Kardeşim :(

efsaaaa .!.:

fazla yüklenmesin daha bunun lys'si var

Genişletmek için tıkla...

elifsueda .!.:

psikolojik gibi görünüyor ama,başka bölümlerede göründünüz mü?

Genişletmek için tıkla...

gulenyelken .!.:

Aynı durumu yaşadım, birebir hem de...

Sonucu söyleyeyim size, ne ilaçlar ne psikolog telkinleri ne de grup terapileri
anksiyete ve zamanla oluşan depresyonumu iyileştirdi...

İlk yıl sınava girdiğim anı hatırlamıyorum, sınav salonunu, gözetmeni hatırlamıyorum.
Tek görüntü var aklımda, dönüş yolunun yaklaşık 5. km'sinde gözlerimi açtığımda
gördüğüm görüntü...

Sonra puanlarımdan memnun kalmadım ve 2 defa daha girdim sınava, hep aynı korku,
aynı stres, aynı kabus... Sonunda pes edip, öylesine bir bölüme yerleşmek...

Şimdiki aklım olsa ilk yapacağım şey, sınavın hayatıma karar verecek olan unsur olduğunu
unutup, hayatın dizginlerini elime almak konusunda kararlı olmak, olurdu. Üniversite
okumayınca hayat bitmiyor. Kardeşinizi mutlaka ama mutlaka bunu farketmeye yönlendirin.
Üniversiteyi bitirip, lise mezunu bir müdür ile çalışınca, tecrübenin daha önemli olduğunu
zaten farkedecek.

Şanslı olup, eğitimini aldığı işi yaptığında, hiç ummadığı bölümden mezun bir çalışma arkadaşına
sahip olunca, illaki o bölümü bitirmek gerekmediğini görecek ve emeği, üzüldüğü bu günler
aklına gelecek.

Üniversite eğitimini, bilgi sahibi olmak istediği bir alanda alsın ama meslek hayali kurmasın.
Onun o güzel, tertemiz hayallerinden farklı bir hayat var çünkü reelde. Hiçbir şey sağlığından
değerli değil.

Gözlerimin miyobu ilerledi, göz tansiyonum çıktı, anksiyete ve depresyon ilaçları kullandım,
sosyal hayatım, ilişkilerim çok dengesiz oldu ve şu an üniversite mezunu, mesleğini yapamayan
biriyim...

Hedefini belirlesin. Mezun olacağı bölüme karar versin ve hiçbir kararsızlık olmasın zihninde.
Diş hekimimi mi olacak, ana okulu öğretmeni mi, antropolog mu, her ne ise o hedefe ulaşmak
için çalışsın. Kimseyi dinlemesin, kimsenin yakınının mesleğini kaale almasın, ( özür dileyerek
söylüyorum ) ailesini bile üzeceğini bilse hedefine koşsun. Başarı böyle geliyor.

Bir hedefiniz olmazsa, aldığım puana göre bölüm yazacağım diye düşünürse ya başarı
olmuyor ya mutluluk olmuyor...

Tüm kalbimle en iyisi olmasını diliyorum. Umarım çabucak kurtulur kaygısından...

Genişletmek için tıkla...

bisidicem .!.:

kendıne hırs yapmış iyice

yazıkya şu gençlerı ne hale getırıyorlar şu sistem bı değişmedi

böyle çalışkan bıer öğrencının kendısıne bukadar yuklenıp sağlığını bozmasına çok üzüldüm

inşallah sınavlardan sonra düzelir bı rahatlama olur

bide kazanmaya çok alışmış

bu sınavlarda gözunde buyumuş belki bı noktada

bi sınavı yada böyle maddı bişeyi kaybetse

insanların kaybettıklerındede tukenmıyceği gerçeğine alışır

Genişletmek için tıkla...

enbitane .!.:

başka bölümlerde görüldü
kansızlık var o yüzde mi oluyor dedik onu bile araştırdık
mr dahil çekildi hiç bişey çıkmadı şükür
en son psikologla görüştürdük ve u sonuç çıktı ortaya

Genişletmek için tıkla...

enbitane .!.:

canım teşekkür ederim söylediklerin için
peki ne kadar sürdü bu durum sende

biz ailecek hiç üstüne gitmiyoruz
mutlaka kazanmalısın demiyoruz zaten en küçüğümüz el üstünde hep ama şımarık değil

sadece sorumluluklarının çok farkında bi çocuk
çok çalışkan olduğu için bursla dershaneler ayağına geldi 2 yıldır
sanırım burs sahiplerine ve ona çok güvenen öğretmenlerine karşı mahçup olmamak derdi

Genişletmek için tıkla...

gulenyelken .!.:

Canım, o çok şanslı, senin gibi sığınabileceği bir ablası var.
Ben en büyük kardeşim, kardeşlerime örnek olma yükü de
taşıyordum ne yazık ki... Önce bunun farkında olmasını
sağlayın. Ailece huzurlu olduğunuzu da düşünüyorum.

