatı kolay sanıyorsun evlende git kocana bağır yumruğu ye anlarsın falan
 
Aynı ailem gibi, çocuğun olunca anlarsın diyenlere şunu söylemek istiyorum. Ailesi olmayanlar ne yapsın o zaman evlenmesin hayat kurmasın çocuk yapmasınlar mı. Bakıcıya verecek gücü olmayanlarda var gerçi maddi durumu kötü olanlar tabiki bir durup düşünmeliler ama bunun başka çözümleri olmalı insan kendi için bir şeyler yapmalı hep başkalarından beklememeli diye düşünüyorum
 
Bakın amcam bile gelir karışır geçende bir arkadaşımla buluşmuştuk erkek ama gerçekten arkadaşım aramızda bir şey yok yani kaç senedir tanırız birbirimizi neyse amcam bizi görmüş geldi yanımıza rezil etti çocuğa adresini ver şu kağıda yaz dedi eline kalem kağıt verdi banada yürü eve gidiyosun dedi. Amcama ne ya nasıl bana karışabiliyor üstelik bilip bilmeden...
Bu yaklasimlarin sebebi sizsinizdir.kalabalik evde yasamak ile amcanizin hayatina karismasi farkli.
Egitim durumunuz nedir bilmiyorum.
Is hayatiniz var mi kariyeriniz ogrenim durumunuz ?
Bir birey olarak kendi kararlarinizi alarak yasamak sadece sizin elinizdedir.
Ama dede nine huysuz aksi diye eyvah eyvah etmek inanin hos degil
 
Bende oyle kabile hayati yasiyorum. Kendi evimize gececegiz insallah. Suan icin onundeki tek secenek farkli sehirde universite okumak dusunmez misin
 
X