Hepimiz eşlerimize sevgililerimize aşığız. Siz de çok seviyorsunuz biliyorum. Annem de babama aşık, teyzem de enişteme aşık. Fakat benimki korkunç bir boyutta. O kadar korkuyorum ki kaybetmekten. Belki de önceden bi kez kaybettiğim, ayrılmak zorunda kaldığımız için. Sezen Aksu gibi, pamuklara sarıp sitem bile etmeden bebeğimmiş gibi seviyorum. Ne uzun süre kızıyorum ne zorlanıcağı bişey istiyorum. Kısıtlama kıskançlık nerdeyse yok denebilir. Allah var o da bana aşık, biliyorum. O da uzun süre kızmaz, kavgalarımız uzun sürmez, öper sever sarılır. Sevgisi dilinden düşmez. Ama benimki acı verici bi boyutta. Şöyle anlatayım size, arkadaşımın sevgilisiyle kısa bi konuda mesajlaşsam ve ona haber vermesem, ay diyorum öğrenirse naparım. Ayrılmaz bu sebepten mesela farkında olsam da onu kızdırmak ya da üzmek hayatımı zindan ediyor. Hep mutlu olsun istiyorum. Her şey hep yolunda olsun. Eski sevgilim mesaj atıyor mesela, ağlamaya başlıyorum. Cevap bile vermeden engellediğim halde korkuyorum gitmesinden. Daha önce ayrılığımıza bu sebep oldu. Ağlaya ağlaya aradım. Arkadaşlarıyla buluşmuştu korktu o da. Korkma bitanem, tabiki sana inanıyorum, aşığım ben sana korkma. Muhteşem rahatlatma cümleleri. İçimde sancı kaç gün gitmedi. En ufak şeyde hayatım zindan oluyor. Nolucak bu işler. Lütfen fikir verin