Kimseyi mahçup etmeyecek. Bu hayat onun. Bundan sadece
o sorumlu. Üzerindeki bu duyguyu atabilmesi için arada rahatlatıcı
konuşmalar yapın. Ne yapıyorsa kendi için yapsın, insanları mutlu
etme kaygısı, çevreden gelecek tepkilerin korkusu ona bunu
hissettiriyor.

Arada birlikte dışarı çıkıp vakit geçirin ve telkinlerde bulunun.

Ben ailevi sıkıntılar da yaşadığım için 3 yıl boyunca farkına varamadım
yok ettiğimin kendi hayatım, sağlığım olduğunun... Şimdi o yıllara dönme
şansım olsa keşke... İsterseniz burada yazdıklarımı okutun. Kötü bir
örnek belki onu kendine getirir.

Genişletmek için tıkla...

elifsueda .!.:

bende oldum böyle çok çarpıntım vardı
acile gitmiştim artık nefes alamıyordum
ve kalbim 190 atıyordu
ellerim uyuşuyordu
ve vucudumda yanmalar oluyordu
dr lar psikolojik dedi
dr.ların bana dediği söz şu rahat olacaksın.kafana bişi takmicaksın
düşünmiceksin,kendini dinlemiceksin....
işte herkes farklı sıkıntılardan hasta oluyor
ne olduğunu iyi bilirim
hatta acildeki dr antidepresan yazdı
birde dideral kullandıım,ikisini birden
3 ay kullandım ve sonra hamile kalmısım
o yuzden hapı kestim,ama hastalığım tam geçmemişti
hafifleme vardı,bir kaç ay çektim,sonra kendiliğinden geçti çok şükür
şimdi sıkıntım yok,hastalık bu gelir geçer
ama çok yorucu bi hastalık gerçekten
ALLAH şifa versin kardeşine ve tüm hastalara
inşaallah tez zamanda iyileşir....

Genişletmek için tıkla...

enbitane .!.:

doktorun verdiği ilaçları kullanmayı reddetti
daha çok saflaştırdığını ders çalışamadığını konsantre olamadığını söylüyor
Rabbim büyük inşAllah şifasını verir en kısa zamanda

Genişletmek için tıkla...

enbitane .!.:

evet aslında burada yazılanlar benim için çok önemli ona okutmayı düşünüyorum
onun gibi örneklerin olduğunu bunun geçici olduğunu hayatına kendisinin yön vermesini
hayatın onu yönlendirmemesi gerektiğini görmesini çok istiyorum

geçen hafta bendeydi elimden geldiğince gezdirmeye çalıştım ne istiyorsa yapmaya çalıştım
onunla birlikte yattım rahatlamasını sağladım
gece uykusundan uyanıyor çünkü ağlayarak

inşAllah düzelecek

Genişletmek için tıkla...

enbitane .!.:

Öncelikle inşAllah doğru yere açmışımdır konuyu

18 yaşında güzeller güzeli çok çalışkan ve çok hırslı kız kardeşim
bu sene üniversite sınavlarına hazırlanıyor
okulda her sene ya birinci ya ikinci oluyor...
Anadolu kız meslek lisesi çocuk gelişimi bölümünde okuyor aynı zamanda staj ve dershaneye yetmeye çalışıyor

yalnız bu aralar bazı değişiklikler oluşmaya başladı
ellerim uyuşuyor kalbim çok hızlı atıyor benim diyerek ağlayarak uykularından uyanıyor
psikologla görüştürdük ve ANKSİYETE BOZUKLUĞU yani KAYGI DUYMA
tanısını koydu

ne yapacağımızı şaşırdık sınav her şey değil bu kadar yüklenme kendine
sağlığın daha önemli desekte bir türlü ikna edemiyoruz
yok yani çalışmasa tembellik etse dershanedeki denemelerinde bile birinci çıkıyor
yinede kazanamayacağım diye kendini yiyip bitiriyor

burada buna benzer şeyler yaşayan nasıl atlatıldığını bilen yada yardımcı olabilecek biri var mıdır?

Genişletmek için tıkla...

elifsueda .!.:

ilk zamanlar öyle yapar sonra bünye alışıyor
aslında biraz sıksın dişini
15 günde geçer yan etkileri

Genişletmek için tıkla...

gulenyelken .!.:

Siz okumasını sağladığınızda benimle irtibata da geçebilirsiniz.
Ona deneyimlerimi yazabilirim. Ben gençliğin bir daha gelmeyeceğini
farketmelerini, zaman ve sağlıktan daha kıymetli birşey olmadığını
anlamalarını çevremdekilere de öğütlüyorum sürekli.

Sistem bizi yok etmeden, birlik olup biz onun bizlerde oluşturduğu
psikolojiyi yenebiliriz bence.

Genişletmek için tıkla...