selam hanımlar, öncelikle bu yazıya ayırdığınız zamandan dolayı sizlere tesekkür ediyorum :)
Benim sorunum biraz değişik, yani karar aşaması desem daha yeridir.. Başlıyorum.
Nerdeyse 6 sene önce(ortaokuldayken) çok hoslandığım bir çocuk vardı.. Zamanın en popüler yakışıklı vs erkeklerinden olup, her kıza pas vermezdi.. Ki çok sevdiği bir sevgilisi vardı.. Çocukluk bu ya, aşık olmuştum ve ondan hoslandıgımı itiraf ettim. Karşılığında tabii ki reddedildim. Yalnız o zaman ümit vermeye devam ediyordu kaçamak bakısmalar, konuşmaya atlamalar filan.. Neyse zaman geçti, lise bitti.. Herkes hayatına devam etti. Bu çocuk bizim mahallemizde oturduğu için sürekli görüyorum o'nu. Ama beni hatırladığından pek emin degilim. Belki de hatırlıyordur. İnat olduğum için sosyal sitelerden hiçbirine eklemedim. Sürekli ekle diyor malum site ama görmezden geliyorum Geçen gün arkadaşımla konuşurken aynı cafede oturduklarından bahsetti, oturuşu kalkışı hali tavrı çok değişmiş. Efendi biri olmuş dedi. Laf laf açtı sevgilisinden kesin ayrıldığını hayatında kimsenin olmadığını ögrendik. İşte keşke onla birlikte olsanız, hem yalnız hem yakın vs muhabbetleri bilirsiniz Aklıma yatmadı değil ama bilmiyorum kafam çok karıştı. Sonuçta çocuğun bu konuşmalardan haberi bile yok, ortak arkadaşlarımız dışında bir bağlantımız yok. yolda birbirimizi görsek selam vermeyiz Ne yapayım kızlar sizde.. o benim ilk aşkım ve bende yeri her zaman çocukluuğumu hatırlatacak tatlı bir anı.. olarak kalmalı mı ? yoksa bir şeyler yapmalı mıyım.
aslında olabılır hem ıkınızde yanlızsınız neden olmasınkı sonucta cocukken bu boleydı sımdı degısmıs bence bı dene belkı o aklındakı tatlı anı olarak bıle kalmıcak hayalınde kalan ınsan degıldır yada daha cok guzel seyler yasarsın bellımı olur hı!!
birbirimizi çok sevmemize her konuda çok iyi anlaşmamıza rağmen erkek arkadaşım bunları bilerek beni ev işlerinde yeterli görmediği için ayrıldı 2 yıldır çıkıyorduk..bunu hazmetmek çok zor
cevaplarınız için teşekkür ederim.. ama nasıl desem ki size, korkuyorum.. çocuklugunda verdiği duygularla çok üzülmüştüm zamanında.. içimde hep bir şeyler kaldı. yaşayamadığım için. paylasabileceğim kimsem de yok.. herkes şaşırır çünkü biliyorum. biraz çevrenin tepkisinden korkuyorum.. biraz da "ya yine üzülürsem" korkusu var.. nasıl nereden baslamalıyım bilmiyorum, yarım kalmış garip bir hikaye bu çünkü.. filmlerdeki gibi yıllar sonra birbirini fark edenlerden olur muyuz hiç bilemiyorum böyle tek başıma kurdukça da kendime kızıyorum sonucta bu işler karşılıklı degil mi of işte böyle kafam karmakarışık kızlar
cevaplarınız için teşekkür ederim.. ama nasıl desem ki size, korkuyorum.. çocuklugunda verdiği duygularla çok üzülmüştüm zamanında.. içimde hep bir şeyler kaldı. yaşayamadığım için. paylasabileceğim kimsem de yok.. herkes şaşırır çünkü biliyorum. biraz çevrenin tepkisinden korkuyorum.. biraz da "ya yine üzülürsem" korkusu var.. nasıl nereden baslamalıyım bilmiyorum, yarım kalmış garip bir hikaye bu çünkü.. filmlerdeki gibi yıllar sonra birbirini fark edenlerden olur muyuz hiç bilemiyorum böyle tek başıma kurdukça da kendime kızıyorum sonucta bu işler karşılıklı degil mi of işte böyle kafam karmakarışık kızlar
biliyorum kolay degil ama cocuga acilmazsan hep icinde kalir... ama sunuda unutma eger birsey yapmazsan birsey degismez yani, dene, belki üzülürsün belkide mutlu olursun (cok isterim) ama hic olmazsa cocugun duygularini ögrenirsin iste
birbirimizi çok sevmemize her konuda çok iyi anlaşmamıza rağmen erkek arkadaşım bunları bilerek beni ev işlerinde yeterli görmediği için ayrıldı 2 yıldır çıkıyorduk..bunu hazmetmek çok zor